ในชีวิตมันคาดเดาอะไรไม่ได้เนอะ
เราไม่มีทางรู้ว่าวันข้างหน้าใครจะเข้ามา หรือใครจะเดินออกไป
ให้มองว่าการเปลี่ยนแปลงมันเป็นเรื่องปรกติธรรมดา ทำใจให้สบายๆ ยอมรับมัน

เราเข้าใจนะคะว่าชีวิตวัยรุ่น วัยเรียนที่มีปัญหากับเพื่อนมันเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสมาก
(ด้วยเพราะวัยนี้จะติดเพื่อน เชื่อเพื่อน ตามเพื่อน และไว้ใจ ให้ใจกับเพื่อนเต็มที่)
เราเคยเป็นมาก่อน ที่เมื่อมีเพื่อนดีๆ พอวันหนึ่งต้องแยกจากกันมันเศร้า
แล้วยิ่งไปเจอเพื่อนใหม่ๆ ที่จริตไม่ตรงกัน(ไม่ใช่ไม่ดีนะ) ยิ่งนอยด์

เพราะตัวเราเองก็เคยทุกข์เพราะมีปัญหาเรื่องเพื่อน เรื่องการปรับตัว
เราเองก็เคยกลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวการทำความรู้จักคนแปลกหน้ามาก่อน

ถามว่าการที่จะนัดเพื่อนเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันแปลกไหม? ไม่แปลกค่ะ
แต่ถามว่า... แล้วจะมั่นใจได้อย่างไร ว่าทั้งกลุ่มจะได้เรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกัน
หรือถึงแม้จะได้เรียนด้วยกัน แล้วแน่ใจได้ขนาดไหนว่าความรู้สึกแต่ละคนยังเหมือนเดิม ???

ตอนเด็กๆ การจะคบกัน เป็นเพื่อนกัน สนิทกัน มันง่าย เพราะแต่ละคนยังเด็กๆ
ไม่มีเงื่อนไขในชีวิต ไม่มีปัญหาแวดล้อมจุกจิกกวนใจอะไรมากมาย
เมื่อโตขึ้น ต่างคนก็ต่างมีประสบการณ์ในชีวิตที่แตกต่างกัน
ซึ่งตัวนี้จะเป็นตัวหล่อหลอมลักษณะ นิสัยคนๆ หนึ่ง

ถามตัวเองดูนะคะว่า เราจะใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้ไปทั้งชีวิตเลยหรือ?
เพราะถึงแม้จะได้เรียนด้วยกัน แต่เมื่อเรียนจบ ทำงานล่ะ? แน่นอนว่าไม่มีใครตอบได้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง

ถ้าให้แนะนำ เราอยากให้จขกท. ลองเปิดใจกว้างๆ ทำใจให้สบายๆ ยิ้มรับ ทักทายทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
อย่างเพิ่งไปตีกรอบ อย่างเพิ่งไปหวาดกลัว หรือระแวงเรื่องความสัมพันธ์ที่จะเกิดขึ้น
ใครที่คบแล้วสบายใจก็คบ ใครที่คบแล้วเข้ากันไม่ได้ก็ค่อยๆ ถอยออกมา
เปิดโอกาสให้ตัวเองได้เรียนรู้สังคมกว้างๆ ผู้คนอื่นๆ บ้าง
คนแปลกหน้าไม่ได้น่ากลัวทุกคนหรอกค่ะ

ขอให้เจอกับเพื่อน และมิตรภาพดีๆ ในอนาคตนะคะ
เป็นกำลังใจให้จ้า :")