สวัสดีครับ ผมมีประสบการณ์ความภาคภูมิใจเล็กๆ ของเด็ก มัธยม 16 คนมาเล่าให้ฟังครับ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า พวกเรา16คน ก็เป็นเด็กนักเรียนปกติๆ ที่ไม่ได้รู้จักกันเลย เคยเห็นหน้าก็ไม่ได้ทักทายกัน
จนวันหนึ่ง พวกเราก็ได้มารวมตัวกัน เพราะ งานกีฬาโรงเรียนหรือกีฬาสีนั้นแหละครับ พวกเราก็ได้ไปลงสมัคร ผู้นำเชียร์(ลีดเดอร์) พวกเราที่มาสมัคร ไม่มีใครที่เคยเป็นลีดมาก่อนเลย มีคนเดียว ขอสมมุติชื่อว่า ญาญ่า นะครับ และอีกคนนึง คือมือกลอง ก็เลยมีลีด15คน มือกลอง1คน รวมเป็น16คนนะครับ
คือทางโรงเรียนของพวกเราได้ออกกฎเกณฑ์ มาว่า ห้ามจ้างคนมาสอนลีด ไม่นั้นถือว่าทำผิดกฎเกณฑ์ของทางโรงเรียน หลังจากนั้น พวกเราก็นัดกันมาซ้อมโดยให้ ญาญ่าเป็นคนสอนเพราะญาญ่ามีประสบการณ์คนเดียว งานหนักเลยตกที่ญาญ่า เลยครับ 555 น่าสงสารครับ
พอพวกเราเริ่มซ้อมพวกเราก็รู้จักกันมากยิ่งขึ้นครับ พวกเราเปรียบเหมือนพี่เหมือนน้องกันแท้ๆ เพราะระหว่างการซ้อมนั้น มันเหนื่อย มันท้อ มันยาก มันมีจุดอ่อนของทีม พวกเราลำบากมาด้วยกันถึงอย่างนั้นเวลาซ้อม พวกเรารู้สึกว่าพวกเราได้ประสบการณ์ที่ดีๆ ได้ความรู้สึกสนุกสนาน ถึงจะเหนื่อยมากก็ตามพวกเราก็สู้มากๆ เพราะจะลบความ ดูถูก ของคนอื่น ที่ชอบมาแขวะเรา
แต่เรื่องเล็กๆแค่นี้พวกเราไม่เคยคิดและไม่เคยเอามาใส่ใจเลย พวกเราก็ซ้อมอย่างสนุกสนานโดย พวกเราก็ได้ช่วยๆกันทำให้ดีขึ้น และ ดีขึ้น ทำให้จุดอ่อนหายไป แต่มันก็ยากมาก เพราะพวกเราเป็นนักกีฬาสมัครเล่นและเป็นมือใหม่ เป็นครั้งแรก และอาจเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต พวกเรารักกันมาก ๆ
พอจะถึงวันแข่ง พวกเราซ้อมหนักมากๆ พวกเราตื่นเต้น เพราะว่าพวกเราไม่เคยเต้นโชว์ใครเลย พวกเราตื่นเวที แต่พวกเราก็ต้องขอบคุณ กำลังใจจากรุ่นน้อง รุ่นเดียวกัน และรุ่นพี่ศิษย์เก่ามากๆ ที่ให้คำแนะนำและคอยชี้แนะแนวทางต่างๆ ทำให้พวกเรามีกำลังใจฮึดสู้ และทำให้พวกเราได้ตั้งสติก่อนที่จะแข่ง พอพวกเราแข่งพวกเราก็ได้ทำอย่างเต็มที่เลยครับ เต้นแบบสุดชีวิต โชว์ศักยภาพ ที่เราได้ซ้อมอย่างเหน็ดเหนื่อย ออกมาโชว์เพื่อการเต้นเพียงครั้งเดียว
https://m.youtube.com/watch?v=QyjFeb-6n5c คลิปการเต้นของพวกเรา พวกเราไม่ได้เต้นดีมากพวกเรา แค่เต้นสุดความสามารถ ที่พวกเรามีพวกเราไม่เคยได้คิดว่าจะได้ถ้วยรางวัลด้วยซ้ำ (ที่จริงก็มีแอบคิดแหละใครๆก็อยากได้ทั้งนั้น5555)
พอประกาศ คณะราชาวดี(สีฟ้า) ได้รับถ้วยรางวัล พวกเราน้ำตาไหลพวกเราร้องไห้เลย มันคือความรู้สึกเล็กๆ มันคือความภาคภูมิใจ ที่สุดในชีวิต มันทำให้เราหายเหนื่อยเป็นปิดทิ้ง (ที่จริงพอกลับบ้าน นอนซมเป็นซากศพ เลยทีเดียวเชียว5555) พวกเราผ่านมันมาได้ พวกเราต้องขอขอบคุณ ทางโรงเรียน ทางคณะสีของทุกคณะในทุกกำลังใจ ขอขอบคุณที่สแตนเชียร์ร้องเพลงเสียงดังมากขอขอบคุณสวัสดิการที่เอาน้ำมาให้ดื่ม ขอขอบคุณจริง ๆ ที่ทำให้พวกเรา 16 คนมีกันและกัน
จนถึงวันนี้ ความรู้สึกของพวกเราก็จะไม่มีวันที่จะเปลื่ยนแปลง พวกเราจะรักกันอย่างนี้ตลอดไป ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่อ่านความรู้สึกของพวกเราจนจบ
ปล.1.หากใช้ภาษาไทยผิด หรือทำอะไรผิดทำให้คนอื่นหรือผู้อ่าน ไม่พอใจ ก็ขอโทษด้วยนะครับ 2.ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นและกำลังใจมากๆนะครับ
ความภาคภูมิใจเล็กๆ ณ โรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่ง
จนวันหนึ่ง พวกเราก็ได้มารวมตัวกัน เพราะ งานกีฬาโรงเรียนหรือกีฬาสีนั้นแหละครับ พวกเราก็ได้ไปลงสมัคร ผู้นำเชียร์(ลีดเดอร์) พวกเราที่มาสมัคร ไม่มีใครที่เคยเป็นลีดมาก่อนเลย มีคนเดียว ขอสมมุติชื่อว่า ญาญ่า นะครับ และอีกคนนึง คือมือกลอง ก็เลยมีลีด15คน มือกลอง1คน รวมเป็น16คนนะครับ
คือทางโรงเรียนของพวกเราได้ออกกฎเกณฑ์ มาว่า ห้ามจ้างคนมาสอนลีด ไม่นั้นถือว่าทำผิดกฎเกณฑ์ของทางโรงเรียน หลังจากนั้น พวกเราก็นัดกันมาซ้อมโดยให้ ญาญ่าเป็นคนสอนเพราะญาญ่ามีประสบการณ์คนเดียว งานหนักเลยตกที่ญาญ่า เลยครับ 555 น่าสงสารครับ
พอพวกเราเริ่มซ้อมพวกเราก็รู้จักกันมากยิ่งขึ้นครับ พวกเราเปรียบเหมือนพี่เหมือนน้องกันแท้ๆ เพราะระหว่างการซ้อมนั้น มันเหนื่อย มันท้อ มันยาก มันมีจุดอ่อนของทีม พวกเราลำบากมาด้วยกันถึงอย่างนั้นเวลาซ้อม พวกเรารู้สึกว่าพวกเราได้ประสบการณ์ที่ดีๆ ได้ความรู้สึกสนุกสนาน ถึงจะเหนื่อยมากก็ตามพวกเราก็สู้มากๆ เพราะจะลบความ ดูถูก ของคนอื่น ที่ชอบมาแขวะเรา
แต่เรื่องเล็กๆแค่นี้พวกเราไม่เคยคิดและไม่เคยเอามาใส่ใจเลย พวกเราก็ซ้อมอย่างสนุกสนานโดย พวกเราก็ได้ช่วยๆกันทำให้ดีขึ้น และ ดีขึ้น ทำให้จุดอ่อนหายไป แต่มันก็ยากมาก เพราะพวกเราเป็นนักกีฬาสมัครเล่นและเป็นมือใหม่ เป็นครั้งแรก และอาจเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต พวกเรารักกันมาก ๆ
พอจะถึงวันแข่ง พวกเราซ้อมหนักมากๆ พวกเราตื่นเต้น เพราะว่าพวกเราไม่เคยเต้นโชว์ใครเลย พวกเราตื่นเวที แต่พวกเราก็ต้องขอบคุณ กำลังใจจากรุ่นน้อง รุ่นเดียวกัน และรุ่นพี่ศิษย์เก่ามากๆ ที่ให้คำแนะนำและคอยชี้แนะแนวทางต่างๆ ทำให้พวกเรามีกำลังใจฮึดสู้ และทำให้พวกเราได้ตั้งสติก่อนที่จะแข่ง พอพวกเราแข่งพวกเราก็ได้ทำอย่างเต็มที่เลยครับ เต้นแบบสุดชีวิต โชว์ศักยภาพ ที่เราได้ซ้อมอย่างเหน็ดเหนื่อย ออกมาโชว์เพื่อการเต้นเพียงครั้งเดียว
https://m.youtube.com/watch?v=QyjFeb-6n5c คลิปการเต้นของพวกเรา พวกเราไม่ได้เต้นดีมากพวกเรา แค่เต้นสุดความสามารถ ที่พวกเรามีพวกเราไม่เคยได้คิดว่าจะได้ถ้วยรางวัลด้วยซ้ำ (ที่จริงก็มีแอบคิดแหละใครๆก็อยากได้ทั้งนั้น5555)
พอประกาศ คณะราชาวดี(สีฟ้า) ได้รับถ้วยรางวัล พวกเราน้ำตาไหลพวกเราร้องไห้เลย มันคือความรู้สึกเล็กๆ มันคือความภาคภูมิใจ ที่สุดในชีวิต มันทำให้เราหายเหนื่อยเป็นปิดทิ้ง (ที่จริงพอกลับบ้าน นอนซมเป็นซากศพ เลยทีเดียวเชียว5555) พวกเราผ่านมันมาได้ พวกเราต้องขอขอบคุณ ทางโรงเรียน ทางคณะสีของทุกคณะในทุกกำลังใจ ขอขอบคุณที่สแตนเชียร์ร้องเพลงเสียงดังมากขอขอบคุณสวัสดิการที่เอาน้ำมาให้ดื่ม ขอขอบคุณจริง ๆ ที่ทำให้พวกเรา 16 คนมีกันและกัน
จนถึงวันนี้ ความรู้สึกของพวกเราก็จะไม่มีวันที่จะเปลื่ยนแปลง พวกเราจะรักกันอย่างนี้ตลอดไป ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่อ่านความรู้สึกของพวกเราจนจบ
ปล.1.หากใช้ภาษาไทยผิด หรือทำอะไรผิดทำให้คนอื่นหรือผู้อ่าน ไม่พอใจ ก็ขอโทษด้วยนะครับ 2.ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นและกำลังใจมากๆนะครับ