ไฮไลท์หนึ่งของการท่องเที่ยวปาย แม่ฮ่องสอน ก็คือ การพาตัวเองเข้าไปอยู่ในชุมชนเพื่อดูวิถีชีวิต ความเป็นอยู่ของชาว "ปาด่อง" หรือ ที่เรารู้จักกันดีในชื่อ กระเหรี่ยงคอยาว นั่นแหละครับ

ว่ากันว่า มีอยู่หลายหมู่บ้านแต่ที่เป็นชุมชนใหญ่ เก่าแก่ดั้งเดิมที่สุด ต้องเป็นที่ "บ้านน้ำเพียงดิน"


กว่าจะถึงท่าเรือบ้านห้วยเดื่อเพื่อเดินทางสู่ บ้านน้ำเพียงดิน ก็บ่ายคล้อยเพราะเรามัวดื่มดำกับธรรมชาติที่ ปางอุ๋ง   

ตั้งแต่เช้ากว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แทบไม่เห็นนักท่องเที่ยวอื่น ๆ แล้ว เหลือก็แต่ชาวบ้านที่เริ่มขนไม้ไผ่

มาผูกเป็นแพลำใหม่ รอนักเดินทางที่กำลังจะเข้ามาในฤดูท่องเที่ยวที่กำลังจะมาถึง





แม้แต่ม้าที่พาออกมาบริการนักท่องเที่ยว เขายังพากลับเข้าคอก คงเป็นสัญญาณว่าเราควรเริ่มออกเดินทางไปจุดหมายอื่น ๆ ในเส้นทางของเราสักที


เราล่องลำน้ำปายด้วยเรือหางยาว ชมวิวทิวทัศน์ ทุ่งนาป่าเขาสองฝั่งน้ำไปได้สัก 40 นาทีก็ถึงบ้านน้ำเพียงดิน

มองดูเวลา เกือบห้าโมงเย็น เราคงเป็นนักท่องเที่ยวกลุ่มสุดท้ายอีกเช่นเคย





เราเดินเล่น พูดคุย ถ่ายรูป ...



ภาพนี้ ตอนถ่าย จำได้ว่าผมโฟกัสไว้อย่างดี (ถ้าสังเกตจะเห็นว่าตรงห่วงทองเหลืองของพี่ผู้หญิงท่านนี้ รายละเอียดขึ้นชัดหมด) แต่พอกดชัตเตอร์ ดันเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่เขาก็เริ่มงานทอผ้าต่อ ตรงใบหน้าก็เลยเบลอเพราะสั่นไหว
นี่ถ้าเป็น Portrait แบบจัดถ่าย ความผิดพลาดแบบนี้ถือว่ารับไม่ได้   แต่สำหรับการถ่าย
ภาพวิถีชีวิตผู้คนในสิ่งแวดล้อมของเขา ผมถือว่าดีที่สุดก็คือเท่าที่ได้ ไม่เคยกลับมานั่งคิดมาก






ตอนที่ถ่ายรูปนี้ แสงอาทิตย์ส่องผ่านชายคาบ้านตรงข้ามมากระทบใบหน้าคุณยายท่านนี้ที่นั่งอยู่พอดี ตอนนั้นไม่รู้จะวัดแสงยังไง ถ้าหน้าคุณยายพอดี ข้างหลังก็คงมืดหมด ก็เลยตัดใจเกลี่ย ๆ ให้หน้าคุณยายสว่างนิดหน่อยแล้วฉากหลังก็ได้ด้วย โชคดีที่ล้างออกมาแล้วเป็นอย่างที่คิด





ลองใส่ห่วงคอทองเหลือง คอสั้นก็อยากคอยาวบ้างไรบ้าง


ได้อุดหนุนผ้าทอมือ กับ ของเล่นไม้ ติดมือกลับมานิดหน่อย ภาพนี้จำได้ตอนถ่าย แสงเข้าหน้าเลนส์เต็ม ๆ ไม่มีอะไรช่วยป้องกันแฟลร์ได้ นอกจากจะไม่ถ่าย


ทั้งหมดถ่ายด้วย Rolleiflex 2.8F, ฟิล์ม Ilford HP5+, ล้างด้วย HC-110 (B) บ้าง (H) บ้าง แล้วแต่จังหวะว่าพอดีจะใส่แท้งค์ล้างคู่กับฟิล์มอะไร

หมดแล้วครับ ขอบคุณที่รับชม