สวัสดีค่ะ ที่อยากรู้คือใครเคยต้องเจอชีวิตแบบเดียวกะเราบ้าง
เริ่มเรื่องเลยแล้วกัน...
เราเกิดที่ กทม ค่ะ ตั้งแต่จำความได้พ่อกะแม่เราก็เลือกกันแล้ว
เราเลยไม่ได้มาจากครอบครัวที่สมบูรณ์ตั้งแต่เกิด
แม่เราเป็นไงเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เมื่อก่อนเราอยู่กะแม่สองคนที่ กทม
พ่อก็แวะมาหาบ้าง จริงๆตอนนั้นมันก็ดีนะค่ะ แต่เราก็โดนตีมาแต่เด็ก
โดนตบปากแตกบ้างก็มี แต่ด้วยความที่เป็นเด็ก ผู้ใหญ่มักชอบพูดว่า "ที่แม่ตีเพราะว่าแม่รัก" เราเลยไม่คิดอะไร
จนเรา ป.1 แม่กะเราย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด ตั้งแต่นั้นเราก็ไม่ได้เจอพ่ออีกเลย
ตอนเราอยู่กะแม่สองคน มีตายาย ป้าน้า มาอยู่ด้วยบ้าง ชีวิตตอนนั้นมันดูอบอุ่นมากเลยค่ะ
เวลาไปโรงเรียนแม่ไปรับส่งตลอด งานวันแม่ หรือ งานโรงเรียน แม่เราไม่เคยขาด
เวลาเราประกวดอะไรชนะ แม่เราก็จะชมจะยิ้ม ตอนนั้นเรามีความสุขมากจริงๆ มันเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดในวัยเด็กเลยก็ว่าได้
แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปตลอดกาล...
พอเราอยู่ ป.2 แม่เราก็มีแฟนใหม่ แม่เราก็ท้อง พอแม่เราเริ่มมีครอบครัวของเขาเราก็เหมือนกลายเป็นส่วนเกินมากขึ้นทุกวัน
ตั้งแต่นั้นแม่เราก็ไม่เคยสนใจเราอีกเลย ตอนนั่นแม้แต่งานวันแม่เรายังไม่อยากไปเลยค่ะ ไม่ว่ากิจกรรมอะไรไม่เคยมีผู้ปกครองเราเข้าร่วม
เรากลายเป็นเด็กที่ไม่ชอบร่วมกิจกรรม พอโตมาอีกหน่อย ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะโดนแม่ หรือ พ่อเลี้ยงตี
ไม้แขวนเสื้อ ไม้กวาด อะไรอยู่ใกล้มือโดนมาหมดแล้ว แม่แต่โดนกัดแขนช้ำเลือดไปโรงเรียนเพื่อนถามไปโดนไรมายังต้องบอกหมากัดเพราะอาย
ครั้งหนึ่งแม่เราไปเจอรูปพ่อที่เราแอบเก็บไว้ใต้หมอน แม่เราเอาไปทิ้ง เราก็โดนตีอีก
ช่วง ม.ปลาย เราต้องมาเห็นแม่กะพ่อเลี้ยงตีกันแทบทุกวัน พูดคำด่า
แม่เราก็เลี้ยงน้องเราแบบลูกเทวดา งานบ้านไม่ต้องทำ เราต้องรับผิดชอบงานบ้านทุกอย่างมาตั้งแต่เด็ก
ช่วงเวลาที่ผ่านมาเราคิดอยากฆ่าตัวตายหลายครั้ง....