ผมเคยมีคนที่ผมรักมากอยู่คนนึง (จนถึงเมื่อวาน) รักขนาดที่คิดว่าชีวิตที่เหลืออยู่จะใช้ชีวิตกับเขา

ถึงขนาดต้นปีกำลังจะมีลูกด้วยกัน แต่เขาแท้งไปก่อน ผมกับเขาอยู่กันคนละจังหวัด เขาอยู่กรุงเทพ ส่วนผมอยู่ต่างจังหวัด

ผมมีกิจการเล็กๆพอเลี้ยงตัวได้ จนวันที่รู้ว่าเขากำลังจะมีลูกให้ผม ผมตั้งใจจะขยายกิจการเพื่อรับเขามาอยู่ด้วย ให้เขาลาออกจากงานมาเลี้ยงลูก

ไม่ต้องการให้ไปลำบากกับพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย ผมกับเขาทะเลาะกันเรื่องแต่งงานมาโดยตลอด เพราะเขาถามว่าเมื่อไรจะอยู่ด้วยกัน

ผมบอกว่าผมกำลังเร่งเก็บเงินอยู่นะ ตอนนี้ให้อดทนอีกนิดนึงก่อน อยากให้คิดว่า ตอนนี้เราแยกกันอยู่ เพื่ออนาคตจะได้อยู่ด้วยกัน

ผมตั้งใจว่าถ้าเก็บได้ถึงแสนนึงเมื่อไรจะไปขอเขาแต่งงาน เขาบอกว่าไม่ต้องถึงแสนก้อได้ พ่อแม่เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรหรอก

ผมบอกไม่ได้หรอก พ่อแม่คุณมีคุณคนเดียว แถมความรู้ก้อไม่ได้ด้อย จบ โท ต่างจากผม ผมจบแค่ ปวส ผมก้ออยากทำให้พ่อแม่คุณเห็นว่า

ผมเลี้ยงคุณได้ไม่อดอยากนะ เงินแค่นี้ผมหาได้ เขาก้อถามทำไมไม่ยืมพ่อยืมแม่ หรือยืมพี่ชาย ผมบอกว่า ครอบครัวผมสอนเสมอว่า

อยากได้อะไรต้องทำเองให้ได้ก่อน แล้วถ้าขาดเหลือเท่าไรค่อยมาคุยกัน ไม่งั้นจะกลายเป็นไม่ทำอะไรเลย จ้องจะยืมอย่างเดียว

ผมกับเขาก้อติดต่อคุยโทร คุยไลน์กันเรื่อยๆมา จนวันนึงผมรู้สึกแปลกไป การคุยโทรน้อยลง การคุยไลน์น้อยลง จนในที่สุดเมื่อวานนี้ผมทนไม่ได้

เลยบุกไปถึงบ้านพ่อแม่เขา แบบที่ไม่บอกให้เขารู้ตัว แล้วคำตอบที่ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน คือ เขากลับไปคืนดีกับแฟนคนแรก ซึ่งเลิกกันไปตั้งเป็นชาติแล้ว

พอดีแม่แฟนเก่าเขามาคุยขอให้ทั้งคู่กับไปคบกัน แล้วเขาก้อย้ายไปอยู่บ้านนู้นเกือบจะเดือนนึงแล้ว ทุกอย่างที่ผมพยายามทำล้มหายไปต่อหน้าต่อตา

พังหมดสิ้น ตอนนั่งรถกลับบ้าน ผมคิดมาตลอดทางว่า ไหนเคยบอกว่าถ้าเขากับมาขอคืนดีจะไม่กลับไปไงล่ะ ไหนเคยบอกว่าถ้าเลิกกันแล้ว

แม้แต่ความเป็นเพื่อนก้อไม่เหลือให้ ยังไงก้อจะไม่กลับไป ผมถึงได้เปิดใจ ผมเคยโดนผู้หญิงหลอกให้รัก ทั้งๆที่มีแฟนอยู่แล้ว แต่คนนี้ไม่มีแฟน

ผมรู้จักเขามาเป็นสิบปี ตอนเขามีแฟนผมก้อรู้ แต่พยายามจะไม่ทำให้เขาผิดใจกับแฟน รอจนกว่าเขาจะเลิกกับแฟน พยายามจะไม่บอกว่าผมแอบรัก

ตอนเจอกันครั้งแรกผมยิ่งรักเขามากกว่าเดิม รอยยิ้มเขา นิสัยเขา ทุกอย่าง แต่แค่ 15 นาที ที่แม่แฟนเก่ากลับมาคุย ทุกอย่างหายไปหมด มันทำให้ผมคิด

สรุปแล้ว คบกับเราเพื่อรอแฟนเก่ามาขอคืนดีเหรอ จนถึงนาทีนี้ผมก้อยังคิดแบบนั้นอยู่ ผมร้องไห้จนไม่มีน้ำตา มีคำถามผุดขึ้นในหัวเยอะแยะมากมาย

ทำไมพ่อแม่เขาไม่ทักท้วงบ้าง ทำไมผมไม่สำคัญเลยเหรอ จนถึงตอนนี้ ผมรู้แล้วว่า ผมมันก้อแค่คนโง่ๆคนนึงที่ไม่มีค่ากับใครเลยซักคน คนที่ผมเคยคิดว่า

เขาจะเห็นผมสำคัญ เขาก้อไม่เห็น เขาเลยเลือกที่จะทิ้งผมไป เจ็บปวดใจอีกครั้งนึง หลังจากที่ปิดใจตัวเองมา เกือบ 7ปี พอเจอแบบนี้ผมไม่รู้ว่าจะกลับมา

เปิดใจได้อีกเมื่อไร (ผมไม่รู้ว่า เขาหรือคนรู้จักเขาเล่นพันทิพมั้ย ถ้ามาอ่านเจอ ฝากบอกเขาด้วยว่า ขอให้มีความสุขกับคนที่คุณรัก ขอให้ได้แต่งงานไวๆ

ขอให้มีลูกสมใจคุณต้องการ)