เป้นเรื่องเล่าจากชีวิตความรักจริงๆ ของผมนะครับ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ ป.ตรี แล้ว แต่ผมมีความรักครั้งแรก ตอนอยู่ ปวช. ผมเลยอยาก แชร์ประสบการณ์ความรักครั้งแรกของผมเลย ให้พี่ๆ น้องๆ ทุกคนได้อ่านกัน (คือ อยากเล่าอะครับง่ายๆ 55555) เป็นการเล่าเรื่องครั้งแรกของผม ท่ามีอะไรผิดพลาด หรือ ใครอ่านแล้ว งง ก็ขอโทษด้วยนะคับ คือผมพิมพ์เองสดๆ ไม่ได้กลับตรวจมาแก้ไขอะไรมากมาย (พิมพ์มาความรู้สึกจริงๆ แต่ไม่มีคำหยาบมากจนเกินนะครับ) และก็ขอบคุณคนที่อ่านจนจบด้วย ขอบคุณมากครับ _/\_

มาเริ่มกันเลยดีกว่า ^^

กาลครึ่งหนึ่ง ย ย ... ไม่ใช่ละ มาเริ่มจริงจังเลย ดีกว่า !!



คือ ผมเคยแอบชอบเพื่อนหญิงตอนเรียนอยู่ ช่วงนั้นอยู่ ปวช.ปี 1 เธอเรียนห้องเดียวกับผม ซึ่งผมรู้สึกปิ๊ง เธอครั้งแรก ตอนที่เธอยิ้มและสบตา ทำไมให้หัวใจผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้จักความรักเลย มันเต้นรุนแรงมากๆ จนบางทีผมก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมก็เลยไปทำความรู้จักกับเธอ ก็เป็นคนพูดจาน่ารักมากๆ ยิ่งทำให้ผมเคลิ้มไปมากกว่าเดิมยิ่ง คุณเชื่อมั่ย ตอนผมเรียนปวช. ผมไม่คิดจะโดดเรียนหรือขาดเรียนเลยสักครั้ง เพราะว่าผมมีความสุขมากๆ ที่ได้มาเจอเธอทุกวัน ได้คุยกับเธอ ในห้องเรียน แล้ว พอมาถึงวันนึ่งผมก็ได้เข้าไปขอ Facebook เพื่อนๆ ทุกคน จนมาถึงเธอ (คือผมอยากได้ Facebook เธอนั่นแหละ ทำแกล้งขอเพื่อนๆ ในห้องไปงั้นเอง) แล้วผมก็ได้ แอด Facebook เธอไป เรกา็ได้คุยกันตามภาษาเพื่อนทั่วๆ ไป จนพอพักหลังๆ เวลาตกเย็นทุกๆ วัน เธอจะมากับเพื่อน อยู่แถวๆ โรงยิม นั่งมองคนเตะบอล ตีแบต แล้ว เล่นบาส ตรงม้าหินอ่อน ผมก็เลยเข้าไปหาเธอ ทักทายแล้วเข้าไปนั้งคุยด้วยสักพัก เธอได้พูดคำถามนึ่งถามมา "ไม่เล่นกีฬาบ้างหรอ เราว่านายเล่นกีฬา น่าจะดูดีนะ" แล้วตอนนั้นเอง ผมก็รู้จักเพื่อนในกลุ่มนักบาส ก็เลยไปขอเขาเล่นด้วย ก็เลยเป็นว่าทุกๆ เย็น ผมจะมาเล่นบาสกะเพื่อนๆ และก็มองเห็นเธอตรงม้าหินอ่อน และได้คุยกับเธอทุกวันเรา พอมาถึงวันๆ หนึ่ง กำลังจะไปสนามบาสไปหาเพื่อนๆ เหมือนเคย แต่ผมกลับลืม หนังสือ ไว้ใต้ลิ้นชักโต๊ะ เลยเดินกลับไปเอา ระหว่างทางเห็นเธอ นั้งถือกล่องของขวัญผูกโบว์ รออยู่หน้าห้อง ของ ปวส. ผมก็เลยสงสัยเลยเดินเข้าไปถามว่า อ้าว ทำไมไม่ไปนั้งตรงม้าหินอ่อนกะเพื่อนๆ ละ มาทำอะไรตรงนี้ เธอก็บอกว่า เรามารอใครบางคนอะ เดี๋ยวก็กลับไปหาเพื่อน แล้วเธอก็ถามกลับมาว่า อ้าว แล้วขึ้นมาอาคารเรียนทำไมอะ ไม่ไปเล่นบาสหรอ ผมก็บอกไปว่า อ่อเราลืมของเดี๋ยวก็ลงไปเล่นบาสละ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ เธอก็ยิ้มอ่อนๆ ให้ ผมนี่ก็หาสงสัยทันทีเลย (เหมือนโดนลบความคิดด้วยรอยยิ้ม)
พอวันเวลาผ่านมา ผมก็รู่สึกถึงอะไรบางอย่าง ตอนเวลาที่ผมไปนั้งกับเธอนั้น เธอเริ่มไม่ค่อยสนใจในตัวผม กลับไปมองรุ่นพี่ ปวส. ที่กำลังเล่นบอล กันอยู่ ผมก็เลยสงสัย เลยถามไปว่า นี่ชอบดูคนเตะบอลหรอ แล้วทันใดนั้นเองเพื่อนเขาก็แซว มาว่า เฮ้ยย ไม่ได้ชอบดูบอลหรอกมั้ง ชอบคนเตะบอลรึเปล่า แล้วเธอก็หน้าแดงทันทีเลย ผมก็เลยสงสัยขึ้นไปอีก ว่า (ใครวะที่ทำให้เธอหน้าแดงขนาดนี้)
ผมก็เลยแอบไปถามเพิ่อนเขาแบบเนียนๆ จนรู้ว่า "เธอนั่นแอบชอบรุ่นพี่ที่เป็น Goal " พอตกเย็นวันนั้นและ ผมก็เลยไปดูว่ารุ่นพี่ที่เป็น goal คนไหนที่เธอแอบชอบ ผมก็ถึงกับท้อใจเลย รุ่นพี่คนนั้นเป็น เดือนสาขา เขาดูมีเสน่ห์มาก และ เจ้าชู้โครตๆ ผมก็เลยรู้สึกท้อแต่ไม่ถอย สู้จนกว่าเธอจะเห็นค่า จนถึงวันวาเลนไทน์ ผมได้ซื้อดอกกุหลาบ แล้ว ช็อกโกแลต กะจะบอกว่า ผมรู้สึกยังไงกับเธอจริงๆ ผมก็ดักรอหน้าห้องเลย เพราะเธอจะชอบมาเป็นคนแรกๆ ในห้องเรียน ผมก็รอสักพัก ผมก็เอะใจว่า ทำไมเธอยังไม่มานะ ก็เลยกะจะลงไปเข้าห้องน้ำ แล้วค่อยมารอดีกว่า แล้ว ระหว่างเดินไปสักหนึ่ง เห็นเธอกำลัง ถือ ช่อกุหลาบสีขาว นั้งรออยู่หน้าห้อง ปวส. อยู่นั่นเอง ผมก็ตกใจ แต่แอบดูเธอห่างๆ แล้วพอจังหวะนั้นเอง ไอ้รุ่นพี่ที่เป็น Goal ที่เธอแอบชอบเดินมาเธอก็ให้ช่อกุหลาบกับเขา ผมนั้นถึงกับช็อก !! เหมือนหัวใจหยุดเต้นไปสักพักใหญ่ จากนั้นก็เห็นเขานั้งคุยกับรุ่นพี่เธอก็หน้าแดงดูมีความสุข ผมก็ตัดสินใจค่อยๆ เดินลงแล้วไปห้องน้ำอย่างช้าๆ ผมจังหวะนั่นเองเห็นถังขยะหน้าห้องน้ำ ผมทำการทิ้งดอกกุหลาบกลับ ช็อกโกแลต แล้วเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตู นั้งน้ำตาซึม ในห้องน้ำ ช่วงเวลานั้นโครตปวดใจเลย เหมือนมีอะไรมากีดหัวใจ พอผมรู้สึก OK แล้ว ก็หน้าล้าง แล้วก็ขึ้นเรียนตามปกติ แล้ววันเวลาผ่านไป ผมไม่คุยกับเธออีกเลย ไม่เข้าไปหาเธอ ไม่ไปเล่นบาสกับเพื่อน รีบกลับบ้านไวตลอด เธอเข้ามาคุยผมก็ อืมๆ ไป พอมาถึงเย็นวันนึ่ง วันที่เธอเขามาคุยเลย แล้วถามว่า เป็นอะไรกับเราหรอ บอกเรามาดิ ผมก็บอกไปว่า ไม่มีอะไรหรอก เราแค่เศร้าใจนิดหน่อย แล้วผมก็หลีกแล้วเดินกลับบ้านไป ประมาณ 2 เดือนเลย ทีไม่ได้คุยกันเลย ได้แค่แอบมองหน้าแล้วก็เศร้าใจลึกๆ แ ม่ งโครตทรมาน ตัวเอง แล้วพอมาวันหนึ่งตกเย็นวันสุดท้ายของการเรียน ปวช.ปี 1 (คือว่า ปวช.ปี 1 ที่วิทยาลัยผมคือการหาสิ่งที่ตนเองชอบ แล้วพอ ขึ้น ปวช.2 ทุกคนต้องเลือกสาขาที่ตนเองชอบ) แล้วเธอก็เดินมาคุยกับผมบอกว่า เลือกเรียนสาขาอะไรหรอ ผมก็ตอบไปว่า เราเรียน คอมพิวเตอร์ อะ แล้วเธอละ เราเรียนภาษา เราชอบภาษา มากเลย ก็คุยๆ กันไปสักพักเธอก็จะกลับบ้าน ผมก็เลยบอกไปว่า เดินออกไปด้วยกันสิ กำลังจะกลับเหมือนกันพอดี เลยเดินกลับด้วยกัน พอเดินมาได้สักพักแล้ว ผมก็เลยลองถามไปว่า ... ตอนนี้ยังชอบรุ่นพี่คนนั้นอยู่รึเปล่า เธอก็หันมามองแล้ว ตอบว่า รู้ได้ไงว่าเราชอบใครอยู่ ผมก็ตอบไปว่า รู้นานมากแล้ว ตั้งแต่เธอมานั้งตรงม้าหินอ่อนตอนเย็นๆ สักพักใหญ๋ๆ อะ แล้ว เธอก็เงียบกริบ ไม่พูดอีกเลย จนถึงหน้าประตูทางออก เธอก็หันมาแล้วก็ถามว่า ทำไมรู้เรื่องเราเยอะจัง กำลังคิดอะไรกับเราปะเนี่ย (จังหวะนั้นเอง ผมก็คิดว่า ควรจะพูดความจริงในใจได้แล้วสินะ มันอึดอัดมานานมากแล้ว ท่าจะจบก็จบวันนี้ละวะ) ผมก็ตัดสินใจบอกไปเลยว่า
ที่เราอยากรู้เรื่องเธอ เรารู้สึกกับเธอมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน ตั้งแต่วันแรกที่เจอเธอแล้ว คือ .... เรารักเธอนะ
พอพูดไปแล้วเธอก็นิ่งแล้วก็อึ้งไปสักพัก จากนั้นเอง เธอก็พูดออกมาประโยคนึ่ง เป็นประโยคที่เจ็บปวดที่สุดจากปากของเธอ ว่า
"อืมม ... เป็นผู้ชาย อย่าขี้เ สื อ กสิ" แล้วเธอ ก็เดินออกห่างผมไปอย่างช้า ทิ้งผมไว้หน้าประตู ยืนนิ่งๆ แล้วเห็นเธอเดินจากไปอย่างช้าๆ โดยไม่มีวันเดินกลับมา ผมรู้สึกเจ็บปวดหัวใจมากๆ แต่ น้ำตานั้นมันไม่ไหลออกมา พอกลับมาถึงบ้าน ผมก็เปิด Facebook จะเข้าไปคุยแชทเพื่อจะอธิบาย เธอก็ ไม่อ่านแต่ไม่ตอบผมสักคำ ในช่วงเวลาปิดเทอม ผมก็พยายามจะทุกอย่าง เพื่อให้เธอเป็นเหมือนกัน แต่มันกลับตรงข้ามกัน เธอยิ่งถอยห่างออกไป กว่าเดิม ยิ่งทำให้ผมนั้นท้อใจ แต่เสียใจอย่ามากที่สุด ผมเลยตัดสินใจพิมพ์ประโยคสุดท้าย ในแชทไปว่า "จะไม่มากวนอีกแล้วนะ เรื่องที่ผ่านมาถือว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นละกัน เราผิดเองที่ไปชอบเธอ ขอโทษจริงๆ ขอให้โชคดีนะ" ผมก็จมปักอยู่กลับเธอจนถึงเปิดเทอม เราก็ไม่ค่อยได้เจอกันอีกเลย ถึงเจอก็มองหน้ากันไม่ติดเหมือนเคย ผมก็กลับมานั้งคิดว่า สิ่งที่เราตัดสินใจนั้นผิดพลาดมากถึงมากที่สุด และมันทำให้เราเสียคนที่เราชอบไป อย่างไม่มีวันกลับมา ต่างคนต่างห่างออกไป แต่ทำไม คือ เราลืมเธอไม่ได้ซะที ทำใจไม่ได้นั่นเอง นั้งคิดอยู่แต่อดีด จนตอนนี้ผมขึ้น ป.ตรี แล้ว มีแฟนใหม่ก็หลายคนแล้ว แต่ก็ยังไม่ลืมเธอ เหมือนเธอ คือ รักครั้งแรก ที่ฝั่งอยู่ในหัวใจของผมโดยที่ไม่ออกไปจากหัวใจผมได้เลย เพราะ การตัดสินใจของผมนั่นเองเลยทำให้ผมเป็นแบบนี้ หรือ ผมมันเป็นคนที่แย่จริงๆ ตอนนี้เหมือนตัวเองกำลังทรมาณ อยู่ในช่วงเวลาที่ผมเคยเป็นชอบเธออยู่กับเธอ เห็นหน้าเธอ และอยู่ข้างๆ เธอ

เหมือนมันออกจากช่วงเวลานั่นไม่ได้เลยจริงๆ