เป็นกระทู้แรกนะคับ ใครที่เจอปัญหาแบบนี้คุณแก้ยังไง !เข้าเรื่องเลยดีกว่าคือผมคุยๆอยู่กับรุ่นพี่คนหนึ่งอยู่มหาลัยแต่ไม่ได้อยู่คณะเดียวกันคุยได้สักพักผมรู้สึกชอบเธอมากๆแต่ก็มีเรื่องให้ผมต้องหยุดความรู้สึกนี้ไว้เธอบอกกับผมว่าเธอจะจบเทอมนี้แล้วซึ่งเธออยู่ปี4 ผมอยู่ปี3 ผมเหลืออีก 1 ปีเต็มๆ หลังจากที่เธอพูดวันนั้นผมก็มาคิดแล้วปรึกษาเพื่อน อ่อ เพื่อนส่วนมากผมมีแต่เพื่อน ผญ เพราะสาขาที่ผมเรียนส่วนมากมีแต่ ผญ ผมก็เล่าให้เพื่อนฟัง (เพื่อน ผญ ที่สนิท) สรุป คือ ปล่อยเธอไป เพื่อนผมบอกเหตุผลหลายอย่างที่ควรปล่อยเธอไปผมก็กลับมาคิดที่เพื่อนพูดก็ถูกวันนั้นเธอโทรหาผมแต่ผมไม่อยากคุยกับเธอเลยความรู้สึกผมมันว่างเปล่ารู้สึกเหนื่อยมากๆ นี่ผมต้องปล่อยเธอไปจริงๆหรอผมทบทวนอะไรหลายๆอย่างเธอจบเทอมนี้ซึ่งเวลาก็เหลือแค่เพียง 1 เดือนเท่านั้นที่เธอต้องไปจบแล้วออกไปทำงานอาจมีคนช่วยเหลือเธอในเรื่องงานได้ ดีไม่ดีมีพี่ที่ทำงานมาชอบเธอ เพื่อนร่วมงานอีก เห้อ เธออาจจะเจอคนที่ดีกว่าผมที่สามารถช่วยเหลือเธอได้มากกว่าเพราะงั้นแล้วผมต้องปล่อยเธอไป ผมก็หายเงียบเฉยๆไปไม่โทรหาเธอบล๊อกเฟสเธอ บล็อกไลน์เธอ ได้แต่คิดว่าต้องทำให้เธอเกลียดผมไม่อยากคุยกับผมอีก ผมก็หายไปได้ 2 อาทิตย์ วันนั้นผมเลิกเรียนก็ประมาณ 2 ทุ่มกลับหอพัก เห็นโน๊ตมาแปะไว้หน้าประตูผมรู้ว่าใคร ใจผมสั่นเต้นแรงมากตลอด 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาผมคิดถึงเธออยากไปหาเธอ หอผมกับเธออยู่ใกล้ๆกันแต่แค่อยู่คนล่ะซอยเท่านั้น ผมก็อ่านโน๊ตที่เธอเขียนมาผมรู้สึกผิดมากแต่จะทำยังไงได้ผมต้องตัดใจซ่ะตั้งแต่ตอนนี้ ผมเลือกที่จะเงียบต่อไปพอผ่านไปอีก 2 วัน วันนั้นเองที่ใจของผมเจ็บที่สุด เธอมาเคาะห้องผม(ขอออกตัวเลยนะคับผมไม่เคยพา ผญ คนไหนมาห้องแม้จะเป็นแฟน เพื่อน แต่ ยกเว้นเธอคนนี้) เธอเคาะห้องผมอยู่นานผมว่าไม่น่าจะเคาะหรอกเธอถีบประตู อิอิอิ ผมคิดอยู่จะเปิดดีไหมใจผมมันสั่นเต้นแรงตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเลยแต่ก็เดินไปเปิดประตูผมเห็นเธอแทบอยากจะดึงมากอด กอดให้แน่น แต่ทำไม่ได้ เธอก็ถามๆ แล้วผมก็ตอบบ้างเงียบบ้างแต่จะเงียบซะส่วนมากเพราะผมรู้ว่าเธอไม่ชอบคนเงียบใส่และทำหน้านิ่งๆ เพราะเธอไม่ชอบแต่ผมก็ทำแล้วก็พูดคำแรงๆใส่เธอ(ถามได้คับ IB เข้ามาถามได้)เธอเงียบไปพักหนึ่งแล้วเดินมาทางผมตบหน้าผมเข้าอย่างจังโห้แบบหน้าชาไปเลย(เธอเป็นคนแรกที่ทำแบบนี้กับผมกับคนอื่นๆที่ผมคบมาไม่มีใครทำแบบนี้กับผมเลย)ผมโกรธมากเพราะไม่มีใครเคยทำแบบนี้ผมก็ดึงแขนเธอแล้วกดเธอลงเตียงคล่อมตัวเธอไว้แล้วก็ไซต์ตามตัวเธอเธอดิ้นแรงมากถ้าผมไม่คล่อมไว้ผมคงตกเตียงไปแล้ว(ไม่มีอะไรกันและไม่เคยมีอะไรกัน)เธอเหมือนจะร้องไห้ผมเลยปล่อยแล้วผมก็ไล่ให้เธอออกไปจากห้องแต่เธอพยายามจะพูดผมกลับไม่ฟังอะไรทั้งนั้นได้แต่พูดคำแรงๆใส่เธอแล้วผลักไสให้เธอไปผมรู้ตัวดีถ้าเธอยังอยู่ต่อผมต้องทำอะไรเธอแน่ๆ                                                                                                                                                                       ผมจึงเลือกที่จะผลักไสเธอให้ออกไปผมเดินไปเปิดประตูแล้วดึงแขนเธอให้ออกไปผลักเธอให้ออกไปแล้วพูดคำแรงๆใส่เธออีกเธอกลับไปแล้ว แล้วผมไม่รู้ว่าน้ำตาของผมมันไหลตั้งแต่ตอนไหน ผมรู้แค่ว่าผมทำร้ายเธอผมทำร้ายหัวใจของเธอ และใจของผมเอง ผ่านไป 1 วันผมคิดถึงเธอผมอยากขอโทษผมอยากกอดเธอผมได้แต่ตามเธอไปที่คณะและหอพักผมทำแบบนี้เฝ้ามองเธออยู่ห่างๆได้ 2 อาทิตย์แล้วครับ ผมอยากเดินไปขอโทษแต่ผมรู้ดีว่าไม่ควรที่จะเสนอหน้าไปให้เธอเห็นเพราะผมเป็นคนสร้างแผลในวันนั้นพอผมเลิกเรียนหรือทำภาระกิจต่างๆเสร็จผมก็จะมาเฝ้ามองเธออยู่ที่หอเห็นแสงไฟจากห้องเธอก็ยังดีแสงไฟดับจากห้องเธอผมถึงจะกลับหอพักผม ผมอยากขอเธอคืนดี แต่คงเป็นไปไม่ได้ ผมรู้ตัวดี คิดถึงเธอเหลือเกิน ในบางครั้งผมก็ไปส่องfacebook เธอบ้างแต่ตอนนี้ผมเลือกที่จะบล็อกเธอไว้ดีกว่า ขอโทษ รักเธอเหลือเกินอยากขอให้เธอกลับมาเริ่มใหม่