ขอเกริ่นก่อนนะคะ สมัครพันทิปเพื่อการนี้โดยเฉพาะ เพราะมันอัดอั้นมานานน อยากระบายค่ะ

ว่าด้วยวันนี้ เรามีนัดกับคุณแฟน ไปวิ่งมาราธอนกัน
ซึ่งเคยจะไปด้วยกันหลายปีแล้วแต่ก้อไม่มีโอกาสได้ไปด้วยกันสักที แต่เป็นงานวิ่งที่เราประทับใจมาก(โดยส่วนตัวคิดว่าเป็นงานวิ่งที่วิวสวยที่สุดในบรรดางานวิ่งแล้วละ) เนื่องจากจขกทและแฟนไม่เคยได้มาวิ่งด้วยกันเพราะช่วงที่มีการจัดวิ่งของงานนี้แฟนและเราจะติดสอบ

แต่ก้อสมัครไว้ก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที ปีที่แล้วนางติดสอบ เราเลยมาวิ่งคนเดียว
โชคดีปีนี้นางสอบไปเมื่ออาทิตก่อน แต่โชคร้ายของจขทก ที่จะสอบอาทิตต่อไป ซึ่งทำให้เราก้อลังเลเอ๋.....จะมาดีมั้ย (ปกติไม่ได้เป็นคนออกกำลังค่ะ คิดว่าถ้าตื่นมาวิ่ง ต้องตื่นตีสี่ กลับไป สลบตื่นบ่ายแน่ๆ) เวลาอ่านหนังสือวันสุดท้ายของเราก้อจะหมดไป...T^T แต่เราก้อมองในแง่ดี เอาว่ะ สมองจะได้แล่น และถ้าไม่มา แฟนเราก้อคงไม่ยอมมาวิ่งคนเดียว อยากให้นางมีโอกาสเหนวิวดีๆ ออกกำลังบ้าง (แต่ในใจก้อแอบคิดนะ ถ้านางยังสอบไม่เสด แล้วเราสอบเสดแล้ว นางจะมามั้ยย หรือปล่อยให้เรามาคนเดียว)

ตกดึกของเมื่อคืน เราก้อคัดออฟการอ่านของเราที่เที่ยงคืน ....แต่เจ้ากรรม....นอนไม่หลับจร้า....
เมื่อฉากในหนังฟรีแลนซ์ นอน ไม่อ่าน จะสอบผ่านมั้ยวะ นอน ไม่อ่าน จะสอบผ่านมั้ยวะ......เวลาได้ล่วงไปจนถึงตีสอง.....ได้นอนสองชั่วโมงจร้าาา...คือ มึนส์มากกก แฟนนั่งแทกซี่มารับแต่ฟิลสองคนต่างกันมาก ณ โมเม้นนั้น

นางสอบเสร็จ สุขใจ ไม่มีไรต้องคิด วิ่งเสด กลับไปนอนตีพุง

เรายังไม่ได้สอบ หนังสือยังต้องอ่าน นอนไม่หลับ
นอนสองชั่วโมง

แต่ครืออออ ใจชั้นเต็มร้อยไงงง ชั้นจะมาวิ่งกับแฟนนนน

พอถึงงานจร้าา เราก้อเดินกันไปที่จุดปล่อยตัว
เราก้อกำลังเตรียมตัวเตรียมใจ อินนนกับบรรยากาศ อากาศกำลังดี พระอาทิตยังไม่ขึ้น
ลืมความเหนื่อย ความง่วง ความมึนไปหมดสิ้นน
กำลังมองหามือของคุณแฟนน ทันทีที่หันไปเท่านั้น แฟนหายจร่ะ ....มองหาสอดแทรกไปในช่องโหว่ของฝูงชน นางยืนถ่ายรูป ไม่สนใจเราเลยจร้าาา (ปล เราไม่ได้เอามือถือมา เพราะคิดว่าชั้นมาวิ่งไง มาออกกำลัง กับแฟนน ไม่ได้จะมาเล่นเฟส เล่นไลน์ แต่ครือแฟนเอามาก้อดีนะ จะได้มีถ่ายรูปคู่กันบ้างไรบ้างตามภาษาแฟน แอร๊ยย)

ก่อนลงแทกซี่ก้อคุยกันแล้วว่าให้วิ่งไปด้วยกัน เดี๋ยวหลงแล้วหาไม่เจอ แต่พอลงรถเท่านั้นแหละ สนนมากเลยยว่าชั้นจะหายยย เอาแต่ถ่ายรูปอย่างเดียว พอมายืนรอปล่อยตัว นางก้อไม่มายืนข้างๆเรานะ คืออยุ่ข้างหลัง เพื่อที่จะได้ถ่ายรูปไง ไอ่เราก้อเริ่มไม่พอใจละนะ ยัง ยังงงไม่พอ

เราเหลือบไปเหน ส่งรูปในไลน์รัวๆจร้าาาาา อยุ่ตรงนี้แล้วนะ ก้าวอีกสักสิบก้าว ถ่าย1รูป วิ่งๆกันไป แล้วก้อหายไปจากสายตา คือเราก้อไม่ได้หันไปมองนะ เพราะเริ่มงอลละไง แต่ก้อคือคิดออกว่าหยุดถ่ายรูปอยุ่ พอถ่ายเสดก้อวิ่งๆๆๆตามเรามา มือข้างนึงนี่กำมือถืออย่างกะเป็นอวัยวะงอกใหม่อ่ะ  คือเราก้อเข้าใจโลกโซเชียลนะ คือชั้นก่อเล่น เล่นเยอะกว่านางอีก แต่มันก้อไม่จำเปนที่ต้องถ่ายแล้วส่งให้ทันทีป่ะ ครือออ ใครจะมานั่งสนใจขนาดนั้นหรอคนในไลน์ ครือออ แบบว่าาาา อยุ่ตรงนี้นะสนามหลวงง เนี้ยๆๆๆๆ ส่งๆๆ ขึ้นสะพานมาแล้วนะ ถ่ายๆๆ ส่งๆๆๆ ครืออออ โหมดนางฟ้าชั้นเริ่มหมดแล้วนะ!!!!!!!!

คือถ้าอยากให้คนในไลน์เค้าออนไทม์ ขนาดนั้น ทำไมไม่ชวนมาวิ่งละจ๊ะ (ป.ล.เรามีเพื่อนสละสิทธิ์ไม่ไปวิ่ง ถ้าชวนคนอื่นมาวิ่ง ก้อจะไม่ได้สวีทกะแฟนไง แรดดดดกเน้อะ ก้อเลยให้สิทธิ์แฟนไปเพื่ออยากชวนใครมา)

ในมุมมองเราคือ ถ้าเอ่อ ถ่ายพอประมาน แบบได้รูปสวยแล้วก้อพอดิ แบบ บนสะพานวิวแม่น้ำ ครืออ ชั้นก้ออยากถ่าย แต่พองามได้ป่ะ ไม่ใช่ทุกสิบก้าวว

แล้วส่งไลน์งี้  คือ หลังวิ่งเสร็จได้มั้ยย หรือไง คนในไลน์มันจะลงแดงตายถ้าไม่ออนไทม์เลยหรออ
คือวิ่งเสดเราก้อเปนคนธรรมดาอ่ะ ก้อส่งให้เพื่อนพ่อแม่พี่น้องดู แบบนั้นก้อเข้าใจได้
แต่ทำแบบนี้ หมดอารมขร่ะ เราเหนมีดาราหลายคนมาวิ่ง นางไม่ได้ถือมือถือ มาถ่ายอวดลงโซเชียลนะ ขนาดคนดังที่แบบว่าเค้าน่าจะทำ เค้ายังเอนจอยยกะการวิ่ง กะเพื่อนร่วมทาง กับคนที่มาด้วย

เห็นอย่างนั้นละ ม่ายไหวจิงๆ จากที่อยากวิ่ง ก้อเริ่มอยากจะกลับละคะ (ป.ล.มันไม่มีทางลงให้กลับ ต้องวิ่งไปจน 6 กิโล ถึงมีทางลัดเลาะให้กลับ)
เราพยายามส่งสัญญาณเตือน ตั้งแต่เริ่มครุๆ


สัญญาณเตือนระดับที่1 "เค้าถ่ายให้ม๊ะตัวเองง" ----> ความหมายแฝง
คือถ้าถ่ายให้แล้วสวยแล้ว พอใจแล้ว เกบได้ป่ะมือถือ มาจับมือชั้นแทนได้มั้ยยย

สัญญาณเตือนระดับที่2 สายตาพิคาดด มองมันไปเลยขร่ะ ตรงที่มือ และมือถือของนาง แล้วก้อมองหน้านางขร่ะ แลสลับไปสลับมา จนตาจะเหล่อยุ่ละ ขุ่นพระ!!!!นางไม่รู้ตัวจร้าาาา

สัญญาณเตือนระดับที่3 ทุกครั้งที่นางจะตั้งท่าถ่ายรูป เราจะหันไปมองและเร่งสปรีดความเร็วในการเดินของเรา ...ฮึ๊บ ฮึ๊บ ฮึ๊บบบ เปนการบ่งบอกว่าชั้นไม่ไหวแล้วนะ เลิกถ่ายขร่ะะะ
แต่ตะเตือนไต นางไม่ล้มละความพยายามในการหยุดถ่าย แล้ววิ่งมาตามเรา พอตามเราได้ปุ๊ป ก้อหยุดถ่าย แล้วก้อวิ่งมาตามเรา

สัญญาณเตือนระดับสุดท้ายย หลังจากเราเงียบมานาน  " ถ้าพี่เก็บมือถือไว้ในกระเป๋า พี่อาจจะวิ่งเร็วขึ้นนะคะ" >>ปฏิกริยาที่ตอบกลับคือ หยุดแล้วถ่ายรูปจร้าาาาาาาาาาา สระอา ล้านตัวว

เป็นจุดที่เจอทางลงพอดี กะที่ความดันขึ้นถึงขีดสุด
แตกหักค่ะ ครือกลับเลย อยากจะบอกว่า

ไม่ว่าจะไปไหน หรือทำอะไรก้อตาม เราอยากทำกับพี่มากนะ นอนน้อย ต้องอ่านหนังสือ เราก้อยังอยากมาวิ่งกับพี่ ก้อไม่รุ้ว่าเราจะมีโอกาสได้มาวิ่งด้วยกันอีกมั้ยแต่ไม่ว่าจะไปที่ไหน โอกาสดีๆที่เรามี เที่ยวด้วยกัน หรือกิจกรรมดีๆแบบนี้ มันน่าเสียดายนะ ที่พี่ไม่ได้ชื่นชมกับบรรยากาศนั้น เพราะมัวแต่โฟกัสกับภาพถ่ายและคนในไลน์ อยากบอกว่า ณ ตรงนั้น ใครกันหรอเค้าจะมาสนใจว่าพี่จะวิ่งถึงตรงไหน จะเหนื่อย ๆ เมื้อยขา แดดเผายังไง ไม่ใช่คนที่วิ่งข้างๆพี่หรอ พี่ควรจะให้ความสำคัญ กับคนที่อยุ่ตรงนั้น ก่อนโลกโซเชียลของพี่รึปล่าว ถ้าพี่วางมือถือลง เราอาจจะได้จับมือกันวิ่งไปอย่างที่เคยฝันไว้เมื่อสองปีก่อน

มีความประทับใจนึง ที่ทำให้เราประทับใจมาก ขณะที่เรากำลังวิ่งนอยๆ อยุ่นั้น มีชายหญิงคู่นึง น่าจะเปนเพื่อนกัน วิ่งอยุ่ข้างหน้าเรา

ผู้หญิงถามผู้ชายว่า "พี่ไม่ถ่ายรูปหรอ เดี๋ยวก้อไม่มีอะไรเก็บไว้ดูหรอ "

และคำตอบที่ผู้ชายตอบคือ " ทุกๆเมมโมรี่ เราเมมไว้ในหัวใจ ใช้หัวใจจำ" หัวใจเราพองโตเพราะคำพูดของพี่มากคะ \\ /\ //

ตลอดทางที่เรานั่งแทกซี่กลับ เราคิดตามคำพูดของพี่คนนั้น ถามว่าภาพถ่ายดีมั้ย เราก้อชอบค่ะ รูปก้อเปนตัวแทนของความทรงจำได้ดี มองทีไรก้อทำให้เรากลับไปนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ แต่ถ้าคุณไม่ใช้ใจ จำมันเลย รูปเล่านั้นที่ถ่ายมา มันก้อไม่ต่างกับกระดาดแผ่นหนึ่ง เพราะฉะนั้นมันควรจะมีความพอดี ถ้าเอาแต่ถ่ายรูปอย่างเดียว คุณก้อจะไม่ได้ใช้หัวใจจดจำเรื่องราวต่างๆ พอย้อนกลับมาดูรูปเล่านั้น คุณจะจำได้มั้ย ว่าตอนที่วิ่งนั้น อากาศเป็นอย่างไร ความรู้สึกเหนื่อย ความรู้สึกสดชื่น ผู้คนรอบข้าง เพื่อนร่วมทางของคุณ แต่ถ้าคุณถ่ายรูป เพื่อเก็บไว้เปนที่ระลึก แล้วหันมาสนใจคนรอบตัว คนที่เค้ารอมืออีกข้างนึงของคุณ ภาพเหล่านั้น มันจะบันทึกไว้ในความทรงจำ ในใจของคุณ ทุกครั้งที่คุณหยิบรูปขึ้นมาดู คุณจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกต่างๆเกินบรรยาย

ถ้างานนี้เค้ามีแคมเปญว่า run for reason

Reason ของเราคือเทอ
Reason ของเทอ คืออะไร ??

ขอบคุนนะคะที่เข้ามาอ่านความอัดอั้นของเรา