๏ เมื่อถ้อยคำไม่อาจทำหน้าที่
สัมผัสในมากมีก็ม้วยค่า
ถ้าไม่สื่อคมคิดใส่ลงมา
ก็ไม่อาจตรึงตราจิตผู้รับ ฯ

๏ เพราะติดบ่วงกับดักแห่งสัมผัส
ที่ร้อยรัดผูกล่ามความไม่ขยับ
กลับหลังหน้ารวบร่นจนนัยยับ
อ่านแล้วจับประเด็นเห็นไม่ชัด ฯ

๏ ลองปล่อยคำลื่นไหลให้อิสระ
คลายบ่วงละ,กรอบลงส่งสัมผัส
มุ่งสู่ใจผู้อ่านเกิดมโนทัศน์
บังเกิดถ้อยกวีวัจน์,แก่วงวรรณ ฯะ

** แรงบันดาลใจจากบทความ " สัมผัสใจ " อ.เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์