เมื่อเรารักใครชอบใครสักคน ก็หวังที่จะให้เขาชัดเจนกับเราแล้วเราก็ต้องชัดเจนกับเขา ไม่มีก้ำๆกึ่งๆ ให้ต่างสับสนวุ่นวายใจ
นั่นล่ะครับปํญหาของต้นเรื่อง  มันเป้นช่วงชีวิตสมัย ม.ปลายของผมเองครับ ตอนมาเข้า ม.สี่ แรกๆ ผมและเธอก็ไม่ได้รู้จักกันมากไม่ อาจจะเคยเห้นผ่านๆเพราะเรียนอยู่ห้องเดียวกัน จนหลังๆมา ม.ห้า ม.หก ก็สนิทกันมากขึ้นเป็นลำดับครับ  เธอเป็นคนน่ารักนะครับ เป็นผู้หญิงในแบบที่ผู้ชายหลายๆคนชอบ ทั้งขาว สุง ยาว  หุ่นดี ตาโต เสียงแบ๊วๆ ที่สำคัญเธอเรียนเก่งด้วยครับ  (ถึงแม้ผมจะไม่เคยชมเธอเลยว่าหู่นดี) ผมมักจะแกล้งเรียกเธอว่าอ้วนตลอด ช่วงเวลาที่เราเริ่มสนิทกันมากขึ้นเราทำไรกันบ้าง ช่วงในเวลาคาบเรียน ชั่วโมงไหนว่าง เพื่อนก็จะพากันนอนเล่นครับ ผมเป็นคนนอนดึกอยู่แล้ว เลยชอบไปนอนหนุ่นตักเธอบ่อยๆ ส่วนคาบที่มีเรียนเราก็นั่งใกล้ๆกัน แกล้งกันบ้างเวลาครูเผลอ ส่วนใหญ่เราจะถ่ายเซลฟี่ ทำหน้สตลกแกล้งกัน คือมันฮาดีครับ หลังเลิกเรียน บางวันเราก็ซ้อนมอไซค์ ขับเที่ยวหาของกินหลังโรงเรียน บ้างก็ไปเดินเล่นในห้าง หรือไม่ก็ หาซือของกินหน้าโรงเรียนมานั่งกินกัน รอพ่อเธอมารับ แล้วค่อยแยกันครับ ผมเคยขอไปส่งเธอที่บ้านนะครับ แต่ก้โดนปฏิเสธ บอกว่าบ้านไกล ส่วนเสาร์ อาทิตย์ ถ้าผมไม่ติดงานผมก้จะชวนเธอไปข้างนอก ถนนคนเดินบ้าง คอฟฟี่ช็อปบ้าง ตามประสาวัยรุ่นครับ ตอนไม่ได้อยู่ด้วยกัน ก้จะคุยไลน์กันครับ แทบจะก่อนนอนเลยทุกคืนเลยครับ แล้วผมก็ใช้ให้เธอเป็นนาฬิกาปลุก ให้ไลน์มาปลุกผมทุกเช้าก่อนไปโรงเรียนทุกวันครับ ทีแรกเธอชอบทักมาเช้าๆปลุกผมให้ตื่น ผมเลยขอให้ปลุกทุกเช้าครับ เธอตื่นเช้าจริงๆนะ ตีสี่ ตีห้า ผมก็ตื่นมาตอบว่าตื่นแล้ว แต่ที่จริง ตอบไปงั้นๆ แล้วก็นอนต่อ เราก้เป้นกันอยู่แบบนี้นานสักพักครับ จนหลังๆมา เริ่ม งอนใส่กันครับ ผมงอนบ้างล่ะ ทั้งงอนจริงๆ และแกล้งงอนเพราะอยากให้เธอง้อ ก็ผมชอบตอนเธอง้อครับน่ารักดี ทั้งส่งรูปหน้าสำนึกผิดมา ส่งเสียงมา ผมก็จะเล่นตัวแบบหายเงียบไป ไม่อ่านไม่ตอบ สักพักค่อยมาตอบ เวลาเธองอนผมก้ทำไม่ต่างจากเธอมากครับ แต่ผมชอบส่งนิ้วก้อยไป วาดรูปหน้าใส่นิ้วด้วย แบบสื่อไปว่าขอโทษ หายงอนน้า ตส่วนมากเรื่องที่เรางอนกันมันไม่ใช่เรื่องมากมายอะไรเลย ส่วนมากเป้นไปแนวแกล้งๆกันมากกว่า แล้วเวลาที่ผมงอน ผมชอบทำประชดครับ ออกไปขับรถเล่นกลางคืนดึกๆ นอนนอกบ้านให้ยุงกัด แล้วก็ส่งภาพไป 5555 สะใจครับได้แกล้งคน นานๆไป เราคุยกันเริ่มหวานขึ้นครับ มีบอกชอบกัน รักกัน แต่ตอนนั้นผมคิดว่า เล่นๆกันมั้ง ผมก้ตามๆน้ำไป ตามไปตามมาผมเริ่มรู้สึกกับเธอมากกว่าเพื่อน พอผมรู้ความรู้สึกตัวเองตอนนั้นล่ะครับ ผมโครตๆเสียใจเลยว่ะ เวลาเจอหน้ากัน ผมก็ต้องทำทุกอย่างที่เคยทำเคยเล่นด้วยกัน ให้เป็นเหมือนเดินแบบแต่ก่อน บางทีผมว่ามันฝืนความรู้สึก จนผมอยากจะห่างๆเธอไปเลย ผมก้พอจะดุอาการเธอออก ว่าอย่างน้อยๆเธอก็แคร์ผม ห่วงผม หรืออาจจะรักจริงๆแบบที่เธอชอบพูดในไลน์ ผมเริ่มอึดอัดกับความรู้สึกแบบนี้ครับ ทั้งที่เราก้เหมือนจะชอบเขา แล้วสิ่งที่เธอทำก็เหมือนมีใจให้ แต่ยังไงก้เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ผมไม่ควรที่จะชอบเธอหรือได้คบเธอ ผมแค่คนธรรมดา บ้านไม่ได้รวย เรียนก็ไม่ได้เก่งเท่าครึ่งของเธอ หน้าตาก็ใช้ได้ เพื่อนผมก็บอกว่าผมหล่อ แต่ยังไงก้เถอะ ผมจะถลำลึกลงไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว  ผมรู้ตัวดีว่าถ้าปล่อยให้เกิดเรื่องระหว่างเราสองคนมากกว่านี้มีแต่จะแย่ ถ้าคบกันไป ผมคงจะเป็นฝ่ายทำเธอเสียใจ เธอดีจริงๆ จนบางทีผมคิดว่าผู้หยิงดีๆแบบนี้ไม่คู่ควรกับเรา เมื่อความสัมพันธืของเราสองคนเดินทางมาถึงจุดที่อึดอัด คาราคาซัง ผมเลยนัดเธอเหมือนทุกครั้ง ชวนไปคอฟี่ช็อป พอถึงร้าน ผมก็สั่งเมนูมากินปกติ เธอก็ร่าเริงดีครับ ผมเลยตัดสินใจ.................. ถามคำถามออกไป เธอได้ชอบเรามั้ย???  เธอดูอึ้งๆ มึนๆ แล้วก็เงียบไป ผมเลยตัดบทไปว่า ดีแล้วล่ะ เราเป้นแค่เพื่อนกันมันก็ดีแล้ว แต่สีหน้าเธอดูเศร้าไปเลย หลังจากนั้นผมไปส่งเธอก่อนแล้วก็แยกกัน แล้วเราก็คุยกันน้อยลงทุกที จนนานๆทีจะได้คุยกัน จนกระทั่งจบ ม.ปลาย แยกย้ายกันไปเรียนมหาลัยกันคนล่ะที่ ทั้งหมดนี้ผมเลือกเอง ให้เธอช้ำใจไปนิดหน่อยแล้วไปเจอคนที่ดีกว่าผมดีกว่า มาอยู่กับคนอย่างผมแล้วอาจต้องเสียใจ เสียน้ำตา ถึงช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเรามันอาจจะไม่ชัดเจนมาก แต่ผมก้คิดถึงมันอยู่ตลอดเวลา