อ้างถึงกระทู้ http://ppantip.com/topic/34290307

จากกระทู้ที่ผมเคยตั้งไว้  .... ถึงวันนี้ .... บทสรุปสุดท้ายปลายทาง คือ "ก็ต้องแยกทางจากกัน"

เนื่องด้วย  แฟนผม (S) ได้บอกกับผมว่า  ความรู้สึกที่เคยมีให้กัน มันเปลี่ยนจากคำว่า "แฟน" เป็น "คนในครอบครัว" ไปแล้ว
บางคนอาจจะมองว่า ผมงี่เง่าก็ได้....แต่ในมุมมองของผม...ผมก็คิดกับ S เป็นคนในครอบครัวเหมือนกัน แต่ยังคงสถานะคำว่า "แฟน" อยู่เหมือนเดิม
การกระทำทุกอย่างที่ผมทำให้กับ S ยังคงปฏิบัติในฐานะ "แฟน" อยู่เช่นเคย

แต่ในทางกลับกัน S เปลี่ยนพฤติกรรมไป การดำเนินชีวิตของ S จากคนเคยแคร์ความรู้สึกกัน กลับกลายเป็นหมางเมิน...เสมือนผมเป็นอากาศธาตุที่รู้ว่ามันมีอยู่บนโลก  แต่กลับมองไม่เห็น.....

ผมคอยถามกับตัวเองทุกวันว่า S ยังรักและวางผมไว้ในสถานะใดกันแน่....สุดท้าย S ก็บอกได้เพียงว่า "คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว  ไม่อยากจะฝืนทำอย่างที่ผมต้องการ  ไม่อยากทำเพราะมันเป็นหน้าที่"...... ในเมื่อ S พูดกับผมแบบนี้ .... ผมเองซิน่ะที่ต้องเดินออกมา...ทั้งๆ ที่ยังรัก S เหมือนเดิม...

แต่ผมใจยังไม่แข็งพอ....ที่จะทนอยู่กับ S ที่บ้านหลังนั้นได้....ถึงแม้ว่า เราจะได้อยู่บ้านหลังเดียวกัน.... แต่ ความสัมพันธ์กลับเลือนลาง....ผมอึดอัดและทนไม่ได้จริงๆ....(น้ำตาตกในไปหลายวัน)

สุดท้าย....ความสัมพันธ์ที่ยาวนานถึง 7 ปี 11 เดือน คงเป็นความทรงจำที่ดีที่ยากจะลบเลือน
บทเรียนหนึ่งที่ได้ คือ เราต้องทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ต้องรู้จักเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน เอาใจเขามาใส่ใจเรา พูดคุยด้วยการเอาน้ำเย็นเข้าลูบ รักษาความเสมอต้นเสมอปลาย และที่สำคัญการแสดงออกซึ่งความรักมันเสมือนการเติมใจ/กำลังจให้แก่กันและกัน

กว่าที่คนเราจะมาพบเจอกันมันก็ยากแล้ว แต่การรักษาความสัมพันธ์มันยากยิ่งกว่า


*** เรื่องราวของผม....คงเป็นอุทาหรณ์หรือแบ่งปันประสบการณ์ชีวิตคู่ของเกย์คู่หนึ่งให้ทุกคนได้รู้  และหวังว่าจะเป็นประโยชน์กับผู้ที่อ่านด้วยคับ ***

*** ขอเวลาทำใจซะหน่อย ***