คือเรื่องที่เราจะเล่าเนี่ยคือเรื่องจิงน่ะค่ะ

คือเรามีเพื่อนผู้ชายอยู่คนนึง เพื่อนคนนี้เรารู้จักกันตั้งแต่อนุบาลแล้ว ตอนนี้พวกเราก็20 แล้ว เรื่องมีอยู่ว่า สมัยเด็กๆ คือมันชอบเรามากกก คนที่รู้จักกันเค้าก็รู้ว่ามันชอบเรา แต่ตอนนั้น พวกเรายังเด็กกันอยู่ จำได้มันตามจีบเราตั้งแต่อนุบาลยันป.6 แต่เราก็เล่นตัวตลอด5555 เด็กๆอ่าค่ะ แต่พอเราย้ายโรงเรียนไปอยู่ต่างจังหวัดนานๆ ถึงจะกลับไปที่นั้นที (สมัยนั้นรุ่นพวกเราพึ่งจะเริ่มใช้โทสับกันด้วย เลยไม่มีเบอติดต่อกัน) จำได้ตอนนั้นเราอยู่ม.3 ได้กลับไปที่นั้น แล้วเจอกันก็ได้แลกเบอกัน โทหากันอยู่พักนึง แต่ก็ได้ห่างๆกันอีก เพราะอะไรไม่รู้  พอเริ่มมีเฟสราก็ได้ติดต่อกนมากขึ้น สนิทกันกว่าเดิม พอจะคบกันเราก็คิดแล้วคิดอีก คือเรากลัวต้องเสียเพื่อนไป เราเลยเฉยๆไป  แต่เราก็ติดต่อกันตลอดนะ
    

        พอเราอยู่ปี1ช่วงปิดเทอมเนี่ย ยิ่งคุยกันมากขึ้น แล้วมันก็โทมาบอกมาถามเราตาปกติ อยู่มันก็พูดกับเราว่า ''ให้เราสมหวังมั้งไม่ได้เออ คิดดูจีบตั้งแต่อนุบาลตอนนี้ ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย ไม่สงสารเรามั้งหรอ''  คือใจจิงเราก็อยากคบกะมันอยู่หรอกนะ แต่ตอนนั้นมันมีแฟนอยู่แล้ว แล้วมาพูดแบบนี้กะเรา เราก็เลยไม่พอใจมันนะ  #อ่อๆ ความรู้สึกตอนนั้น ที่มันมาพูดกะเรา คือเราเจ็บมากเลย เหมืนคนอกหัก ทั้งๆที่ยังไม่เป็นแฟนกันนะ 55555

       เราโกดมันไม่พูดกะมันประมาณ 3-4เดือนได้มั้ง    

        เมื่อวานทักทักมาหาเราบอกว่าคิดถึง ตอนแรกเราว่าเราเฉยๆได้แล้วนะ แต่พอมันเล่นทักมาแบบนี้ เราก็สั่นไปหมดทั้งตัว แล้วพูดถามเรื่องทั่วไปนะ เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น เหมือนมันจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ

        แต่พอมาวันนี้ เราทักมันไป มันมาพูดอีกว่าคิดถึง อยากเจอ ไปหาได้มั๊ย   เราก็บอกว่ามาหาเพื่อน มันจะแปลกตรงไหนเนอะ     แล้วมันก็มาบอกคิดถึงอีก เรา็ถามมันไปว่า ฐานนะเพื่อนใช่มั๊ย มันตอบเรามาว่า ไม่รู้ ไม่บอก ยิ่งแบบนี้ เราเหมือนจะร้องไห้ออกมา


แบบนี้เราคิดไปเอง หรือมันมาให้ความหวังเรากันแน่  หรือบางทีมันเป็นแบบนี้เพราะมันอยากเอาชนะเรา หรือเพราะอะไร

คือเราคิดมาก คิดไปไกลตลอดเลย