เคยรู้สึกกันบ้างมั้ยว่า บางทีคนเราอาจจะจำคนๆนึงได้ไม่ลืม ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ติดอยู่ในความทรงจำ อาจจะเลือนลาง เเต่ผมจะพยายามนึกออกมาให้ได้มากที่สุดครับ
เมื่อประมาณ 8-9 ปีที่เเล้ว ผมเป็นผู้ชายคนนึงครับ ที่ช่วงเข้าวัยรุ่นค่อนข้างห่างๆกับเรื่องความรัก เพราะว่าช่วงเรียนมัธยมผมเรียนโรงเรียนชายล้วน การที่จะได้คุยกับเพื่อนต่างเพศบ้างก็คือทางอินเตอร์เน็ต ผมได้เจอกับน้องผู้หญิงคนนึง ชื่อก้อย ซึ่งตอนนั้นน้องยังเรียนอยู่มัธยมปลายในจังหวัดสุราษ หลังจากที่ได้คุยกันซักระยะ ความสัมพันธ์ของเราก็คืบหน้ากันไปเรื่อยๆ โทรหากันทุกๆวัน คุยกันทุกคืนก่อนนอน ถึงตอนนั้นเรายังไม่เคยได้เจอกัน เพราะอยู่กันคนละจังหวัด ผมอยู่สงขลา น้องอยู่สุราษ เเตผมก็ค่อนข้างเเน่ใจว่าความรู้สึกในตอนนั้นมันมากมาย เเละมีความสุขมากจริงๆครับ เราคุยกันในทุกเรื่อง ยิ่งถ้าเป็นวันหยุดยาวบางครั้ง เธอจะกลับไปอยู่บ้านสวน ซึ่งเธอจะอยู่ว่างๆผมก็ต้องอยู่คุยกับเธอเป็นวันๆ (ปกติตอนเรียนเธออยู่หอพักครับ) เราคุยกันได้ประมาณ 1ปี ครับมีโมเม้นต่างๆมากมายที่พอจะจำได้ครับ
- เธอชอบฟังเพลงมาก ชอบร้องเพลง เธอชอบบังคับให้ผมร้องเพลงให้เธอฟังก่อนนอนด้วย(ทั้งๆที่เสียงผมกากมาก)
- ช่วงนั้นจะเป็นยุคทองของศิลปินเกาหลี เเน่นอนครับเธอชอบมาก
- เราจะคุยโทรศัพท์กันช่วงกลางคืน เเละคุยกันจนดึกมากกกก จนผมโดนที่บ้านด่าบ่อยๆ (ใช่สิ เธอคุยได้เพราะเธออยู่หอ)
- มีครั้งนึงเธอหัดทำอาหาร หัดทำต้มยำอยู่คนเดียวในครัว โดนมีผมช่วยภาคทางโทรสับ (เผื่อเธอมาอ่านน่าจะนึกออก)
- เธอจะเรียกผมว่า "แว่นน้อย" ครับ เพราะผมใส่เเว่น เเม่เธอก็รู้จักผมในชื่อ ไอเเว่นครับ (เผื่อเธอมาอ่านน่าจะนึกออก)
หลังจากที่โทรคุยกันมาเป็นปีโดยที่ยังไม่เคยเจอกัน (ตอนนั้นยังเป็นเด็กม.ปลาย ไปหาไม่ได้T.T) ก็เข้าสู่ช่วงที่ผมต้องเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งผมก็เข้ามหาวิทยาลัยใหญ่ที่มีชื่อเเห่งหนึ่งในจังหวัดสงขลา ซึ่งเธอที่อายุน้อยกว่าผมก็ตั้งใจว่าจะเข้ามาเรียนที่เดียวกันครับ(เคยสัญญากันด้วย) ซึ่งช่วงที่ผมเข้าเรียนมหาลัยมันก็เป็นช่วงที่มีกิจกรรมซึ่งคณะที่เรียนก็เป็นหนึ่งในคณะที่กิจกรรมชุกมาก เเละทางน้องก็เตรียมตัวสอบ ช่วงนั้นจึงห่างๆกันไป ซึ่งผมรู้อีกทีคือ เธอไม่ได้มาตามสัญญาครับ เธอไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ซึ่งตอนนั้นทำให้ผมผิดหวังมากครับเพราะในตอนนั้นผมคิดว่า ยังไงเราสองคนก็คงไม่ได้เจอกัน ชีวิตมันเหมือนเส้นขนานกันเกินไปจาก สงขลา-สุราษ กลายเป็น สงขลา-กทม มันยิ่งห่างไปเรื่อยๆ ทำให้ผมถอดใจครับ บวกกับว่าชีวิตมหาลัยมันก็มีเรื่องราวต่างๆเข้ามาเยอะมาก ทำให้เรื่องระหว่างเราจึงค่อยๆหายกันไป
หลังจากนั้นผมกับเธอก็ไม่ได้ติดต่อกันจนกระทั้งผมเรียนจบเริ่มต้นทำงาน ซึ่ง ณ ตอนนั้นผมเเทบจะลืมเธอไปเเล้ว (แต่ยังไม่ลืม) มีช่วงนึงที่ผมย้ายที่ทำงานกลับไปทำที่บ้านครับ (เริ่มต้นผมได้งานใน กทม) ผมกลับไปห้องนอนผม รื้อของจัดของเพื่อกลับมาอยู่ ผมเจอโทรสับเก่าเครื่องนึงครับ ใช่ครับเป็นโทรสับที่ผมเคยใช้คุยกับเธอ ผมเจอเบอร์โทรสับเธอในนั้น ตอนนั้นผมก็โทรหาเธอครับ ผมไม่ได้คิดว่าเราจะกลับไปคุยกันเหมือนเดิม กลับไปรู้สึกเป็นเหมือนเดิม ในตอนนั้นผมเเค่ต้องการรู้ว่าเธอเป็นยังไง เธอสบายดีรึเปล่า ตอนที่ผมโทรหาเธอ
ผม : ฮัลโลว
เธอ : สวัสดีค่ะ นั้นใครพูดครับ
ผม : ........เงียบ ตอนนั้นมือเย็น เท้าเย็น ปากเเข็ง ลิ้นเกร็ง เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
เธอ : นั้นใครพูดคะ ไม่พูดจะวางเเล้วนะ
ผม : น้องก้อย จำพี่ได้รึเปล่า
เธอ : ...... ใครเหรอคะ
ผม : ลองนึกดูดีๆ คุยกับพี่เเล้วนึกถึงใครที่สุด พี่ก็เป็นคนนั้นเเหละ
เเล้วชื่อผมก็หลุดออกมาจากปากของเธอครับ ซึ่งผมแทบไม่นึกเลยว่าเธอยังจำผมได้ ซึ่งช่วงที่หยุดคุยกันประมาณ 4-5 ปีได้ หลังจากที่ได้คุยกัน เธอก็บอกผมว่าเธอยังไม่มีแฟน เพราะเธอยังรอคนๆนึงอยู่ (เธอพูดมาเเบบนี้ ซึ่งตอนนั้นผมก็เชื่อครับ) ซึ่งผมฟังเเล้วจุกมาก เพราะเอาจริงๆเเล้วตอนนั้นผมก็มีคุยๆอยู่กับผู้หญิงคนนึง (ปกติผมจะคบจะศึกษาทีละคนครับ) เเละผมก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ เพราะอย่างทีบอกไปตอนเเรกครับว่า ผมโทรไปเพราะ ผมอยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไง อยากรู้ความเป็นไป เเต่ว่าหลังจากที่คุยกันตอนนั้นเหมือนความรู้สึกต่างๆระหว่างผมกับเธอมันย้อนกลับมาครับ หลังจากนั้นเราก็ได้คุยกันบ่อยขึ้นๆ เเต่ยังไม่ได้เจอกัน (ผมอยู่สงขลา เธอเรียน กทม เเละไปกลับสุราษบ้างบางครั้ง) จนมีครั้งนึงที่ผมเสียดายสุดๆๆๆๆๆๆๆ คือเธอมาที่หาดใหญ่ครับมาเยี่ยมญาติ เเต่ตอนนั้นผมติดงานต้องออกต่างจังหวัด (คิดเเล้วอยากจะร้อง) สุดท้ายก็ไม่ได้เจอกัน
จนกระทั่งครั้งสุดท้าย เรื่องสุดท้ายที่เราได้คุยกันเมื่อ 3-4 ปีที่เเล้วคือช่วงวันหยุดมหาลัยเธอครับ เธอสัญญากลับผมว่าจะมาเที่ยวที่สงขลา เเต่ว่าตอนถึงเวลาจริงๆ เธอไปเที่ยวเกาะกับเพื่อนๆ ซึ่งเหตุการณ์นี้ทำให้ผมทะเลาะกับเธอครับ จนเธอปิดโทรสับหนีไป ซึ่งตอนนั้นผมอยู่ในอารมณ์ผิดหวังเเละโกรธก็ตัดสินใจหยุดทุกอย่างครับ ผมคิดว่าจะไม่คุยกับเธออีกเเล้ว เเละเธอก็เข้ามาดูในเฟสบุ๊คผมเธอคงเห็นว่าผมมีไปไหนมาไหนกับน้องคนที่คุยอยู่ ทำให้เธอเข้าใจว่าผมโกหกเธอมาตลอด เเละเธอก็ส่งข้อความตัดเพ้อผมในเฟสบุ๊ค เเละบล็อคผมไป ซึ่งเเน่นอนครับในตอนนั้นผมไม่สนใจอะไรเพราะผมตั้งใจจะหยุดทุกอย่างไว้ตรงนั้น
เเต่สุดท้ายครับ เวลาผ่านมา 3-4 ปี ผมพบว่าเธอเป็นเหมือนปมนึงในใจผมมาตลอด เป็นคนๆนึงที่ผมไม่ลืมเลย ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะคุยหรืออยากจะเจอเธอซักครั้งก็ยังดี ผมไม่ได้คาดหวังนะครับว่าเราจะได้สานสัมพันธ์กันกัน ผมเเค่อยากเจอคนๆนึงที่เคยสร้างความรู้สึกดีๆร่วมกัน ทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นหน้า ผมอยากจะขอโทดเธอซักครั้ง ผมสัญญาครับถ้าผมเจอเธออีกครั้งผมจะไม่ทำเธอหายไปอีกเเล้ว ไม่ว่าจะในฐานะ น้องสาวคนนึง หรือ เพื่อน หรืออะไรก็ตาม ผมตามหาเธอด้วยวิธีทางต่างๆมาตลอด 3-4 ปี ซึ่งผมก็ไม่เจอครับ
ข้อมูลที่ผมมีนะครับ
- ชื่อเล่น ก้อย (ชื่อจริงผมจำไม่ได้)
- เธอชอบเรียหผมว่า เเว่นน้อย
- อายุน่าจะประมาณ 24-25 ปี
- เป็นคนสุราษฎร์ธานี เเละเรียนมัธยมปลายที่โรงเรียนชื่อสุราษฎร์ธานี
- ช่วงที่เรียนที่สุราษฎร์ เธออยู่หอพักกับเมท (หอนอก)
- เรียนจบมหาวิทยาลัยที่ กทม น่าจะ มศว (อันนี้มั่นใจ 50%)
- เคยใช้ชื่อ facebook ประมาณว่า Gor Goii (หรืออะไรประมานนี้ครับ ผมอาจจะจำได้ไม่ 100% เเละคิดว่าเธอคงเปลี่ยนชื่อไปเเล้ว)
- ผมไม่เคยเจอเธอครับ ผมเคยเห็นเธอเเต่ในรูป เเต่ถ้าได้คุยกันผมจำเสียงเธอได้เเน่นอน
ใครพอจะรู้จักคนที่มีข้อมูลตามนี้ ติดต่อหลังไมค์หน่อยนะครับ
ผมขอขอบคุณทุกคนนะครับที่อ่านกระทู้นี้คิดว่าคงเป็นความหวังเเละหนทางสุดท้าย หวังว่าทุกคนจะช่วงผมหาเธอเจอครับ เเต่ว่าไม่เจอก็ไม่เป็นไรครับ เพราะอย่างน้อยขอให้กระทู้นี้เป็นหลักฐาน เเละผู้อ่านทุกคนเป็นพยาน ว่าผมได้พยายามตามหาเธออย่างเต็มที่สุดความสามารถเเล้วจริงๆ ผมจะพยายามต่อไปเรื่อยๆหวังว่าซักวันจะสมหวังครับ
!!!!ขอความช่วยเหลือครับ ตามหาผู้หญิงคนนึงในความทรงจำ ที่ไม่เคยเจอ เเต่เธอไม่เคยหายไป!!!
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ติดอยู่ในความทรงจำ อาจจะเลือนลาง เเต่ผมจะพยายามนึกออกมาให้ได้มากที่สุดครับ
เมื่อประมาณ 8-9 ปีที่เเล้ว ผมเป็นผู้ชายคนนึงครับ ที่ช่วงเข้าวัยรุ่นค่อนข้างห่างๆกับเรื่องความรัก เพราะว่าช่วงเรียนมัธยมผมเรียนโรงเรียนชายล้วน การที่จะได้คุยกับเพื่อนต่างเพศบ้างก็คือทางอินเตอร์เน็ต ผมได้เจอกับน้องผู้หญิงคนนึง ชื่อก้อย ซึ่งตอนนั้นน้องยังเรียนอยู่มัธยมปลายในจังหวัดสุราษ หลังจากที่ได้คุยกันซักระยะ ความสัมพันธ์ของเราก็คืบหน้ากันไปเรื่อยๆ โทรหากันทุกๆวัน คุยกันทุกคืนก่อนนอน ถึงตอนนั้นเรายังไม่เคยได้เจอกัน เพราะอยู่กันคนละจังหวัด ผมอยู่สงขลา น้องอยู่สุราษ เเตผมก็ค่อนข้างเเน่ใจว่าความรู้สึกในตอนนั้นมันมากมาย เเละมีความสุขมากจริงๆครับ เราคุยกันในทุกเรื่อง ยิ่งถ้าเป็นวันหยุดยาวบางครั้ง เธอจะกลับไปอยู่บ้านสวน ซึ่งเธอจะอยู่ว่างๆผมก็ต้องอยู่คุยกับเธอเป็นวันๆ (ปกติตอนเรียนเธออยู่หอพักครับ) เราคุยกันได้ประมาณ 1ปี ครับมีโมเม้นต่างๆมากมายที่พอจะจำได้ครับ
- เธอชอบฟังเพลงมาก ชอบร้องเพลง เธอชอบบังคับให้ผมร้องเพลงให้เธอฟังก่อนนอนด้วย(ทั้งๆที่เสียงผมกากมาก)
- ช่วงนั้นจะเป็นยุคทองของศิลปินเกาหลี เเน่นอนครับเธอชอบมาก
- เราจะคุยโทรศัพท์กันช่วงกลางคืน เเละคุยกันจนดึกมากกกก จนผมโดนที่บ้านด่าบ่อยๆ (ใช่สิ เธอคุยได้เพราะเธออยู่หอ)
- มีครั้งนึงเธอหัดทำอาหาร หัดทำต้มยำอยู่คนเดียวในครัว โดนมีผมช่วยภาคทางโทรสับ (เผื่อเธอมาอ่านน่าจะนึกออก)
- เธอจะเรียกผมว่า "แว่นน้อย" ครับ เพราะผมใส่เเว่น เเม่เธอก็รู้จักผมในชื่อ ไอเเว่นครับ (เผื่อเธอมาอ่านน่าจะนึกออก)
หลังจากที่โทรคุยกันมาเป็นปีโดยที่ยังไม่เคยเจอกัน (ตอนนั้นยังเป็นเด็กม.ปลาย ไปหาไม่ได้T.T) ก็เข้าสู่ช่วงที่ผมต้องเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งผมก็เข้ามหาวิทยาลัยใหญ่ที่มีชื่อเเห่งหนึ่งในจังหวัดสงขลา ซึ่งเธอที่อายุน้อยกว่าผมก็ตั้งใจว่าจะเข้ามาเรียนที่เดียวกันครับ(เคยสัญญากันด้วย) ซึ่งช่วงที่ผมเข้าเรียนมหาลัยมันก็เป็นช่วงที่มีกิจกรรมซึ่งคณะที่เรียนก็เป็นหนึ่งในคณะที่กิจกรรมชุกมาก เเละทางน้องก็เตรียมตัวสอบ ช่วงนั้นจึงห่างๆกันไป ซึ่งผมรู้อีกทีคือ เธอไม่ได้มาตามสัญญาครับ เธอไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ซึ่งตอนนั้นทำให้ผมผิดหวังมากครับเพราะในตอนนั้นผมคิดว่า ยังไงเราสองคนก็คงไม่ได้เจอกัน ชีวิตมันเหมือนเส้นขนานกันเกินไปจาก สงขลา-สุราษ กลายเป็น สงขลา-กทม มันยิ่งห่างไปเรื่อยๆ ทำให้ผมถอดใจครับ บวกกับว่าชีวิตมหาลัยมันก็มีเรื่องราวต่างๆเข้ามาเยอะมาก ทำให้เรื่องระหว่างเราจึงค่อยๆหายกันไป
หลังจากนั้นผมกับเธอก็ไม่ได้ติดต่อกันจนกระทั้งผมเรียนจบเริ่มต้นทำงาน ซึ่ง ณ ตอนนั้นผมเเทบจะลืมเธอไปเเล้ว (แต่ยังไม่ลืม) มีช่วงนึงที่ผมย้ายที่ทำงานกลับไปทำที่บ้านครับ (เริ่มต้นผมได้งานใน กทม) ผมกลับไปห้องนอนผม รื้อของจัดของเพื่อกลับมาอยู่ ผมเจอโทรสับเก่าเครื่องนึงครับ ใช่ครับเป็นโทรสับที่ผมเคยใช้คุยกับเธอ ผมเจอเบอร์โทรสับเธอในนั้น ตอนนั้นผมก็โทรหาเธอครับ ผมไม่ได้คิดว่าเราจะกลับไปคุยกันเหมือนเดิม กลับไปรู้สึกเป็นเหมือนเดิม ในตอนนั้นผมเเค่ต้องการรู้ว่าเธอเป็นยังไง เธอสบายดีรึเปล่า ตอนที่ผมโทรหาเธอ
ผม : ฮัลโลว
เธอ : สวัสดีค่ะ นั้นใครพูดครับ
ผม : ........เงียบ ตอนนั้นมือเย็น เท้าเย็น ปากเเข็ง ลิ้นเกร็ง เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
เธอ : นั้นใครพูดคะ ไม่พูดจะวางเเล้วนะ
ผม : น้องก้อย จำพี่ได้รึเปล่า
เธอ : ...... ใครเหรอคะ
ผม : ลองนึกดูดีๆ คุยกับพี่เเล้วนึกถึงใครที่สุด พี่ก็เป็นคนนั้นเเหละ
เเล้วชื่อผมก็หลุดออกมาจากปากของเธอครับ ซึ่งผมแทบไม่นึกเลยว่าเธอยังจำผมได้ ซึ่งช่วงที่หยุดคุยกันประมาณ 4-5 ปีได้ หลังจากที่ได้คุยกัน เธอก็บอกผมว่าเธอยังไม่มีแฟน เพราะเธอยังรอคนๆนึงอยู่ (เธอพูดมาเเบบนี้ ซึ่งตอนนั้นผมก็เชื่อครับ) ซึ่งผมฟังเเล้วจุกมาก เพราะเอาจริงๆเเล้วตอนนั้นผมก็มีคุยๆอยู่กับผู้หญิงคนนึง (ปกติผมจะคบจะศึกษาทีละคนครับ) เเละผมก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ เพราะอย่างทีบอกไปตอนเเรกครับว่า ผมโทรไปเพราะ ผมอยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไง อยากรู้ความเป็นไป เเต่ว่าหลังจากที่คุยกันตอนนั้นเหมือนความรู้สึกต่างๆระหว่างผมกับเธอมันย้อนกลับมาครับ หลังจากนั้นเราก็ได้คุยกันบ่อยขึ้นๆ เเต่ยังไม่ได้เจอกัน (ผมอยู่สงขลา เธอเรียน กทม เเละไปกลับสุราษบ้างบางครั้ง) จนมีครั้งนึงที่ผมเสียดายสุดๆๆๆๆๆๆๆ คือเธอมาที่หาดใหญ่ครับมาเยี่ยมญาติ เเต่ตอนนั้นผมติดงานต้องออกต่างจังหวัด (คิดเเล้วอยากจะร้อง) สุดท้ายก็ไม่ได้เจอกัน
จนกระทั่งครั้งสุดท้าย เรื่องสุดท้ายที่เราได้คุยกันเมื่อ 3-4 ปีที่เเล้วคือช่วงวันหยุดมหาลัยเธอครับ เธอสัญญากลับผมว่าจะมาเที่ยวที่สงขลา เเต่ว่าตอนถึงเวลาจริงๆ เธอไปเที่ยวเกาะกับเพื่อนๆ ซึ่งเหตุการณ์นี้ทำให้ผมทะเลาะกับเธอครับ จนเธอปิดโทรสับหนีไป ซึ่งตอนนั้นผมอยู่ในอารมณ์ผิดหวังเเละโกรธก็ตัดสินใจหยุดทุกอย่างครับ ผมคิดว่าจะไม่คุยกับเธออีกเเล้ว เเละเธอก็เข้ามาดูในเฟสบุ๊คผมเธอคงเห็นว่าผมมีไปไหนมาไหนกับน้องคนที่คุยอยู่ ทำให้เธอเข้าใจว่าผมโกหกเธอมาตลอด เเละเธอก็ส่งข้อความตัดเพ้อผมในเฟสบุ๊ค เเละบล็อคผมไป ซึ่งเเน่นอนครับในตอนนั้นผมไม่สนใจอะไรเพราะผมตั้งใจจะหยุดทุกอย่างไว้ตรงนั้น
เเต่สุดท้ายครับ เวลาผ่านมา 3-4 ปี ผมพบว่าเธอเป็นเหมือนปมนึงในใจผมมาตลอด เป็นคนๆนึงที่ผมไม่ลืมเลย ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะคุยหรืออยากจะเจอเธอซักครั้งก็ยังดี ผมไม่ได้คาดหวังนะครับว่าเราจะได้สานสัมพันธ์กันกัน ผมเเค่อยากเจอคนๆนึงที่เคยสร้างความรู้สึกดีๆร่วมกัน ทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นหน้า ผมอยากจะขอโทดเธอซักครั้ง ผมสัญญาครับถ้าผมเจอเธออีกครั้งผมจะไม่ทำเธอหายไปอีกเเล้ว ไม่ว่าจะในฐานะ น้องสาวคนนึง หรือ เพื่อน หรืออะไรก็ตาม ผมตามหาเธอด้วยวิธีทางต่างๆมาตลอด 3-4 ปี ซึ่งผมก็ไม่เจอครับ
ข้อมูลที่ผมมีนะครับ
- ชื่อเล่น ก้อย (ชื่อจริงผมจำไม่ได้)
- เธอชอบเรียหผมว่า เเว่นน้อย
- อายุน่าจะประมาณ 24-25 ปี
- เป็นคนสุราษฎร์ธานี เเละเรียนมัธยมปลายที่โรงเรียนชื่อสุราษฎร์ธานี
- ช่วงที่เรียนที่สุราษฎร์ เธออยู่หอพักกับเมท (หอนอก)
- เรียนจบมหาวิทยาลัยที่ กทม น่าจะ มศว (อันนี้มั่นใจ 50%)
- เคยใช้ชื่อ facebook ประมาณว่า Gor Goii (หรืออะไรประมานนี้ครับ ผมอาจจะจำได้ไม่ 100% เเละคิดว่าเธอคงเปลี่ยนชื่อไปเเล้ว)
- ผมไม่เคยเจอเธอครับ ผมเคยเห็นเธอเเต่ในรูป เเต่ถ้าได้คุยกันผมจำเสียงเธอได้เเน่นอน
ใครพอจะรู้จักคนที่มีข้อมูลตามนี้ ติดต่อหลังไมค์หน่อยนะครับ
ผมขอขอบคุณทุกคนนะครับที่อ่านกระทู้นี้คิดว่าคงเป็นความหวังเเละหนทางสุดท้าย หวังว่าทุกคนจะช่วงผมหาเธอเจอครับ เเต่ว่าไม่เจอก็ไม่เป็นไรครับ เพราะอย่างน้อยขอให้กระทู้นี้เป็นหลักฐาน เเละผู้อ่านทุกคนเป็นพยาน ว่าผมได้พยายามตามหาเธออย่างเต็มที่สุดความสามารถเเล้วจริงๆ ผมจะพยายามต่อไปเรื่อยๆหวังว่าซักวันจะสมหวังครับ