คือรบกวนคุณสามีและคุณภรรยา ช่วยแบ่งปันความคิดเห็นให้หน่อยค่ะ
ว่าคิดกับเรื่องนี้อย่างไร เป็นคุณ คุณจะทำอย่างไร รู้สึกอย่างไร

พื้นฐานสามี เป็นคนที่ชอบเตะบอลมาก และชอบเล่นกีฬามากตั้งแต่ก่อนแต่งงานแล้ว
พอแต่งงาน ก็ลดการเล่นลงมา จนเลิกเล่นไปพักใหญ่
เพราะมีลูกคนแรก เราไม่มีคนช่วยเลี้ยงค่ะ เลี้ยงกันเอง กลางวันเราก็ทำงานบริษัททั้งคู่
จ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงให้ที่บ้านค่ะ  พวกผู้ใหญ่เลี้ยงไม่ไหว บ้านอยู่ใกล้กันแต่ไม่สามารถ
ฝากเลี้ยงได้ เพราะทุกคนมีงานยุ่งกันหมด งานบ้านช่วยกันทำทั้งคู่ค่ะ

เราและสามีทำงานบริษัทเหมือนกัน แต่คนละที่ (ปิ๊งกันตอนทำอยู่ที่เดียวกันค่ะ
แล้วเราลาออกมาเพราะได้ที่ใหม่ใกล้บ้าน รวมๆแล้วดีกว่าที่เก่า)  

เรื่องมีอยู่ว่าเดือนนี้เป็นกีฬาสีของบริษัทสามี เค้าจะมีเตะบอลคือต้องเลิกงานก่อนแล้วถึงแข่งกัน
แผนกไหนเจอกันวันไหนไรงี้  สามีมาบอกแล้ว เราก็โอเค (ตอนเย็นเรากลับไป ต้องรับช่วงต่อจากพี่เลี้ยง เลี้ยงลูก 2 คน
เพื่อรอสามีกลับมาค่ะ เราถึงบ้านหกโมงเย็น เลี้ยงคนเดียวจนถึงสองทุ่มครึ่ง สามีก็จะถึงบ้านค่ะ ถึงช้ากว่าปกติ 2 ชั่วโมง)

เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาเค้าก็มีซ้อม เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็โอเค ชั้นเลี้ยงได้ แต่ลูกคนโต 3ขวบครึ่ง ป่วยเป็นมือเท้าปากอยู่นะคะ
คนเล็ก 11 เดือน แต่ไม่มีปัญหา แยกห้องกันอยู่ กล่อมคนเล็กหลับเสร็จ ก็วิ่งไปดูคนโตต่อในห้อง

แต่วันนี้วันพุธ ลูกคนเล็กก็มาป่วยเป็นมือเท้าปากอีกคน ติดกันจนได้ กำลังพีคเลยค่ะ
ตุ่มน้ำในคอในปากนี่เต็มเลย ตัวร้อน งอแง โทรถามพี่เลี้ยงมานะคะ
เราก็เป็นห่วงลูกมาก เพราะเป็นทั้งสองคน คนโตเริ่มดีขึ้นหน่อยแต่ก็ยังบ่นเจ็บอยู่
แต่คนเล็กนี่งอแงไม่ค่อยยอมกินอะไร ไข้ก็มี ใช้ยาตัวเดียวกันกับคนพี่ค่ะ ยาชา ยาแก้ตัวร้อน และเกลือแร่

เราโทรคุยกับสามีเรื่องอาการลูกตลอด เค้าก็เสียงเครียดๆนะคะ(เหมือนจะรู้ว่าเราไม่อยากให้เค้าอยู่เตะแน่วันนี้ แต่เค้าก็ยังไม่พูดอะไร)
จนตอนบ่ายสาม โทรถามพี่เลี้ยง เค้าบอกว่าน้องงอแงมาก ไม่เอาอะไรเลย ต้องอุ้มตลอด
เราก็ยิ่งเป็นห่วง เลยตัดสินใจโทรบอกสามีเรื่องอาการลูก
แล้วถามว่า " วันนี้ต้องอยู่เตะบอลไม๊"
สามีบอก " อยู่ "
เราบอกว่า " ไม่อยู่ได้ไม๊ลูกอาการไม่ดี เป็นห่วงพี่คนโต (คือเราต้องประกบคนเล็กแล้ว ไม่มีเวลาดูคนโตแน่)"
สามีบอก " ก็พี่เลี้ยงเค้าก็เลี้ยงแบบนี้ได้ทั้งวันนี่นา  วันนี้เป็นวันแข่ง" (คือปีนึง มีแข่งวันนี้แหละ โป๊ะเช๊ะกันพอดี)
เราก็นิ่ง แบบเสียความรู้สึกอ่ะ  ความคิดเราแบบว่า
รู้นะว่าเป็นวันแข่ง ชั้นก็ไม่ใช่จะไปขัดขวางหรือแกล้งเธอนะ
แต่ลูกป่วยมากวันนี้อ่ะ แล้วก็ 2 คนเลย เธอเห็นบอลสำคัญกว่าลูกอีกเหรอเนี่ย
เราก็เลยบอกว่า "ก็แล้วแต่ตัวเองตัดสินใจแล้วกัน" น้ำเสียงที่คุยกันก็เรียบๆนะคะ

แต่เราส่งเมลล์ตามไปเลย เพราะถ้าคุยกันทางโทรศัพท์เสียงดังเรื่องใหญ่แน่ค่ะ

ประมาณว่าไม่ห่วงลูกบ้างหรือไง ลูกสองคนสำคัญน้อยกว่าลูกบอลอีกอ่ะ

คือเราเองก็ยังไม่เห็นอาการคนเล็กว่าเป็นหนักแค่ไหน แต่พี่เลี้ยงก็บอกว่าเค้ากินได้อยู่
แต่งอแงมาก คนเป็นแม่ก็เป็นห่วงใจจะขาดอยู่แล้วค่ะ แต่ถ้าจริงๆ ถ้ารอเค้าเตะบอล ก็จะช้าไป 2 ชั่วโมงก็จะถึงบ้าน

เค้าก็ตอบกลับแบบว่า เค้าขอแค่ 2 ชั่วโมงเอง ให้เราจัดการไปก่อน
เค้าไม่เคยขอไปไหนเลย งานบ้านเค้าก็ทำ ล้างขวดนม ดูลูกคนโต รีดเสื้อผ้าลูก
กับงานช่างทั่วไปของผู้ชายในบ้าน เสาร์-อาทิตย์อยู่กับเราและลูกตลอด

เราคิดว่าเราก็คงจัดการได้แหละค่ะ แต่ถ้าคนเล็กป่วยหนักจนต้องไปโรงพยาบาล
เราก็ต้องกระเตงลูกไปเอง 2 คน ขับรถไปไกลกว่าจะถึงโรงพยาบาล เผื่อแอทมิทอีกคือเราคิดเยอะอ่ะค่ะ
ก็อยากให้เค้ากลับมามากกว่า  สุดท้ายเค้าก็เงียบไม่ตอบกลับมา

เรานั่งคิดไปคิดมา ก็เลยส่งเมลล์ไปบอกให้เค้าเตะบอลไปเถอะ
แต่ความรู้สึกเราก็ไม่โอเคนะ ถ้าเค้ากลับมาก็คงไม่อยากคุยกับเค้าเท่าไหร่อ่ะค่ะ

ยาวหน่อยนะคะ^^
สุดท้ายก็คือ อยากถามว่าสิ่งที่เราทำไปเนี่ย มันโอเคมั้ย
คุณผู้ชายถ้าเป็นคุณจะรู้สึกอย่างไรที่ภรรยาทำแบบนี้ เป็นคุณ คุณจะเลือกทำอันไหน
ระหว่างกลับมาช่วยดูลูกที่ป่วยทั้งสองคน กับไปแข่งบอลที่ตั้งใจจะเตะในปีนี้ (เวลาห่างกัน 2 ชั่วโมง)
แล้วภรรยารู้สึกอย่างไรถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้
น้อมรับความคิดเห็นทุกท่านนะคะ ถ้าอะไรที่ปรับเปลี่ยนได้แล้วดีขึ้น เราก็อยากจะทำค่ะ