คือว่าครอบครัวเราฐานะไม่ดีแถมยังมีเรื่องวุ่นๆอยู่เสมอ ตามที่หัวข้อกระทู้เลย  เรื่องมีอยู่ว่าพ่อเรามีเมียน้อยในช่วงที่เรากับน้อง ยังเล็กๆแม่ก็คอยหาเลี้ยง ส่วนพ่ออยู่กับเมียน้อยได้ไม่นานก็ชมชานมาหาลูก ในช่วงเราประถมเนี่ยแหละน้องเราคงอนุบาล  มาก็ช่วยแม่ทำงานโรงงาน ใกล้บ้าน ช่วงทำงานโรงงานก็ทำเหนื่อยทั้งวันพ่อก็กินเหล้า เมามา ก็มาตีแม่หาเรื่องครอบครัว ทำลายข้าวของโยนโทรทัศน์จากขั้นสอง ถ้วยจาน หม้อหุงข้าว พักลมเละหมด และมีอยู่วันหนึ่ง
ช่วงวันหยุดงาน ก็ไปกินเหล้ามา  น้องหมาหาย เราก็เห็นพ่อเข็นกระสอบปุ๋ยไปนึกว่าพ่อไปหว่านปุ๋ยไม่ได้เอะใจเท่าไหร่ พอพรุ่งนี้เช้าเจอหัวน้องหมาในช่องฟิด เรากับน้องร้องไห้มาก บางครั้งไม่ได้เมาน่ะเป็นคนปกตอนี่แหละแต่มีจิตใจ โมโหง่าย อย่างเวลาไปทำงานบางวันขี่รถไปกะแม่ กล่องข้าวตก ด่าแม่เราสารพัด บางวันแม่ขอกลับกับเพื่อนบางวันนี่ ทิ้งแม่ไว้กลางทาง จนเป็นที่เรืองลือ ในวีรกรรมพ่อเราในชาวบ้าน คนในครอบครัวขายหน้ากันหลายครั้งล่ะ จนยายพาเอาผู้ใหญ่อาวุทโสในหมู่บ้านมาตักเตือนก็หูช้ายทะลุหูขวา เมามาเหมือนเดิม และช่วงเกี่ยวข้าวพ่อมัดข้าวคนเดียวให้แม่มาทำอาหาร แต่แม่คุยกับยายนิดหน่อยเราก็ไปกับแม่ไปส่งข้าว พ่อขึ้นมาจากนาจับกล่องข้าวเตะทิ้ง เราก็โกรธสุด ร้องตะโกนใส่นาให้ผีนาและตาที่เสียไป ว่าให้มาจัดการพ่อหน่อย ก็ด่าสารพัด และเรากับแม่ก็ออกจากบริเวณนั้น  หลังจากเวลาผ่านไปก็ออกจากโรงงานเพราะพ่อมีแต่เมาเลยกล่อมพ่อออกมาทำอาชีพใหม่ที่ญาติๆแนะนำ พ่อออกสามล้อมา
และก็ให้แม่มาขายของตลาดพ่อจะวิ่งสามล้อ ก็เหมือนเดิมอาชีพใหม่ไม่เปลี่ยนคน แต่ ก็พอดีขึ้นอยู่ พ่อเมามาทีไร จับสามล้อชิ่งทั่วหมู่บ้าน เกือบเหยียบเด็กก็มีจนชาวบ้านมา เตือนและจนออกเครื่องประกาศ ผู้ใหญ่บ้านอายคนเลย แต่ก็ชินแล้วล่ะ และมีอยู่เหตุการณ์หนึ่งอับอายถึงยาย ยายทุกข์ใจมาก เพราะวันนั้นเป็นงานศพญาติสนิทก็ไปร่วมงาน แฟนน้ากำลังจะพาพระกลับหลังสวดเสร็จกำลังจะขึ้นรถมาพ่อเราเมามาพุ่งใส่น้ากำคอเสื้อจะตี  ยายออกมาพอดี เสียน้าตามระเบียบ นิสัยพ่อไม่เคยเปลี่ยน จนมาถึงช่วงนี้ออกรถยนต์ ก็เริ่มดีขึ้น เพราะเบาหวานมาเตือนหมอบอกห้ามกินเหล้าเลยไม่ ค่อยก่อเหตุสามเดือนครั้งก่ออย่างนี้ เราก็เรียนรามทำงานไปปีแรก ปีสองขอแม่เรียนนิดหน่ออย  พ่อก็ตั้งใจหา เงินกับแม่ และย้ำให้เราเรียนจบ คือมันไม่ง่ายเลยน่ะการเรียน ปีแรกทำงานน่ะเห้ย คิดในใจจนมาเมื่อสองวันที่ผ่านมา เราไปบุญกฐิน ชึ่งพ่อเราก็บวชด้วยล่ะ พ่อก็เร่งเร้าให้เราไป เราก็คิดในใจการบวชครั้งนี้ขอให้พ่อดีขึ้น และเห็นธรรม ดลจิตให้ทำแต่กรรมดี เหมือนที่เราเห็นธรรมมาตลอดๆ อืมลืมบอกตอนนั้นเราสวดมนต์ไหว้พระพ่อก็มาว่าเราว่าบ้า เราก็โมโหแล้วร้องไห้ ต่อหน้าพระพุทธรูป และพ่อเคยถามว่า นรกสวรรค์มีจริงเหรอประมานนี้ ตอนนั้น หลังๆมาก็ไปวัดอยู่ตั้งแต่ เหล้าไม่มากวนสมอง  ต่อระหว่างที่พ่อบวชนั้นก่อนบวชกินเหล้าอีก ถอยรถชนกำแพง ไฟแตกอีกเป็นอันต้องเสียเงิน  เราก็มางาบวชพ่อ แห่นั้นนี่ ทุกคนยิ้มแย้มหมดแต่แม่เรามีทุกข์เพราะ กำหนดบวชเจ็ดวัน แต่เงินต้องลดลงทุกวันเสียการทำมาหากิน งวดรถ หนี้สินค่าหอเราอีกชนกัน ระหว่างกฐิน พอแห่เสร็จแม่ก็เล่าให้ฟังเราก็ เราก็ถามกับแม่ ว่าสมัยนั้น ที่เค้าพากันเอาผัวฝรั่ง แม่ทำไมไม่ไปแบบเพื่อน แม่ เพราะคนในหมู่บ้านเราผัวไม่ดีตัดทิ้งหาใหม่เลย บางคนได้ผัวฝรั่ง บางคนผัวไทยดีหมด เลยถามแม่ต่อทำไมแม่ไม่หาใหม่แต่ตอนนั้น แม่ตอบว่าเพราะ ลูกสองคนยังเด็กไม่มีใครเลี้ยงช่วย เลยไม่มีเวลาไปหาผัวใหม่ เราก็เลยแชว แม่เป็นนางเอกยอมรับชะตากรรมเราก็อนุโมทนาบุญที่แม่ได้ทำมาตลอดๆๆ  คุยกับแม่เรื่องนี้เสร็จแม่ก็บอกอีกว่า สอบเสร็จลงมาช่วยแม่ขายของน่ะ ชักสองเดือน แล้วขึ้นไปหาทำงานการเรียน ค่อยๆเก็บเอาเราก็อืม โอเคร เพราะเราอยากทำงานช่วยแม่อีกครั้งละเพราะยิ่งเรียนเงินยิ่งหมด กฐินครั้งนี้แม่ให้พ่อไปถามพระท่านผู้ใหญ่ ว่าห้าวันได้ไหมเพราะจะไปหาเงิน เดี๋ยวไม่มีเงินใช้หนี้ค่างวดรถ เขาปรับวันละร้อย จ้า พระท่านก็บอกได้ คือการบวชครั้งนี้ของพ่อบวชโดย มีแต่เรื่อง มากเราก็หดหู่ใจ จะได้บุญหรือบาปนี่ แต่ก็ช่างเหอะความตั้งใจสูง คนถวายเงินก็อนุโมทนากับเขา และคิดเจ็บในใจ ตอนแห่  ทุกคนใส่ผ้าไหมลูกไม้อย่างดี ส่วนแม่เราชุดธรรมดา ในใจเต็มด้วยความหมองเศร้า เราก็ พูดกับแม่ว่าชักวัน จะมาบุญกฐินนี่อีกพร้อมแม่ใส่ชุดไหม อย่างอร่ามตา และเราจะบวชเอง  เห้อชีวิต เหลืออีกอาทิตหนึ่งก็กลับบ้านไปช่วยแม่ล่ะ และค่อยขึ้นมาอีก หาทำงานส่วนจบไวหรือไม่ไวช่างเหอะ หาเงินไว้ก่อน ญาติฝ่ายพ่อก็มีแต่ถามว่าจะจบกี่ปี เพราะญาติฝ่ายพ่อ คือลูกป้าลูกอา เป็นระดับดีๆทั้งนั้น วิศวะกร เอย ทำงานธนาคารเอย เสมียนบ้าง ส่วน พี่น้องพ่อที่ลูกดีๆ ทำงานดีๆทั้งนั้น ในตระกูลทางพ่อคือมีแต่คนทำงานระดับสูงๆทั้งนั้น พ่อเราก็เกือบจะได้เป็นเกตร ตำบล ครู กรมป่าไม้ ที่เครือญาติฝากให้แต่พ่อไม่รักดี เลยตกระกำแบบนี้ ส่วนฝ่ายแม่ก็ ทำมาค้าขาย มีร้านค้าระดับตำบล และ หลานเราก็มีสตากรรมกับเรานี่แหละ ลูกลุงคือเงินไม่ค่อยมี แต่เก่งติดครู ก็ลบคำชบประหม่าคนได้เราก็ดีใจ ส่วนเรานี่สิเรียนรามเพราะเงินไม่มีเราเลยเรียนราม ชีวิตถูกกดดันมาก ทางฝ่ายพ่อ ฝ่ายแม่ ถ้าเราไม่จบนี่ คนเหยียบย่ำอีกแน่ เราก็คิดว่าหาเงินตามที่แม่ขอดีกว่า  ชื่อเสียงอวดลูกจบนั่นนนี่ตามที่ญาติๆ ต่างถาม  ขอเชรโนเพราะชีวิตจุดมุ่งหมายสุดไม่ใช่ปริญญา แต่เป็นเงินตรา และ ครอบครัวสมารถเลี้ยงชีพได้เท่านั้น  สำหรับเราเราว่า  ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้นิ เห้ออ