กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก อยากลองพร่ำเพ้อสักกระทู้ในพันทิป
....บางครั้งก็เหมือนกับโชคซะตาเล่นตลกกับเราในเรื่องความรัก คนที่เรารักเราชอบก็มักจะเทเรา
คนที่มาชอบเราลองเปิดใจคบหาแต่ก็ล้วนแต่ฝืนไปต่อไม่ได้จิงๆ ใจเราเองที่เป็นฝ่ายทิ้งก็เสียใจไม่น้อย  เพราะก็เข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกทิ้ง! มันทรมาน เพราะเราเองก็เคยเป็นแต่ละวันมันชั่งยาวนานและทรมานมากกว่าจะผ่านไปได้><
แต่เรามีความคิดในด้านความรักว่า..บางครั้งก็ต้องยอมถอดรองเท้าคู่เก่า เพื่อที่จะใส่รองเท้าคู่ใหม่! หากยังฝืนใส่คู่เก่าๆๆที่หลวมหรือคับไปก็มีแต่จะทำรัยไม่สะดวกหรือคับจนเจ็บเท้าเราเองและอึดอัด!
ใจเราเองก็คิดอยากมีแฟน แต่เวลาที่คิดจะจิงจัง ทุ่มเท ดูแลเต็มที่ทีไร ก็มักจะถูกทิ้ง ก็เลยได้แต่ชินไปกับมันแล้วก็เลย....ต้องยุ่คนเดียว

>>>>การที่จะหาใครสักคน ที่ไม่ใช่ใครก็ได้ ...ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเนาะ ต้องผ่านเรื่องราวมากมายในชีวิตกว่าจะถึงปลายทาง ...แล้วได้เริ่มต้นใช้คำว่าคู่ชีวิต!!!????

แต่ถึงอย่างไร...หากเปรียบความรักเป็นเส้นทาง ต้นทางหรือปลายทางก็ไม่สำคัญเท่าระหว่างทาง เพราะระหว่างทางมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นทำให้เราได้เรียนรู้หลายอย่าง มีทั้ง หัวเราะ ยิ้ม เศร้า เหงา ร้องไห้ ฯลฯ นี้แหละสีสันชีวิต^^
ถึงยังงัยเราก็มองว่าความรักสวยงามและมีความสุข หากเราเรียนรู้ที่จะใช้มัน!

...ยังรอไคคนนั้นอยู่เสมอ ที่ยังไม่รู้ว่าใคร??? มาเดินร่วมทางกัน ^_<

ปล. อาจจะงงๆหน่อยนะ กับสิ่งที่เราพร่ำเพ้อ