คือว่า ... มีอยู่วันหนึ่งที่โรงเรียนเค้าประกาศผลสอบของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่สอบเข้าโรงเรียนนั้น แล้วแม่บอกว่าถ้าเราสอบไม่ได้แม่จะให้เรียนอยู่โรงเรียนที่บ้าน ซึ่งเพื่อนเก่าที่นั่นเยอะมาก แล้ว .. พอผลออกมา ไม่มีชื่อเรา แสดงว่าเราสอบเข้าโรงเรียนนั้นไม่ได้ ทีนี้ แม่ก็เลยโทรหาใครไม่รู้ ตอนนั้นเราก็ดีใจว่าจะได้กลับไปเรียนกับเพื่อนๆและคณครูอีกครั้ง พอวันต่อมาแม่พาไปที่โรงเรียนอีกครั้ง ตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าแม่จะทำอะไร พอถึงโรงเรียนปุ๊บ แม่บอกจะฝากเราให้เข้าโรงเรียนนี้ (ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ไฮโซเลยทีเดียว) เราก็ตกใจมาก พอวันต่อมาเป็นวันเปิดเทอมวันแรก เพื่อนๆเขาก็ดูสนิทสนมกัน เพราะเขาก็ต่างมาจากโรงเรียนด้วยกันทั้งนั้น แล้วเราล่ะ ไม่มีเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเก่าเลยซักคน เราต้องกลายเป็นเด็กไร้ตัวตน แล้วเพื่อนๆเขาก็มองเราแปลกๆ พอต่อมาเรื่อยๆ ก็เริ่มสนิทสนมกันกับเพื่อนกลุ่มนึง มีอยู่4 คน เพื่อนมันเล่าให้ฟังว่าตอนทีเจอเราครั้งแรกเหมือนเราเป็นเด็กเอ๋อเลย เป็นแบบ ไม่มีเพื่อนไร้ตัวตน พออาจารย์มาสอนวิชาภาษาไทย อาจารย์ให้หานิทานในเล่มมาอ่านคนละหน้า พอถึงตาเราเราก็อ่านๆไป แล้วเราก็เผลออ่านผิดบันทัด เพื่อนๆก็พากันหัวเราะเราเหมือนเราเป็นตัวตลกของห้องแล้วอาจารย์ก็เลยดุ พอหมดคาบเรียนวิชาภาษาไทยแล้ว เราก็ไปซื้อน้ำ แล้วเพื่อนมันก็เดินมาชนเรา ทำให้น้ำหกใส่เสื้อจนเปื้อน แล้วเราก็บอกมันว่า เดินยังไงเนี่ยไม่เห็นหรอว่าเราถือน้ำอยู่ มันก็บอกอ้าวว หาเรื่องหรอ แล้วระหว่างที่เรากำลังเดินขึ้นห้อง มันก็แกล้งเรามาตลอด จนเราหงุดหงิด มันก็บอกอยากโดนตีหรอ แล้วด้วยความที่เราเก็บกดมาหลายเรื่องทั้งเรื่องเรียน เรื่องเวลา เรื่องเงิน เรื่องต่างๆนาๆ เราก็เก็บมาคิดมาก แล้วก็ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน จนคิดอยากจะฆ่าตัวตาย แต่เราไม่กล้าหรอก แค่คิด แล้วอยากจะลาออกมาก แม่ก็บังคับให้เรียนที่นั่นโดยที่เราไม่เต็มใจ แล้วไม่ถามเราซักคำเลยว่าเราเหนื่อยมั้ย เป็นไงบ้าง เวลาก็ไม่ค่อยจะมี เพราะเลิกเรียนทีก็ บ่าย 4 โมงละ ระยะทางจากบ้านไปโรงเรียนก็ไกล ตั้ง 52 กิโล ค่าใช้จ่ายก็เยอะ ทั้งค่าเทอม ค่ารถประจำทาง ค่าขนม แค่ค่าเทอมแม่ก็ไปหยิบยืมเงินคนอื่นมาใช้จ่ายละ ยังไม่รวมค่าอุปกรณ์การเรียน ค่าชุดนักเรียน ชุดเนตรนารี ชุดกีฬา ชุดพละอีกนะ รวมเกือบ 90,000 บาทเลย ก็เลยปรึกษากันกะพ่อกะแม่ แม่ก็บอกเหมือนว่าจะให้เราเรียนที่นั่นจนจบโดยที่เราไม่มีความสุขเลย เหมือนโรงเรียนที่บ้านเป็นโรงเรียนบ้านนอกเด็กสูบบุหรี่เยอะ ทั้งๆที่มันพัฒนาไปมากแล้ว การเรียนก็ดีเทียบเท่ากับโรงเรียนในเมืองด้วยซ้ำ แม่คิดว่าโรงเรียนในเมืองดีกว่า ทั้งๆที่มันก็เรียนหนังสือเล่มเดียวกัน ส่วนพ่อ ก็สนับสนุนให้เราลาออก เถียงกันไปเถียงกันมา จนปวดหัว แล้วแม่ก็บอกว่าอยากโดนเขาบอกไปไม่รอดหรอ ไปเรียนตั้งในเมือง อยากโดนคนดูถูกหรอ ถ้าแม่ให้หนูเรียนที่โรงเรียนที่บ้านตั้งแต่แรกปัญหามันก็ไม่เกิดหรอก แล้วแม่ก็ยังไปบอกชาวบ้านด้วยว่าเราสอบเข้าได้ ไม่รู้แม่คิดอะไรของแม่ถึงไปโกหกเขาแบบนั้น แล้วมันไม่สบายใจเลย จนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่อยากจะลาออก เพราะพ่อบอกถ้าเป็นไปได้พ่อจะให้ลาออก เฮ้อออ กลุ้มม ไม่รู้จะทำไงดี อยากลาออก ช่วยหน่อย ต้องทำไง