รุ่งทิวาฟ้าสางสว่างแล้ว
วิหคแจ้วเจื้อยเสียงสำเนียงใส
บินสู่อ้อมอกหล้าแดนป่าไพร
เสกสรรให้เพลินฟังดั่งดนตรี

น้ำค้างพรมใบพฤกษ์ดังผลึกแก้ว
วะวับแววรุ้งจรัสรัศมี
อาบอรุณล้อรับกับมาลี
เบ่งบานคลี่สีสันอันตระการ

ปุยเมฆลอยอ้อยอิ่งอิงขอบฟ้า
พระพายพาพัดพลอดกอดผสาน
ไอหมอกขาวดูเด่นเช่นวิมาน-
ทิพย์สถานสรรสร้างอยู่กลางดิน

ไอละมุลกรุ่นกลิ่นไม่สิ้นหยุด
งามพิสุทธิ์เกินพร่ำย้ำถวิล
หอมไอดินกลิ่นหญ้าระรวยริน
อยากโบยบินซบหน้า..บ้านป่าไพร....


“สุนันท์ยา”