อยากจะระบายเลยว่า สิ่งที่เราตัดสินใจมันถูกต้องเลยรึเปล่า?
เชื่อเลยว่าสมัยเรียนมัธยมทุกคนก็ต้องมีกลุ่มเพื่อนหรือที่เราเรียกว่า แก๊ง ซึ่งตอนนั้นฉันอยู่กับแก๊งๆหนึ่งซึ่งเป็นแก๊งที่จะเรียกว่าดีก็ไม่ดีจะเรียกว่าไม่ดีก็ไม่ใช่ บอกเลยว่าพวกเรานี่ไปไหนไปกันอยู่แล้ว โดยนิสัยส่วนตัวแล้วฉันเป็นคน กวนๆ อยู่แล้ว จนในวันหนึ่งพวกเรานัดกันจะไปดูหนังในวันเสาร์ ฉันไม่ได้คิดอะไรเพราะเราไปกันบ่อยอยู่แล้ว แต่ตอนที่ขึ้นรถมานั้นเพื่อนคนหนึ่งได้โทรเข้ามาบอกว่า "ไม่ไปดูหนังแล้วเปลี่ยนเป็นวันอาทิตย์" ตอนนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เลยอยู่ที่ร้านหนังสือไปก่อน ซึ่งสถานที่ดูหนังนั้นเป็นห้างสรรพสินค้าและร้านหนังสืออยู่ด้วย ฉันก็เลยนั่งรอให้พี่มารับ จนกลับมาที่บ้านก็มานั่งเล่นเฟซบุ๊ค ตอนเปิดเฟซบุ๊คเข้ามาเลยถึงกับช็อกไปเลย คือว่าตอนนั้นเราเปิดมาเจอกลุ่มเพื่อนที่โทรมาบอกว่าเปลี่ยนเป็นวันอาทิตย์ เช็คอินไปโรงหนังเรียบร้อยแล้วตอนนั้นรู้สึกสับสนเลยว่า ทำไมพวกเขาถึงโกหกฉันด้วย? ก็เลยไปโพสต์ในเฟซบุ๊คว่า 'ยังเห็นหัวกันอยู่ไหม' แต่แล้วเพื่อนคนหนึ่งในแก๊งกับมาแสดงความคิดเห็นว่า 'คือ!?'
ฉันก็เลยต่อข้อความไปเลยว่า 'ทำไมต้องโกหกกันด้วยบอกกันตรงๆก็ได้' ต่อจากนั้นเพื่อนคนนั้นก็บอกว่า 'สันดานอย่างแกก็คงรู้ตัวดี' ตอนนั้น งง มากคือเราไปทำให้เขาไม่พอใจอะไรหรอ? ถึงต้องทำกันอย่างนี้เกลียดเราก็บอกมาก็ได้ พอตอนไปโรงเรียนฉันก็ทำตัวตามปกติ แต่คนที่ไม่ปกติคือ พวกเขา วันนั้นฉันไม่ได้พูดจากลับใครเลย จนเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่แก๊งนั้นมาบอกว่าที่พวกเขาโกหกไม่ให้ไปดูหนังด้วยเพราะ 'กวนตีนเกินไป' ซึ่งตอนนั้น งง ไปเข้าไปใหญ่อีกเลยว่าเมื่อก่อนก็บอกว่า ชอบเพื่อนกวนตีน พอมาตอนนี้ กวนตีนเกินไป คือ งงมาก? หลังจากนั้นฉันเลยออกจากแก๊งนั้นมา แต่พวกนั้นก็กลับมาถามว่า 'ไม่พอใจอะไรเครียได้ หรือจะตบเลยดีไหม' ถ้าจะหาว่าฉันป็อดเลย ณ ตอนนี้เลยก็ไม่ว่า เพราะฉันอยู่คนเดียวฉันไม่มีพวกหรือใครใดๆทั้งสิ้นฉันจึงจบปัญหาด้วยการ ลาออก!! แต่ไม่ได้ลาออกเพราะเหตุผลงี่เง่าแบบนี้หรอก เพราะมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ซึ่งหลายครั้งด้วยที่ฉันนั่งอยู่ในแก๊งนั้นทุกคนสนุกสนานกันทั้งๆที่ลืมฉันไปเลย ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เพราะพวกเขาคงไม่เห็นฉันจริงๆแหละ ไม่ได้เป็นคนโลกสวยหรอกนะ! และเราก็ไม่ได้แสดงละครหรือต้องทำเป็นคนดี คนเราก็ต้องมีขีดสุดอยู่บ้าง ไอ้คำว่า 'อย่าเข้าไปใกล้มันนะอี่มาจนตรอก' คำนี้คำเดียวฟังแล้วแทบเข่าทรุด อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหมตอนแรกก็อยากกลับไปแต่พูดเท่าไหร่พวกเขาคงไม่ได้ยินอะไรหรอก 'เรามันคนไม่เคยอยู่ในสายตา'
ดีแล้วใช่ไหมที่ลาออก?
'เพื่อน' ทำกันอย่างนี้เลยหรอ?
เชื่อเลยว่าสมัยเรียนมัธยมทุกคนก็ต้องมีกลุ่มเพื่อนหรือที่เราเรียกว่า แก๊ง ซึ่งตอนนั้นฉันอยู่กับแก๊งๆหนึ่งซึ่งเป็นแก๊งที่จะเรียกว่าดีก็ไม่ดีจะเรียกว่าไม่ดีก็ไม่ใช่ บอกเลยว่าพวกเรานี่ไปไหนไปกันอยู่แล้ว โดยนิสัยส่วนตัวแล้วฉันเป็นคน กวนๆ อยู่แล้ว จนในวันหนึ่งพวกเรานัดกันจะไปดูหนังในวันเสาร์ ฉันไม่ได้คิดอะไรเพราะเราไปกันบ่อยอยู่แล้ว แต่ตอนที่ขึ้นรถมานั้นเพื่อนคนหนึ่งได้โทรเข้ามาบอกว่า "ไม่ไปดูหนังแล้วเปลี่ยนเป็นวันอาทิตย์" ตอนนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เลยอยู่ที่ร้านหนังสือไปก่อน ซึ่งสถานที่ดูหนังนั้นเป็นห้างสรรพสินค้าและร้านหนังสืออยู่ด้วย ฉันก็เลยนั่งรอให้พี่มารับ จนกลับมาที่บ้านก็มานั่งเล่นเฟซบุ๊ค ตอนเปิดเฟซบุ๊คเข้ามาเลยถึงกับช็อกไปเลย คือว่าตอนนั้นเราเปิดมาเจอกลุ่มเพื่อนที่โทรมาบอกว่าเปลี่ยนเป็นวันอาทิตย์ เช็คอินไปโรงหนังเรียบร้อยแล้วตอนนั้นรู้สึกสับสนเลยว่า ทำไมพวกเขาถึงโกหกฉันด้วย? ก็เลยไปโพสต์ในเฟซบุ๊คว่า 'ยังเห็นหัวกันอยู่ไหม' แต่แล้วเพื่อนคนหนึ่งในแก๊งกับมาแสดงความคิดเห็นว่า 'คือ!?'
ฉันก็เลยต่อข้อความไปเลยว่า 'ทำไมต้องโกหกกันด้วยบอกกันตรงๆก็ได้' ต่อจากนั้นเพื่อนคนนั้นก็บอกว่า 'สันดานอย่างแกก็คงรู้ตัวดี' ตอนนั้น งง มากคือเราไปทำให้เขาไม่พอใจอะไรหรอ? ถึงต้องทำกันอย่างนี้เกลียดเราก็บอกมาก็ได้ พอตอนไปโรงเรียนฉันก็ทำตัวตามปกติ แต่คนที่ไม่ปกติคือ พวกเขา วันนั้นฉันไม่ได้พูดจากลับใครเลย จนเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่แก๊งนั้นมาบอกว่าที่พวกเขาโกหกไม่ให้ไปดูหนังด้วยเพราะ 'กวนตีนเกินไป' ซึ่งตอนนั้น งง ไปเข้าไปใหญ่อีกเลยว่าเมื่อก่อนก็บอกว่า ชอบเพื่อนกวนตีน พอมาตอนนี้ กวนตีนเกินไป คือ งงมาก? หลังจากนั้นฉันเลยออกจากแก๊งนั้นมา แต่พวกนั้นก็กลับมาถามว่า 'ไม่พอใจอะไรเครียได้ หรือจะตบเลยดีไหม' ถ้าจะหาว่าฉันป็อดเลย ณ ตอนนี้เลยก็ไม่ว่า เพราะฉันอยู่คนเดียวฉันไม่มีพวกหรือใครใดๆทั้งสิ้นฉันจึงจบปัญหาด้วยการ ลาออก!! แต่ไม่ได้ลาออกเพราะเหตุผลงี่เง่าแบบนี้หรอก เพราะมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ซึ่งหลายครั้งด้วยที่ฉันนั่งอยู่ในแก๊งนั้นทุกคนสนุกสนานกันทั้งๆที่ลืมฉันไปเลย ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เพราะพวกเขาคงไม่เห็นฉันจริงๆแหละ ไม่ได้เป็นคนโลกสวยหรอกนะ! และเราก็ไม่ได้แสดงละครหรือต้องทำเป็นคนดี คนเราก็ต้องมีขีดสุดอยู่บ้าง ไอ้คำว่า 'อย่าเข้าไปใกล้มันนะอี่มาจนตรอก' คำนี้คำเดียวฟังแล้วแทบเข่าทรุด อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหมตอนแรกก็อยากกลับไปแต่พูดเท่าไหร่พวกเขาคงไม่ได้ยินอะไรหรอก 'เรามันคนไม่เคยอยู่ในสายตา'
ดีแล้วใช่ไหมที่ลาออก?