หวัดดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกเลยครับ ผมได้เจอ ผญ.คนนึง ในวินรถตู้ที่ผมจะนั่งกลับไปทำงาน เมื่อเจอก็รู้สึกว่าชอบแหละครับ แต่ก็เฉยๆไป ในใจคิดว่าจะทำไงดีถึงจะได้รู้จัก หลังจากนั้นเธอก็ขึ้นรถตู้ครับ สักพักผมก็ขึ้นตามไป เห็นเบาะที่นั่งข้างๆเธอว่างนะครับแต่ผมไม่กล้านั่งข้างๆเธอเลยไปนั่งข้างหลังเธอครับ
ตลอดเส้นทางผมคิดว่าจะทำไงดีถึงจะได้คุยกะเธอ ทำยังไงๆๆๆ อยากจะคุยแต่ปากมันชั่งหนักเหลือเกินครับ ทั้งๆที่ผมเป็นคนชอบคุยเล่น สนุกสนานเฮฮา นะครับ พอ รถตู้ใกล้ถึงที่ๆผมจะลงผมตัดใจเลยว่าถ้าไม่ทำอ่ะไรเลยก็มีค่าเท่ากลับศูนย์อยู่ดีผมรวบรวมความกล้าอีกครั้ง ตัดใจถามเลยครับว่า
ผม.  น้องครับ จากตรงนี้กะตรงโน้นไกลกันไหมครับ(ซึ้งผมรู้อยู่แล้ว)
ผญ.  ก็ไกลอยู่นะค่ะ
ผม.   งั้นขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ
ผญ.   จะเอาไปทำอ่ะไรหรอค่ะ
ผม.    อึ้ง!!! เอ๋อ คือ (กลั่นใจ) ถ้าผมอยากรู้จักจะขอเบอร์ไว้ได้ไหมครับ
ผญ.   งั้นคงไม่ได้อ่ะค่ะ ยิ้ม
ผม.    ครับ ไม่เป็นไรครับ (โลกหยุดหมุน อายมาก อุตสาห์พยายามความกล้า ทุกอย่าง จบ)
ผมอยากรู้ว่า เค้าจะคิดอย่างไงอ่ะครับจะว่าผมเป็นโรคจิตไหม แล้วถ้า ผญ. แบบคุณเจอแบบที่ผมทำคุณจะคิดอย่างไร