ผมเป็นลูกชายคนโต ตั้งแต่เด็กเท่าที่จำความได้ แม่ก็จะคอยให้ช่วยเลี้ยงน้องสองคน ทำกับข้าว ชงนม ล้างจาน ซักผ้า แรกๆ ผมก็ไม่ชอบนะครับ แอบหนีไปเล่นกับเพื่อนบ้าง แต่พอแม่ดุ ก็กลายเป็นว่าผมกลัวและต้องทำหน้าที่พวกนี้จนผมไม่สามารถไปเล่นแบบผู้ชายปกติทั่วไปได้ จนบ่อยเข้าก็เป็นความเคยชินจนโตมาผมก็ทำอะไรไม่ค่อยเป็น ทำเป็นแค่งานบ้านพวกนี้แหละครับ

จนถึงช่วยชีวิตวัยรุ่น เพื่อนๆเขาก็จะชอบเตะบอล เล่นกีฬา ดีดกีต้าร์ ผมอยากทำนะครับแต่ทำไมทรงมันไม่ได้ก็ไม่รู้ ผมเคยพยามยามทำแล้วแต่ก็ทำไม่เป็นเหมือนเพื่อนคนอื่นๆที่เขาเล่นกันจนไม่กล้าไปเล่นหรือเข้าสังคมอีกเลย พ่อกับแม่ไม่ค่อยชอบให้ออกจากบ้าน สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือเรียน และอ่านหนังสือ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ผมทำได้ดีที่สุด

จนชีวิตปริญญาตรี ผมก็ค่อยมีเวลาที่อิสระมากขึ้น แต่ด้วยนิสัยที่ผมเคยเป็นมาแต่เด็ก ผมทำเป็นไม่กี่อย่าง ส่วนมากจะเป็นพวกงานบ้านและเรื่องการเรียนที่ทำได้ดีที่สุด เรื่องเข้าพับบาร์ หรือเที่ยวกลางคืนไม่มีเลยครับ เหล้า บุหรี่ไม่เคยสูบ จนเพื่อนๆ ถามว่าเรียบร้อยเกินไปรึเปล่า เป็นเกย์หรือเปล่า บลาๆๆๆๆ ผมก็ตอบไปว่าหรอ กูก็ปกติแบบนี้นะ

จนถึงชีวิตวัยทำงาน เช้าก็ไปทำงานปกติ เย็นก็กลับ บางวันพี่ที่ออฟฟิส นัดสังสรรค์เพื่อเลี้ยงผมรู้เลยว่าต้องกินเหล้า ผมก็ไม่ไปครับ บ้านช่องไม่ต้องพูดถึงครับ สะอาดกว่าผู้หญิงอยู่ครับ บางทีเพื่อนผู้หญิงมามันยังแซวครับ สะอาดกว่าห้องกูอีก

เพื่อนใหม่ที่มีนะหรอครับ ตอนนี้มันกลัวผมไปหมดเพราะคิดว่าผมคงเป็นเกย์มั้ง(เริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ฮาๆ) แรกๆก็คุยปกติ พอรู้จักนิสัยก็เหมือนจะหายๆออกไป เพื่อนยิ่งน้อยๆอยู่แล้ว ก็ทำให้ไมมีเพื่อนไปใหญ่ T_T ชีวิต เพื่อนที่สนิทก็มีนะครับ ผมเคยถามมันว่าว่ากูเป็นคนนิสัยยังไง มันก็ตอบว่า เป็นคนดีมากเลยละ แต่ก็เป็นคนละเอียดอ่อน ถ้าห่มผ้าเหลืองก็พร้อมบวชได้เลย

ผมเป็นคนแปลกมากเลยใช่ไหมครับ ในโลกนี้ยังจะมีคนนิสัยแบบนี้หรือเปล่า  กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว ไปเที่ยวไกลๆก็ไม่เคยไป คิดแล้วเศร้ากับชีวิต