อันนี้เป็นเรื่องราวส่วนตัว+ ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ

ตั้งแต่ประถมมัธยม ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราจงรักภักดีกับการขึ้นแสตนด์มาก (ความจริงคืออ้วนมาตั้งแต่เด็กจนถึงวัยรุ่น ทั้งหลีด ทั้งกีฬาเขาก็ไม่ให้เล่น)
ความฝันของเด็กคนนี้สมัยม.ต้นคือ วันนึงเราอยากจะร้องเพลงนำเชียร์อยู่ที่หน้าแสตนด์(เหมือนเยลลี่) เพราะทำอย่างอื่นไม่ได้นี่เอง 55+
พอถึงช่วงกำลังจะเริ่มกีฬาสีที่โรงเรียนเรา จากเพื่อนที่รักกันถ้าอยู่คนละสี ช่วงนี้เค้าจะเริ่มห่างๆกัน กลัวเพื่อนจะรู้กลยุทธของสีตัวเองว่าทำแสตนด์themeไหน หลีดซ้อมเพลงซ้อมท่าอะไร จะไซโคให้สีอื่นรู้ว่าเราทำอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ความจริงทำอีกอย่างนึงเลย
หน้าที่หลักของเราคือนำร้องเพลงเชียร์ มีorder เพลงอะไรก็จัดให้ได้หมดตามคำสั่งของเบื้องบน
ช่วงไหนไม่มี order ก็ให้น้องพักร้องเพลง มานั่งปรบมือตามจังหวะ เช่น เข่า ขา หน้า หัว หรือไม่ก็ร้องเพลงขำๆ เต้นสันกันสนุกสนาน

ตอนดูในซีรี่ย์ เรายังคิดเหมือนบอสเลยว่าตอนเราคุมน้องเพลงเรายังเหนื่อยเลย ขนม น้ำ ก็จะได้นานๆที ขนมก็เป็นขนมปี๊บ น้ำมะนาวก็พอมีบ้างประปราย สิ่งที่เราสงสัยอยู่ตลอดว่าหลีดนั้นสำคัญกว่าแสตนด์หรอ เห็นหมดเงินไปกับค่าชุดหลีดเป็นพัน ค่าแต่งหน้า ค่าเอาใครก็ไม่รู้มาซ้อมเต้นจนดึกดื่น เงินในส่วนนี้น่าจะมาเป็นขนมให้น้องๆบนแสตนด์เช่น โดนัท ขนมปังเป็นชิ้นๆ คือให้กินดีอยู่ดีน่าจะเวิร์คกว่า แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปนะตอนนั้นเพราะคิดว่าคนระดับบิ๊กๆในสีเค้าคงคุยกันเรียบร้อยแล้ว เรามาก็คือสอนน้องร้องเพลง นำร้องเพลงอย่างเดียว ไม่ได้ไปคุยในเรื่องเงินกับเค้าหรอก
จบงานนั้นเราก็happy น้องก็happy แต่เราก็ยังติดใจเรื่องของกินนั่นแหละ มันน่าจะแกรนด์กว่านี้

ส่วนเรื่องฉากกับอุปกรณ์เราก็เคยไปช่วยเพื่อนทำ ก็ยังต้องช่วยออกกันในฝ่ายบ้าง แต่ทุกคนก็โอเคดีไม่บ่นไม่ว่าอะไร

แล้วกีฬาสีของเพื่อนๆเป็นยังไงกันบ้าง