เริ่มเลยนะคะ มันยาวมาก


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เปิดแข่งซ้อมกับบ้ามแมวค่ะ แต่ลูกเร็วก็โดนเลฟหยุดได้อย่างรวดเร็ว
ฉากนี้เลฟดูกวนมาก


ฮินาตะที่ตื่นเต้นจากการแข่งขันที่กดดัน เข้าไปแย่งบอลของอาซาฮิ


เลยโดนคอโบ้ เจ้าโง่  
ทั้งที่ลูกเมื่อกี้ดูยังไงก็เป็นลูกที่ส่งให้เอชชัดๆ ลูกอีกากำลังจะเติบโต  การเติบโตนี้จะเป็นประโยชน์หรือโทษต่อที่กันแน่  แต่ก็ไม่อาจหยุดการเติบโตนี้ได้ ถ้าเป็นตามที่พวกนายต้องการ ยามเมื่อลูกอีกากางปีกบินในคร์อตได้สำเร็จก็จะกลายเป็นวีรบุรุษหรือเอชที่จะนำชัยชนะมาสู่ทีม  กระหายที่จะป่าวประกาศว่าตัวเองดีที่สุด

และเพื่อที่จะก้าวไปถึงจุดนั้น ฮินาตะตัดสินใจ "เลิกหลังตา"
เกือบเท่แต่โดนคาเงยามะทำหน้า ห๊า......

แต่คาเงยามะไม่ยอม บอกให้มาคุยกันตอนหลัง เพราะถ้าทำสิ่งที่ฮินาตะคิดไปตอนนี้ก็มีแต่พลาดเท่านั้น

การที่ฮินาตะเข้าไปแย่งบอลจากเอชตอนนั้นทำให้เกิดความกดดันในทีม


(ไม่มีอะไรแค่ชอบหน้ากดดันพี่อาซาฮิที่สุดเท่านั้นเหละ)

แน่นอนว่าแพ้ถูกลงโทษตามระเบียบ
แต่ยังไงก็ได้คำพูดปลุกใจจากทาเคะจัง “ในนี้ทีมเราคือทีมอ่อนที่สุดเลยสินะ”


เจ็บใจแต่เถียง บ่ ออก
แต่เพราะยังอ่อนแออยู่ก็หมายความว่ายังเติบโตได้อีก

ฮินาจะกับคาเงยามะทะเลาะกันร้อนถึงคุณแม่ต้องมาเป็นกาวใจผสานรอยร้าว
ฮินาตะอยากสู้ด้วยตัวเองจนถึงที่สุดแต่คาเงยามะก็ยังยืนยันคำเดิม บอกว่าลูกเร็วน่ะเป็นอาวุธที่ดีที่สุดของนาย คุณแม่กับโค้ช(ที่มาแอบฟัง)ก็เห็นด้วย
แต่ถึงอย่างนั้นฮินาตะก็ไม่ยอมแพ้




แม๊ตต่อแข่งกับบ้านนกฮูกโค้ชไม่ให้ฮินาตะลงให้นาริตะลงแทน จะได้ออกไปนั่งคิดเรื่องตัวเองข้าง สนามก่อน

นาริตะคุง กับพี่โบคุโตะ ที่มีบทน้อยนิด

กลับมาที่ ร.ร พรุ่งนี้ชมรมหยุด แต่ก่อนกลับฮินาตะก็มาขอให้คาเงยามะช่วยเซ็ตลูกให้ ยาจิซังผ่านมาพอดีเลยถูกขอให้ช่วยโยนลูกให้  แต่ฮินาตะไม่ได้กระโตดตบ ด้วยการกระโดดเต็มmaxเหมือนเดิม  ผลคือ ห้วดลม รอบแล้วรอบเล่า จนคาเงยามะโมโห เริ่มทะเลาะกัน

แกพูดเอาแต่ใจ เดี๋ยวความสมดุลของทีมก็พังกันหมด  

ถ้าจำเป็นต่อชัยชนะไม่ว่าใครก็จะส่งลูกให้ แต่ ตอนนี้ฉันไม่คิดว่านายจำเป็นต่อชัยชนะ แม้ต่อตอนนี้ก็ยังคิดแบบนั้นไม่เปลี่ยน

ฟิวขาดแล้วจ้า............

ไม่ยอมปล่อยจนกว่าจะส่งลูกให้


ยาจิซังที่เห็นท่าไม่ดีเลยต้องไปตามรุ่มพี่มาห้าม งานนี้เป็นพี่ทานะกะมา

ระหว่างทางกลับบ้าน ฮินาตะเล่าให้ยาจิฟังว่า ตอน ม.ต้นแพ้คาเงยามะเลยกะว่าจะมาเอาคืนตอนขึ้นมอปลายแต่คาเงยามะดันมาเข้า ร.ร เดียวกัน ถึงจะไม่ค่อยถูกกัน แต่ตอนแข่งก็คิดว่า ถึงไม่ได้เป็นเพื่อนกันแต่แรก แต่ก็เป็นคู่หูกันได้



รุ่นพี่มาปรึกษากันเพราะเป็นห่วง แต่ไดจิซังก็บอกว่า สองคนนั้นก็ทะเลากันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะงั้นมาเชื่อและรอกันเถอะ

มาทางฝังโค้ชที่กำลังคิดเรื่องฮินาตะดู เจ้าตัวก็มาหาถึงร้าน

“โค้ชครับผมต้องฝึกแบบไหนดี”


ยาวมากอ่ะแต่ช่างเถอะตอนนี้ดี..ดี๊...ดี มันอิปิก เต็มไปด้วยซีนอารมณ์ ความรู้สึกกดดัน เศร้า อยากให้ตัวเองเก่งขึ้น อยากให้ทีมชนะ มัน..ตื้นตันใจ
ฉากชนกันนี้ที่จริงน่ากลัวมากนะ อันตรายมาก เคยเห็นคนชนกันกลางอากาศแบบนี้แต่เป็นบาส ลงผิดท่า แขนหัก กระดูกทะลุ ออกมาเลือดสาด  ใครเล่นกีฬาก็ระวังด้วยนะคะ
ชอบฉากทะเลาะกันของคาเงยะมากับฮินาตะ รู้สึกว่าภาพมันไหลลื่นดีจังเลย(ช่วงตอนนี่คาเงเหวี่ยงฮินาตะลงพื้น) ชอบดนตรี แล้วก็ เอ่อ.....ยอมรับ(กับตัวเอง)ก็ได้ว่าชอบ ishikawa kaito  ฮ่าๆๆ ตอนแรกก็เฮ้ยคนนี้พากย์ตัวที่ชอบบ่อยมาก
ยิ่งเป็นซีนแบบนี้ยิ่งชอบ จะทำเสียงแปลกๆ หรือพากย์เสียงเรียบๆเท่ๆก็ชอบ (ว่าเป็นไปกลับไปดูวันพันแมนแป๊บ)
เเล้วตอนที่ฮินาตะบอกกับยาจิว่าคิดว่าน่าจะเเป็นคู่หูกับได้เเล้วขี่จักยานไปร้องไห้ไปนิเเบบ

ฮินาตะคุง พ่อพระอาทิตย์ของป้าร้องไห้ซะเเล้ว
เอ้า เวิ่นเว้อ แถมเเอบนอกเรื่องยาวไปอีก เอาเป็นว่า ตอนนี้ดีสุดๆค่ะ ลบล้างสองตอนที่แอบบเผาเล็กน้อยได้อย่างงดงาม