นี่เป็นกระทู้แรกที่เขียนผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยน่ะคะ
เรื่องของเรามันมีอยู่ว่าเรากับแฟนเลิกกันมาจะ2 ปีแล้ว แต่เราก็ไม่รุ้ว่าเป็นความรักหรือความผูกพันธ์คบกับใครมากี่คนก็ไม่รุ้สึกเท่าคนนี้ ด่ากันแบบเสียๆหายๆ เราสมมุติว่าแฟนเราชื่อโอแล้วกันน่ะ (ถ้าเราเอ่ยชื่อเขาไปเดี๋ยวแฟนเค้าปัจจุบันจะคิดมาก) เราเรียนด้วยกันมา5ปีอะ ตั้งแต่ ปวช. ถึง ปวส. เรียนห้องเดียวกัน4 ปี อีกนั้นคือตอนอยู่ ปวช.1 เขาอยู่ห้อง7 เราอยู่ห้อง1 อะ พอมาขึ้นปี 2 เราอยู่ห้องเดียวกัน ตอนนั้นโอก็มีแฟนแล้วส่วนเราก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน เราก็เป็นเพื่อนกันมาทะเลาะกันด่ากันแรงๆ ตบบ้างอะไรบ้าง ก็ไม่เคยโกดกัน พอจบตอน ปวช. เราก็คิดว่าจะต่อ ปวส.ดี หรือมหาลัยเลย คิดไปคิดมา เราก็เลยเรียน ต่อ ปวส. แล้วเราก็รู้ว่าโอเลิกกับแฟน เราก็ให้คำปรึกษา แบบหยาบๆๆ คือเราก็ไม่คิดอะไร เพราะเราก็มีแฟนแล้ว แต่เราก็ปลอบเค้าในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง แล้วหลังจากนั้นโอก็ทักมาตลอดคุยกัน จนเพื่อนๆล้อว่าโอชอบเรา เราก็ว่าบ้าแล้วกูมีผัวแล้ว ตอบไปเพราะตอนนั้นก็มีแฟนอยู่ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนเราเลิกกับแฟนเรา เราร้องไห้กินเหล้าเมา แล้วโอก็ปลอบเราตลอด จนโอบอกชอบเรา แล้วเพื่อนๆๆ ก็ล้อ จนเราได้เป็นแฟนกัน เราคบกันมาสักระยะหนึ่งเราก็เริ่มวางแผนชีวิตกันเราพูดกับโอตลอดว่าเราอยากมีแฟนเป็นทหาร จนเรายุให้โอเข้าทหารสมัครหรือสอบก็ได้ (เราลืมบอกโอเป็นคนที่เกเรมาก เราก็ไม่รู้ว่ายุขึ้นไหม? เราคิดเสมอว่าถ้าเขาเลิกกับเราไป ถ้าอย่างน้อยเขาก็ต้องมีอนาคตที่สดใสเราคิดเสมอจะทำไงให้เขาเป็นทหาร เพราะเราเป็นห่วงอนาคตของโอมาก เราจึงให้สมัครไปเป็นทหารเกณฑ์ จนเขาสอบนายสิบติด) ตอนที่เขาเป็นทหารเกณฑ์เราเป็นห่วงเขามาก เราไม่รู้เขาจะได้เจออะไรบ้าง ไม่รุ้จะได้นอนกี่โมง 1 เดือนที่ไม่ได้เจอเลยเราไม่รุ้เรยว่าเขาเขียนจดหมายถึงเรา จนถึงวันเยี่ยมญาติเราไปเยี่ยมเขา เราได้เป็นสมุดเล่มเล็กๆที่เขาเขียนเรื่องราวในค่าย พูดถึงเรื่องราวที่เขาคิดถึงเรา เราเรื่องราวการกินการอยู๋ ต่างๆนาๆอ่านไปขำไปทั้งน้ำตา เราเจอกันอาทิตย์แรกเรากอดกันน้ำตาไหล เพิ่งรู้ว่าความคิดถึงมันฆ่าเราได้จิงๆ เรารู้เรยว่าความคิดถึงความเป็นห่วง ความห่วงใยมันเป็นอย่างไง หลังจากนั้นเริ่มลงตัวเราลา อาทิตย์ไหนติดงานก็โทคุยกัน บางอาทิตย์ก็เซอร์ไพร เพราะให้น้อยใจเล่นๆ มีความสุขมากในตอนนั้น จนโอได้ปลดจากทหารเกณฑ์ด้วยความโชคดีของเขา เขาสอบติดนายสิบ แต่โชคซะตาไม่เข้าข้างเรา เพราะต้องมาเรียนไกล เราคิดต่างๆนาๆจะทำไงดีให้เขามีอนาคตที่มั่นคง และเราก็คิดอีกเราคงไม่เหมาะสมกับโอหรอกเพราะเขามีงานและมียศ เขาต้องเจอคนที่ดีๆอีกเยอะ เราคิดแค่นี้ จิงๆเลยตอนนั้น เราพยายามหาใครเข้ามาเพื่อที่เขาจะได้คิดว่าเรามีคนใหม่ เราเสียใจมากที่เราทิ้งเขาไปในวันนั้น แล้วเราก็บล็อคทุกอย่างที่เกี่ยวกับโอ ทั้งเฟสทั้งไลน์ พอบล็อคได้ระยะหนึ่งเราก็ปลดบล็อคเฟสบล็อคไลน์ จนเขาทักมาบอกว่าเลิกบล็อคได้ละจะหยิ่งไปถึงไหนเราก็เลยเพิ่มเพื่อน เราก็กับมาคบกันอีกครั้ง ตอนนั้นไม่รู้อะไรมาดนใจให้กับไป คบได้ระยะหนึ่งเหมือนจะไปได้ดี เราก็เลิกกันอีกเพราะเพียงแค่ตั้งสถานะในเฟสบุ๊ค เขาหาว่าเราซ่อนสถานะ แต่ทั้งๆที่เราไม่ได้ซ่อน เราก็ไม่รุ้เหมือนกัน แล้วเราก็เลิกกัน เพราะเหตุผลบ้าๆๆ พอก่อนเนอะ ไว้เราว่างเราจะมาเล่าให้ฟังใหม่
เจ็บที่เลือกผิด
เรื่องของเรามันมีอยู่ว่าเรากับแฟนเลิกกันมาจะ2 ปีแล้ว แต่เราก็ไม่รุ้ว่าเป็นความรักหรือความผูกพันธ์คบกับใครมากี่คนก็ไม่รุ้สึกเท่าคนนี้ ด่ากันแบบเสียๆหายๆ เราสมมุติว่าแฟนเราชื่อโอแล้วกันน่ะ (ถ้าเราเอ่ยชื่อเขาไปเดี๋ยวแฟนเค้าปัจจุบันจะคิดมาก) เราเรียนด้วยกันมา5ปีอะ ตั้งแต่ ปวช. ถึง ปวส. เรียนห้องเดียวกัน4 ปี อีกนั้นคือตอนอยู่ ปวช.1 เขาอยู่ห้อง7 เราอยู่ห้อง1 อะ พอมาขึ้นปี 2 เราอยู่ห้องเดียวกัน ตอนนั้นโอก็มีแฟนแล้วส่วนเราก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน เราก็เป็นเพื่อนกันมาทะเลาะกันด่ากันแรงๆ ตบบ้างอะไรบ้าง ก็ไม่เคยโกดกัน พอจบตอน ปวช. เราก็คิดว่าจะต่อ ปวส.ดี หรือมหาลัยเลย คิดไปคิดมา เราก็เลยเรียน ต่อ ปวส. แล้วเราก็รู้ว่าโอเลิกกับแฟน เราก็ให้คำปรึกษา แบบหยาบๆๆ คือเราก็ไม่คิดอะไร เพราะเราก็มีแฟนแล้ว แต่เราก็ปลอบเค้าในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง แล้วหลังจากนั้นโอก็ทักมาตลอดคุยกัน จนเพื่อนๆล้อว่าโอชอบเรา เราก็ว่าบ้าแล้วกูมีผัวแล้ว ตอบไปเพราะตอนนั้นก็มีแฟนอยู่ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนเราเลิกกับแฟนเรา เราร้องไห้กินเหล้าเมา แล้วโอก็ปลอบเราตลอด จนโอบอกชอบเรา แล้วเพื่อนๆๆ ก็ล้อ จนเราได้เป็นแฟนกัน เราคบกันมาสักระยะหนึ่งเราก็เริ่มวางแผนชีวิตกันเราพูดกับโอตลอดว่าเราอยากมีแฟนเป็นทหาร จนเรายุให้โอเข้าทหารสมัครหรือสอบก็ได้ (เราลืมบอกโอเป็นคนที่เกเรมาก เราก็ไม่รู้ว่ายุขึ้นไหม? เราคิดเสมอว่าถ้าเขาเลิกกับเราไป ถ้าอย่างน้อยเขาก็ต้องมีอนาคตที่สดใสเราคิดเสมอจะทำไงให้เขาเป็นทหาร เพราะเราเป็นห่วงอนาคตของโอมาก เราจึงให้สมัครไปเป็นทหารเกณฑ์ จนเขาสอบนายสิบติด) ตอนที่เขาเป็นทหารเกณฑ์เราเป็นห่วงเขามาก เราไม่รู้เขาจะได้เจออะไรบ้าง ไม่รุ้จะได้นอนกี่โมง 1 เดือนที่ไม่ได้เจอเลยเราไม่รุ้เรยว่าเขาเขียนจดหมายถึงเรา จนถึงวันเยี่ยมญาติเราไปเยี่ยมเขา เราได้เป็นสมุดเล่มเล็กๆที่เขาเขียนเรื่องราวในค่าย พูดถึงเรื่องราวที่เขาคิดถึงเรา เราเรื่องราวการกินการอยู๋ ต่างๆนาๆอ่านไปขำไปทั้งน้ำตา เราเจอกันอาทิตย์แรกเรากอดกันน้ำตาไหล เพิ่งรู้ว่าความคิดถึงมันฆ่าเราได้จิงๆ เรารู้เรยว่าความคิดถึงความเป็นห่วง ความห่วงใยมันเป็นอย่างไง หลังจากนั้นเริ่มลงตัวเราลา อาทิตย์ไหนติดงานก็โทคุยกัน บางอาทิตย์ก็เซอร์ไพร เพราะให้น้อยใจเล่นๆ มีความสุขมากในตอนนั้น จนโอได้ปลดจากทหารเกณฑ์ด้วยความโชคดีของเขา เขาสอบติดนายสิบ แต่โชคซะตาไม่เข้าข้างเรา เพราะต้องมาเรียนไกล เราคิดต่างๆนาๆจะทำไงดีให้เขามีอนาคตที่มั่นคง และเราก็คิดอีกเราคงไม่เหมาะสมกับโอหรอกเพราะเขามีงานและมียศ เขาต้องเจอคนที่ดีๆอีกเยอะ เราคิดแค่นี้ จิงๆเลยตอนนั้น เราพยายามหาใครเข้ามาเพื่อที่เขาจะได้คิดว่าเรามีคนใหม่ เราเสียใจมากที่เราทิ้งเขาไปในวันนั้น แล้วเราก็บล็อคทุกอย่างที่เกี่ยวกับโอ ทั้งเฟสทั้งไลน์ พอบล็อคได้ระยะหนึ่งเราก็ปลดบล็อคเฟสบล็อคไลน์ จนเขาทักมาบอกว่าเลิกบล็อคได้ละจะหยิ่งไปถึงไหนเราก็เลยเพิ่มเพื่อน เราก็กับมาคบกันอีกครั้ง ตอนนั้นไม่รู้อะไรมาดนใจให้กับไป คบได้ระยะหนึ่งเหมือนจะไปได้ดี เราก็เลิกกันอีกเพราะเพียงแค่ตั้งสถานะในเฟสบุ๊ค เขาหาว่าเราซ่อนสถานะ แต่ทั้งๆที่เราไม่ได้ซ่อน เราก็ไม่รุ้เหมือนกัน แล้วเราก็เลิกกัน เพราะเหตุผลบ้าๆๆ พอก่อนเนอะ ไว้เราว่างเราจะมาเล่าให้ฟังใหม่