เรากับแฟนเก่าเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน เราเป็นผู้หญิงไม่กี่คนในกลุ่มผู้ชาย
คบกันมา 7 ปี ผ่านอะไรต่ออะไรด้วยกันมาเยอะมาก ร้องไห้ หัวเราะ หนีเที่ยว ไม่มีเงินกินข้าว จนปัจจุบันทำงานกันแล้ว มีรายได้ของตัวเอง มีรถขับ
มีคอนโดด้วยกัน หมั้นกัน เตรียมตัวจะแต่งงานกันปีหน้า วางแผนงานแต่ง วางแผนครอบครัวไว้หมดแล้ว

แต่สุดท้ายเราก็เลิกกัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม สุดท้ายคือเรารักกันไม่มากพอ

เราเพิ่งเลิกกับแฟนได้ 3 เดือน เลิกกันในวันเกิดเราพอดี เราร้องไห้อยู่ เดือนนึง
แต่ตอนนี้กลับมาใช้ชีวิตปกติ กลับมาดูแลตัวเอง รักตัวเอง และใช้ชีวิตคนเดียวสบายมาก
มีคนคุยเยอะแยะ แต่ไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับใคร ชอบชีวิตตัวเองช่วงนี้มาก ๆ

แฟนเก่าเรา เค้ามีแฟนใหม่ ตั้งแต่วันแรกที่เลิกกับเรา และวันนั้นเป็นวันที่เรารู้สึกสบายใจมาก ที่รู้ว่าเค้ามีคนดูแลเค้าแล้ว
วันนั้นคือจุดที่ทำให้เรากลับมารักและดูแลตัวเองจริง ๆ

เราได้กลับมาเจอภพ ครั้งแรกในงานรับปริญญาเพื่อนอีกคน ตอนแรกคิดว่าคงจะกลับมานอนร้องไห้แน่ ๆ

แต่ไม่เลย...

เราสบายใจที่จะเจอกันมาก จากนั้นก้อคุย ปรึกษาอะไรกันได้โดยไม่ได้รู้สึกนอยหรืออะไรอีกเลย
เค้าชอบมาปรึกษาเรื่องแฟน เรื่องงาน กับเรา เราก้อให้คำปรึกษาปกติ แบบเพื่อนคนนึง

รวมถึงเรายังจ้างเค้าทำงานพิเศษให้เราด้วย นัดเจอกัน เค้าก้อพาแฟนเค้ามา เราก้อนั่งคุยกัน สามคนได้สบาย
ไม่เจ็บไม่ปวดอะไร หลาย ๆ ครั้งที่เค้าทักมาคุยเฉย ๆ เราก้อตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง ไม่ได้เป็นแชทสำคัญในชีวิต
จนบางทีเราก็คิดนะ หรือตอนที่คบกัน เราไม่ได้รักเค้า เลยทำใจได้ไวขนาดนี้

หลายคนบอกว่าเราหลอกตัวเอง หรือบางคนก็บอกว่า แค่หาเรื่องจะคุยกัน บางคนบอกให้เลิกยุ่งกันไป อย่าเอาเค้าเข้ามาในชีวิตอีก
มันทำได้หรอ เพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันมาเป็น 10 ปี ถ้าจะเลิกติดต่อกับเค้า ก้อเท่ากับต้องเลิกคบกับเพื่อนทั้งกลุ่มเลยนะ

เดือนหน้า เราจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกันทั้งกลุ่ม 10 กว่าคน เค้าก้อพาแฟนเค้าไปด้วย แต่เราไปแบบสาวโสด

มันเป็นไปได้จริง ๆ ใช่ไหม รักกันมา 7 ปี วางแผนอนาคตทุกอย่าง สุดท้ายจบลง ตรงคำว่าเพื่อนที่ดี ที่สนิทกันมาก ๆ แบบนี้

ใครเคยมีประสบการณ์แบบเดียวกัน หรือใกล้เคียง ช่วยแชร์หน่อยนะคะ จะได้รู้ว่าเราไม่ได้ผิดปกติ!!