เเชร์ประสบการณ์ของเรา อยากให้เธอได้อ่าน
สวัสดีค่ะเราชื่อ เเทนใจ ตอนนี้เราอายุ 18 เเล้วก็กำลังจะขึ้นปี 1 ค้ะ เเทนจะเล่าตั้งเเต่เเรกเลยน่ะค่ะ เมื่อ 6 ปี ที่เเล้วเเทนอยู่ ม.1 ก็เป็นเด็กผญ ปกติที่ชอบรุ่นพี่ พี่คนนั้นตอนนั้นเขาก็อยู่ ม.2 ก็ตอนนั้นก็ได้เเค่เเอบมอง ขอเเทนชื่อพี่คนนั้นชื่อ เปรียก ล่ะกันน่ะค่ะ ตอนนั้นเราก็ได้เเค่เเอบมองไปส่องที่ที่เขาชอบไป สมัยนั้นเราเดินทั่ว รร. เลยเเหละ เอาเเบบให้พี่เขาเจอเราทุกค่บที่เรียน ตอนนั้นพี่เขาอยู่ วงดุริยางค์ค่ะ เราก็ยังไงล่ะค่ะสมัครเข้าวงดุริยางเลย ตัวเองก็เล่นอะไรไม่เป็นสักอย่าง ก็เข้าไปเหตุผลเดียว ตามผช 555 เเต่เราก็ได้เล่นเครื่องดนตรี คือทรัมเป็ต คือเวลาตอนนั้นเป็นไรไม่รู้สนใจเเต่เครื่องดนตรี ไม่ทันจะดูพี่เขา เราก็เจอกันเเทบทุกวันเลยค่ะ เพราะครูนัดซ้อมทุกเช้า เที่ยง ก็เจอทุกวันเราก็มีหน้าที่คือเเค่เเอบมองเเค่นั้นเเหละ จนเราขึ้นม.2เหมือนพี่เขาจะสังเกตว่าเรามองมาตลอด คือช่วงเวลา 1 ปี เราไม่เคยคุยกันเลยไม่เคยเเม้เเต่ทักทาย เขาเป็นคนเงียบไม่ค่อยสนใจโลกสักเท่าไหร่ พอมาถึง ม.2 เราก็เเอดเฟสพี่เขาไปเลยย ตอนนั้น ทำใจในการเเอดเฟสเป็นเดือนอ่ะเพราะเราไม่กล้า เเล้วเราก็ทักพี่เขาไป คือ เราก็ทักไปคือทักวันนี้ตอบ พน. เย็นประมาณนี้ เราก็เฮ้อออออ หมดความคิดการตีสนิทเ๔อะ เราก็เเอบมองเหมือนเดิม จนถึงวันปัฉฉิมม.3 คือ รร เรามีถึงม.3 ต้องไปต่อ ม.4 ที่อื่น เราจำได้คำเเรกที่พี่เขาคุยกับเรา คือ คำว่า "ขอบคุณคัชช" นั้นเเหละคำเเรกที่เราได้จาก ท่านเปรียกที่เรารอคอยมานาน เราก็ขอถ่ายรูปเป็นธรรมดา เเล้วเขาก็ออกไป เราก็อยู่ ม.3เป็นพี่ใหญ่สุดของ รร เห้อออ อารมตอนนั้นเหงา เบื่อ เเต่มาถึงเวลาเราต้องย้าย รร ไปเรียน ม.4 ที่อื่นเเล้วยังไงล่ะค่ะ ก็ไปโรงเรียนเดียวที่พี่เขาอยู่สิ้ค่ะ เราก็เข้าไปที่ รรที่พี่เขาอยู่เราก็ เจอหน้าเขาก็ยิ้มให้ เราได้ข่าวว่าเขามีเเฟน เเต่เราเจอเขาเขาก็ยิ้มให้ตลอด เราก็หืมมเจิลสื้ค่ะ พอมีอยู่คืนหนึ่ง พี่เขาทักเฟสเรามา อยู่ก็ทักมาว่า ทำอะไร ปกติ พี่เขาไม่ทักใครก่อน คือ เราก็เริ่มคุยกันน่ะค่ะ เขาก็มีเเฟน เราก็คุยกันปกติตามประสาพี่น้อง เราก็รู้สึกดี มีอะไรก็ปรึกษาพี่เขาตลอด เขาก็มีอะไรก็มาเล่าให้เราฟัง มีอยู่วันหนึ่งเขาเลิกกับเเฟนเขาก็มาเล่าให้เราฟังต่างๆนาๆ เราคุยกันได้ดีเลยค่ะ จนกระทั่ง พี่เขาอยู่ ม.6 เราก็คุยกันปกติ เรารู้สึกดีน่ะ เเต่เราก็ไม่คิดที่จะให้เขามารักไม่คิดจะครอบครอง เราขอเเค่คุยเเบบนี้ไปนานๆก็พอ เเล้วสุดท้ายวันปัจฉิม ม.6 เห้ออ อารมเดียวกับเราอยู่ ม.2 ที่พี่เขาจะไปอีกเเล้วคือพี่เขามา รร สาย ไม่มาช่วงตอนที่รุ่นน้องให้ดอกไม้ให้ของ คือพี่เขามาตอนที่เขาเลิกให้กันเเล้ว หืมม เเต่เขาได้เยอะมากก เต็มหลังรถเลย ขนาดมาสายยังได้ คือพี่เขาเป็นพวกรุ่นน้องกรี้ดใช่ได้ เเต่เราก็ให้เเค่ต้นกระบองเพชรหนามหัก เเค่นั้นเเหละ หลังจากนั้นเราก็คุยกันเป็นเรื่องปกติ เรามีเรื่องให้คุยกันทุกวันเเล้ว มีอยู่วันหนึ่งเราก็นัดไปดูหนังกันคือ มันเป็นครั้งเเรกที่เราอยู่ด้วยกันนานที่สุด คือเราชนหัวกันตอนย้ายที่นั้งเจ็บ เเค่นั้นเเหละเเล้วเขาก็สปอยทั้งเรื่องจนเราต้องหลับตาดูหนังเลยทีเดียว เเล้ววันนั้นเป็นวันสงกรานเราก็ไปเล่นน้ำที่ ถนน เเห่งหนึ่งที่มีคอนเสริทมากมาย ที่เขามารวมตัวกันปิดถนน คล้ายข้าวสารเลยค่ะเราก้เเยกกันหน้างานเหมือนเราจะไม่โอเคเลย ทำไมไม่ไปด้วยกัน คือเราก็เฉยๆๆ พอกลับมาบ้านเราก็บอกเขาเลย ที่ทำมาทั้งหมดเเทนรู้สึกดีน่ะ เขาก็บอกว่าเขากฌรู้สึกดี เเต่เขาบอกว่าเขาไม่อยากมีใครเขาเเค่อยากดูเเลเราเเค่นั้น ตอนนั้นเราก็โอเคน่ะจุกนิดหน่อยที่เจอเเบบว่าเขาไม่อยากมีใคร ทุกเย็นเขาก็มารับไปกินนู้นนี้ไปเที่ยว เเล้วมีอยู่วันหนึ่งเขาพาเราไปที่ๆหนึ่งที่ดูเมืองจากที่สูงสวยมากกกกก เเล้วเป็นตอนกลางคืน เราก็นั้งรถเบาะข้างหน้า เขาก็มานั้งด้วยนั้งตักเราเเล้วจ้องมาที่หน้าเราเราก็เขิลสิ้ค่ะ ทำอะไรไม่ถูก เขาก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ เเล้วเขาจูบเรา เเค่นั้นเเหละมสองไม่คิดไร ในใจก็คิดว่าหืมม เขาจูบเราทำไม เราก็ถามว่า พี่จูบทำไม เขาก็ตอบเสียงเบาว่า จูบเพราะรัก เเค่นั้นเเหละ เราก็เเค่จูบกันเเค่นั้นใจเราคิดว่า ตอนนั้นเขาบอกเราว่าไม่อยากมีใคร เเต่วันนี้เขาบอกรักเรานี่น่ะ เราก็กลับบ้านกันเขาก็ไปส่งเราที่บ้านเหมือนทุกวัน เเล้ว เขาก็รับเราที่ รร ไปกินข้าว อยู่ประจำ จนเป็นวันที่เราไม่ค่อยคุยกัน เพราะเขาต้องไปเรียนมหาลัยไกลๆก็ไม่ค่อยคุยกัน มีอยู่วันหนึ่งเหมือนเราจะคุยกันเเล้วขัดใจกันไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไร เเต่เขาก็ไม่ทักเรามาไม่โทมา เราก็ไม่กล้าที่จะทักไปเพราะเขาต้องเรียน เราก็ไม่รู้ เราไม่รู้เหตุผลเลย เขาเรียน ม. จังหวัดเดียวกับเเฟนเก่าเขาด้วย คือเราไม่รู้สถานะเราคืออะไร เราไม่เคยบอกกันไม่บอกสถานะ เเล้วไม่บอกรัก เราก็ไปส่งเฟสเขาทุกวันเราเเค่อยากรู้ว่าเธอสบายดีไหม ตอนนี้เราอยู่ ม.6เราชอบพี่ตอน ม.1 ตอนนั้นเป็นยังตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น ทำไมต้องหายไปเราก็เเค่จะรอจนกว่าจะเจอเเล้วเราจะบอกว่าเราคิดถึงเขาเเค่ไหน ไม่ต้องการที่จะเป็นเเฟนหรอกขอเเค่ทำเหมือนก่อนคุยกันบ้างหรือเป็นเหมือนเริ่มเเรกที่เราปรึกษาซึ่งกันเเละกันก็พอ
เราเเค่พี่น้องกันเเค่คุยกันมานานเเค่นั้นหรอ
สวัสดีค่ะเราชื่อ เเทนใจ ตอนนี้เราอายุ 18 เเล้วก็กำลังจะขึ้นปี 1 ค้ะ เเทนจะเล่าตั้งเเต่เเรกเลยน่ะค่ะ เมื่อ 6 ปี ที่เเล้วเเทนอยู่ ม.1 ก็เป็นเด็กผญ ปกติที่ชอบรุ่นพี่ พี่คนนั้นตอนนั้นเขาก็อยู่ ม.2 ก็ตอนนั้นก็ได้เเค่เเอบมอง ขอเเทนชื่อพี่คนนั้นชื่อ เปรียก ล่ะกันน่ะค่ะ ตอนนั้นเราก็ได้เเค่เเอบมองไปส่องที่ที่เขาชอบไป สมัยนั้นเราเดินทั่ว รร. เลยเเหละ เอาเเบบให้พี่เขาเจอเราทุกค่บที่เรียน ตอนนั้นพี่เขาอยู่ วงดุริยางค์ค่ะ เราก็ยังไงล่ะค่ะสมัครเข้าวงดุริยางเลย ตัวเองก็เล่นอะไรไม่เป็นสักอย่าง ก็เข้าไปเหตุผลเดียว ตามผช 555 เเต่เราก็ได้เล่นเครื่องดนตรี คือทรัมเป็ต คือเวลาตอนนั้นเป็นไรไม่รู้สนใจเเต่เครื่องดนตรี ไม่ทันจะดูพี่เขา เราก็เจอกันเเทบทุกวันเลยค่ะ เพราะครูนัดซ้อมทุกเช้า เที่ยง ก็เจอทุกวันเราก็มีหน้าที่คือเเค่เเอบมองเเค่นั้นเเหละ จนเราขึ้นม.2เหมือนพี่เขาจะสังเกตว่าเรามองมาตลอด คือช่วงเวลา 1 ปี เราไม่เคยคุยกันเลยไม่เคยเเม้เเต่ทักทาย เขาเป็นคนเงียบไม่ค่อยสนใจโลกสักเท่าไหร่ พอมาถึง ม.2 เราก็เเอดเฟสพี่เขาไปเลยย ตอนนั้น ทำใจในการเเอดเฟสเป็นเดือนอ่ะเพราะเราไม่กล้า เเล้วเราก็ทักพี่เขาไป คือ เราก็ทักไปคือทักวันนี้ตอบ พน. เย็นประมาณนี้ เราก็เฮ้อออออ หมดความคิดการตีสนิทเ๔อะ เราก็เเอบมองเหมือนเดิม จนถึงวันปัฉฉิมม.3 คือ รร เรามีถึงม.3 ต้องไปต่อ ม.4 ที่อื่น เราจำได้คำเเรกที่พี่เขาคุยกับเรา คือ คำว่า "ขอบคุณคัชช" นั้นเเหละคำเเรกที่เราได้จาก ท่านเปรียกที่เรารอคอยมานาน เราก็ขอถ่ายรูปเป็นธรรมดา เเล้วเขาก็ออกไป เราก็อยู่ ม.3เป็นพี่ใหญ่สุดของ รร เห้อออ อารมตอนนั้นเหงา เบื่อ เเต่มาถึงเวลาเราต้องย้าย รร ไปเรียน ม.4 ที่อื่นเเล้วยังไงล่ะค่ะ ก็ไปโรงเรียนเดียวที่พี่เขาอยู่สิ้ค่ะ เราก็เข้าไปที่ รรที่พี่เขาอยู่เราก็ เจอหน้าเขาก็ยิ้มให้ เราได้ข่าวว่าเขามีเเฟน เเต่เราเจอเขาเขาก็ยิ้มให้ตลอด เราก็หืมมเจิลสื้ค่ะ พอมีอยู่คืนหนึ่ง พี่เขาทักเฟสเรามา อยู่ก็ทักมาว่า ทำอะไร ปกติ พี่เขาไม่ทักใครก่อน คือ เราก็เริ่มคุยกันน่ะค่ะ เขาก็มีเเฟน เราก็คุยกันปกติตามประสาพี่น้อง เราก็รู้สึกดี มีอะไรก็ปรึกษาพี่เขาตลอด เขาก็มีอะไรก็มาเล่าให้เราฟัง มีอยู่วันหนึ่งเขาเลิกกับเเฟนเขาก็มาเล่าให้เราฟังต่างๆนาๆ เราคุยกันได้ดีเลยค่ะ จนกระทั่ง พี่เขาอยู่ ม.6 เราก็คุยกันปกติ เรารู้สึกดีน่ะ เเต่เราก็ไม่คิดที่จะให้เขามารักไม่คิดจะครอบครอง เราขอเเค่คุยเเบบนี้ไปนานๆก็พอ เเล้วสุดท้ายวันปัจฉิม ม.6 เห้ออ อารมเดียวกับเราอยู่ ม.2 ที่พี่เขาจะไปอีกเเล้วคือพี่เขามา รร สาย ไม่มาช่วงตอนที่รุ่นน้องให้ดอกไม้ให้ของ คือพี่เขามาตอนที่เขาเลิกให้กันเเล้ว หืมม เเต่เขาได้เยอะมากก เต็มหลังรถเลย ขนาดมาสายยังได้ คือพี่เขาเป็นพวกรุ่นน้องกรี้ดใช่ได้ เเต่เราก็ให้เเค่ต้นกระบองเพชรหนามหัก เเค่นั้นเเหละ หลังจากนั้นเราก็คุยกันเป็นเรื่องปกติ เรามีเรื่องให้คุยกันทุกวันเเล้ว มีอยู่วันหนึ่งเราก็นัดไปดูหนังกันคือ มันเป็นครั้งเเรกที่เราอยู่ด้วยกันนานที่สุด คือเราชนหัวกันตอนย้ายที่นั้งเจ็บ เเค่นั้นเเหละเเล้วเขาก็สปอยทั้งเรื่องจนเราต้องหลับตาดูหนังเลยทีเดียว เเล้ววันนั้นเป็นวันสงกรานเราก็ไปเล่นน้ำที่ ถนน เเห่งหนึ่งที่มีคอนเสริทมากมาย ที่เขามารวมตัวกันปิดถนน คล้ายข้าวสารเลยค่ะเราก้เเยกกันหน้างานเหมือนเราจะไม่โอเคเลย ทำไมไม่ไปด้วยกัน คือเราก็เฉยๆๆ พอกลับมาบ้านเราก็บอกเขาเลย ที่ทำมาทั้งหมดเเทนรู้สึกดีน่ะ เขาก็บอกว่าเขากฌรู้สึกดี เเต่เขาบอกว่าเขาไม่อยากมีใครเขาเเค่อยากดูเเลเราเเค่นั้น ตอนนั้นเราก็โอเคน่ะจุกนิดหน่อยที่เจอเเบบว่าเขาไม่อยากมีใคร ทุกเย็นเขาก็มารับไปกินนู้นนี้ไปเที่ยว เเล้วมีอยู่วันหนึ่งเขาพาเราไปที่ๆหนึ่งที่ดูเมืองจากที่สูงสวยมากกกกก เเล้วเป็นตอนกลางคืน เราก็นั้งรถเบาะข้างหน้า เขาก็มานั้งด้วยนั้งตักเราเเล้วจ้องมาที่หน้าเราเราก็เขิลสิ้ค่ะ ทำอะไรไม่ถูก เขาก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ เเล้วเขาจูบเรา เเค่นั้นเเหละมสองไม่คิดไร ในใจก็คิดว่าหืมม เขาจูบเราทำไม เราก็ถามว่า พี่จูบทำไม เขาก็ตอบเสียงเบาว่า จูบเพราะรัก เเค่นั้นเเหละ เราก็เเค่จูบกันเเค่นั้นใจเราคิดว่า ตอนนั้นเขาบอกเราว่าไม่อยากมีใคร เเต่วันนี้เขาบอกรักเรานี่น่ะ เราก็กลับบ้านกันเขาก็ไปส่งเราที่บ้านเหมือนทุกวัน เเล้ว เขาก็รับเราที่ รร ไปกินข้าว อยู่ประจำ จนเป็นวันที่เราไม่ค่อยคุยกัน เพราะเขาต้องไปเรียนมหาลัยไกลๆก็ไม่ค่อยคุยกัน มีอยู่วันหนึ่งเหมือนเราจะคุยกันเเล้วขัดใจกันไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไร เเต่เขาก็ไม่ทักเรามาไม่โทมา เราก็ไม่กล้าที่จะทักไปเพราะเขาต้องเรียน เราก็ไม่รู้ เราไม่รู้เหตุผลเลย เขาเรียน ม. จังหวัดเดียวกับเเฟนเก่าเขาด้วย คือเราไม่รู้สถานะเราคืออะไร เราไม่เคยบอกกันไม่บอกสถานะ เเล้วไม่บอกรัก เราก็ไปส่งเฟสเขาทุกวันเราเเค่อยากรู้ว่าเธอสบายดีไหม ตอนนี้เราอยู่ ม.6เราชอบพี่ตอน ม.1 ตอนนั้นเป็นยังตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น ทำไมต้องหายไปเราก็เเค่จะรอจนกว่าจะเจอเเล้วเราจะบอกว่าเราคิดถึงเขาเเค่ไหน ไม่ต้องการที่จะเป็นเเฟนหรอกขอเเค่ทำเหมือนก่อนคุยกันบ้างหรือเป็นเหมือนเริ่มเเรกที่เราปรึกษาซึ่งกันเเละกันก็พอ