คือเรากลับมานึกถึงล้ะมันน่ารักดีเลยอยากลองเอามาลงใน Pantip ดูมันอาจจะมุ้งมิ้งเกินไปสำหรับเด็กอนุบาลในตอนนั้นแต่มันน่ารักมากชอบมากเลย
คือเข้าเรื่องเลย เราเป็นเด็กผญ.คนนึงนี่แหละ อวบๆอ้วนๆสูงๆในห้องสมั้ยนั้น มีแก้มย้อยๆน่ารักๆน่าหยิก555555 (ป่าวอวยตัวเองอยากเอารูปให้ดูแต่ทำไม่ได้555) ก็นี่แหละค้ะ เรียน โรงเรียนของทหารอากาศเป็น โรงเรียนเอกชน แถวกรุงเทพฯ คือก็แบบไม่รู้พ่อแม่จะส่งไปเรียนทำไมแต่ขอบอกโรงเรียนเขาดีจริงค้ะสอนดีมาก กลับมานึกล้ะดูตัวเองมาได้เพราะโรงเรียนนี้แหละค้ะ อิอิ
ก็เอ่เป็นว่ามาถึงเรื่องจริงๆจังๆดีกว่าคือเราก็แบบเด็กอ่าเนาะตอนนั้นอนุบาล2เอง พูดน้อยมากๆและมักจะโดนเพื่อนผช.แกล้งบ่อยๆ ก็คือแบบจะมีเพื่อนคนนึงเป็นผช.เขาเป็นคนที่หน้าตาหน้ารักเอาการอยู่ผอมๆสูงๆ เราก็ชอบเล่นกับเขาน้ะ เขาเป็นคนที่ไม่ชอบแกล้งผญ.เลยแต่เขาชอบอยู่กับเพื่อนผบลญ.ที่สวยในห้องมากกว่าเราอ้ะ (อกหักตั้งแต่เด็กเลยตู)
แต่เราก็สนิทกันนี่แหละค้ะ เพราะว่า แม่ขอเราทั้งสองสนิทกันมว้ากกกก เวลาเจอหน้ากันก็ชอบทักทาย พาไปซื้อขนมด้วยกันกลับบ้านพร้อมกันมันน่ารักมากๆเลยแต่ก็เด็กอ่าเนาะค้ะไม่คิดไรมาก
แต่ในวันนึง เราอ้ะโดนเพื่อนผช.ในห้องแกล้งอีกเช่นเคย แล้วไอผช.คนนั้นดันเป็นน้องอ้วนๆอ้ะค้ะ มีแก๊งมีพักมีพวกในห้องคือแบบชอบแกล้งเพื่อนตลอด จนมันมาขโมยสมุดระบายสีพาว์เวอร์พัพเกอร์เราไป เราก็ขี้หวงของด้วยสิ้ค้ะ โวยวายร้องไห้เพื่อนในห้องก็ไม่สนใจหรอกค้ะ ไม่สำคัญกับใครเลย55555555 แต่พอทีนี้มารู้เพราะมีคนบอกเลยเขาไปต่อว่ามันมันก็สูงกว่าเราอีกอ้ะตัวใหญกว่าีาอีกเราก็เสียอารมณ์มากไท่รู้จะทำไง มีพระเอกขี่ม้าขาวมาทันทีทันใด คือ เพื่อนผช.คนน่ารักคนนั้นแหละค้ะเขาเดินไปพูดดีๆบอกว่า
อ : ขอดีๆขอให้(เอ่ยชื่อเรา)เหอะน้ะอย่าแกล้งเพื่อนเลย
มัน : อะไรว้ะ ขี้แงเอาไปเหอะไป
อ : วันหลังอย่าแกล้งอีกล้ะกันน้ะ ขอบใจ
โห้ยเรานั่งร้องไห้ฟังเขาพูดแล้วแบบซึ้งมาเขาเดินเอามายื่นให้เราพร้อมส่งยิ้มหวานๆล้ะบอกว่า
อ : เลิกร้องได้แล้วน้ะ ไปกินขนมกันเถอะ
เราก็ยิ้มหวานให้สิ้ ก็เลยลุกขึ้นยืนไปกินอาหารว่างตอนอนุบาล เราก็แอบกรุ่มกริ่มคนเดียวรู้สึกเริ่มดีใจล้ะเพราะเขาน่ารักดี และพอหลังจากกินขนมกันเสร็จก็ถึงเวลากลับบ้าน เราก็รอแม่มารับแต่เขากลับไปก่อนเราแล้วเราก็รอพอแม่มารับล้ะดีใจมากๆ ก็เลยเล่าให้แม่ฟังว่า
เรา : แม่ๆ วันนี้(ชื่อเล่นเขา)น่ารักมากเพื่อนคนอื่นมันเอาของหนูไปแล้วมันก็เอาไปซ่อนแล้ว(ชื่อเล่นเขา)ก็ไปเอามาคืนให้หนูด้วยแหละ
แม่ : หรอ เพื่อนผช.ที่แกล้งอย่าไปยุ่งกับมันน้ะยุ่งกับคนนี้ได้จำไว้น้ะลูก
เราก็เดินไปกับแม่ วันรุ่งขึ้นมาโรงเรียนตามปกติ
ก็เรียนๆสไตล์อนุบาลไปแต่กับเขาก็เขามาเล่นอยู่น้ะมาถามว่าเป็นไงบ้างมาคุยเรื่องหลายๆเรื่อง พอถึงเวลาตอนเย็นก็รอแม่เช่นเดิม พอแม่มารับก็ดีใจเช่นเดิม พอเดินออกมาโรงเรียนมาเจอเขาคนนั้นที่ป้ายรถเมล์แม่เราก็เลยทักแม่เขาเราก็ไปนั่งข้างๆมีขนมคนล้ะอันเราก็ยื่นให้ถามว่ากินมั้ย เขาก็บอกไม่อ้ะ แล้วเขาก็ยื่นของเขาให้เราเราบอกว่าไม่เป็นไรแต่เขายัดเยียดให้อ้ะบอกให้กินจะได้น่ารักๆ ทีนี้บรรดาแม่ๆก็อภิปรายกันจบแล้ว แม่เขาก็บอกเขากลับบ้านกันเถอะลูก แต่เขานั่งที่เดิมข้างๆเราไม่ยอมไป ลองคิดเป็นเด็กสมัยนี้น้ะถ้าคนที่รู้สึกทำแบบนี้ฟินไปเป็นวันล้ะค้ะ แต่ก็นั่นแหละค้ะแม่อ่าเนอะ ไม่อยากจากเราก็ต้องจาก เราก็เลยแอบใสเจียนิดๆ แต่ก็กลับบ้านเช่นกัน พอถึงบ้านแม่บอกว่า
แม่ : อนุบาล3เขาจะย้ายโรงเรียนล้ะน้ะ
ในห้วงความรู้สึกตอนนั้นรู้สึกแบบเอ้า ย้าย ย้ายทำไมทำไมต้องย้ายไม่ดีเลยอ้ะ แล้วใครจะช่วยเราอ้ะ พอฟังคำแม่มาก็นั่งเงียบก็เลบไม่พูดอะไรแต่ ช่วงนั้นมีใกล้สอบแบบอนุบาลแล้วก็เลยถือว่สเป็นช่วงเวลาที่เหลือเวลาน้อยเต็มที พอจบอนุบาลแต่ล้ะเทอมก็มีรับใบกับผอ.ทีนึง และตอนนั้นแหละค้ะถือว่าเป็นวันสุดท้ายล้ะจริงๆ เราก็แอบเศร้าดีน้ะว่าเขาจะไปจริงๆหรอทำไมไวขนาดนี้ เราก็เลยมายืนซุ้มที่ไว้ถ่ายูปอ่าค้ะเขาก็เดินมาแม่เขาก็มาด้วยเราก็คุยกัน
เรา : จะย้ายๆจริงๆหรอ แย่เลยใครจะช่วยเราจากไอนั่นล้ะ
อ : ใช่ๆ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราก็อาจจะได้เจอกันอีกน้ะ
เราก็เด็กฟังคำนั้นก็รู้สึกดีใจ บรรดาแม่ๆก็เลยบอกถ่ายรูปเป็นทีระลึกหน่อยสิ้ นั่นแหละค้ะ แช้ะ!!! ได้แล้วรูปนึงแห่งความทรงจำอันน่ารัก เคยกลับมานั่งดูตอนป.1น้ะล้ะคิดถึงดีแต่ผ่านมา10กว่าปีแล้วก็หายสาบสูญไปกับการย้ายบ้าน มันถือว่าเป็นโมเม้นที่แอบน่ารักเบาๆน้ะ สำหรับวัยป๊อปปี้เลิ้ฟเรามาเปิดกระทู้แบบนี้ก็อดคิดถึงความรักวัยใสไม่ได้ มันเป็นโมเม้นน่ารักเลยทีเดียว 55555 นี่แหละจบล้ะน้าา ขอบคุณที่ยอมอ่านน้ะมันอาจจะแบบไม่ได้ครบครันเพราะมันผ่านมา10กว่าปีก็จำได้เสมอ
ปล.คนนั้นชื่อเอิร์ธไม่รู้ตอนนี้เขาจะเป็นไงแต่อยากบอกคิดถึงเพื่อนคนนั้นเป็นสุดสักวันเจอกันน้ะเพื่อน555555555555555
เคยมีความรัก การปลื้ม การรู้สึกดีกับใครในสมัยเด็กๆแบบอนุบาลมั้ยค้ะ?
คือเข้าเรื่องเลย เราเป็นเด็กผญ.คนนึงนี่แหละ อวบๆอ้วนๆสูงๆในห้องสมั้ยนั้น มีแก้มย้อยๆน่ารักๆน่าหยิก555555 (ป่าวอวยตัวเองอยากเอารูปให้ดูแต่ทำไม่ได้555) ก็นี่แหละค้ะ เรียน โรงเรียนของทหารอากาศเป็น โรงเรียนเอกชน แถวกรุงเทพฯ คือก็แบบไม่รู้พ่อแม่จะส่งไปเรียนทำไมแต่ขอบอกโรงเรียนเขาดีจริงค้ะสอนดีมาก กลับมานึกล้ะดูตัวเองมาได้เพราะโรงเรียนนี้แหละค้ะ อิอิ
ก็เอ่เป็นว่ามาถึงเรื่องจริงๆจังๆดีกว่าคือเราก็แบบเด็กอ่าเนาะตอนนั้นอนุบาล2เอง พูดน้อยมากๆและมักจะโดนเพื่อนผช.แกล้งบ่อยๆ ก็คือแบบจะมีเพื่อนคนนึงเป็นผช.เขาเป็นคนที่หน้าตาหน้ารักเอาการอยู่ผอมๆสูงๆ เราก็ชอบเล่นกับเขาน้ะ เขาเป็นคนที่ไม่ชอบแกล้งผญ.เลยแต่เขาชอบอยู่กับเพื่อนผบลญ.ที่สวยในห้องมากกว่าเราอ้ะ (อกหักตั้งแต่เด็กเลยตู)
แต่เราก็สนิทกันนี่แหละค้ะ เพราะว่า แม่ขอเราทั้งสองสนิทกันมว้ากกกก เวลาเจอหน้ากันก็ชอบทักทาย พาไปซื้อขนมด้วยกันกลับบ้านพร้อมกันมันน่ารักมากๆเลยแต่ก็เด็กอ่าเนาะค้ะไม่คิดไรมาก
แต่ในวันนึง เราอ้ะโดนเพื่อนผช.ในห้องแกล้งอีกเช่นเคย แล้วไอผช.คนนั้นดันเป็นน้องอ้วนๆอ้ะค้ะ มีแก๊งมีพักมีพวกในห้องคือแบบชอบแกล้งเพื่อนตลอด จนมันมาขโมยสมุดระบายสีพาว์เวอร์พัพเกอร์เราไป เราก็ขี้หวงของด้วยสิ้ค้ะ โวยวายร้องไห้เพื่อนในห้องก็ไม่สนใจหรอกค้ะ ไม่สำคัญกับใครเลย55555555 แต่พอทีนี้มารู้เพราะมีคนบอกเลยเขาไปต่อว่ามันมันก็สูงกว่าเราอีกอ้ะตัวใหญกว่าีาอีกเราก็เสียอารมณ์มากไท่รู้จะทำไง มีพระเอกขี่ม้าขาวมาทันทีทันใด คือ เพื่อนผช.คนน่ารักคนนั้นแหละค้ะเขาเดินไปพูดดีๆบอกว่า
อ : ขอดีๆขอให้(เอ่ยชื่อเรา)เหอะน้ะอย่าแกล้งเพื่อนเลย
มัน : อะไรว้ะ ขี้แงเอาไปเหอะไป
อ : วันหลังอย่าแกล้งอีกล้ะกันน้ะ ขอบใจ
โห้ยเรานั่งร้องไห้ฟังเขาพูดแล้วแบบซึ้งมาเขาเดินเอามายื่นให้เราพร้อมส่งยิ้มหวานๆล้ะบอกว่า
อ : เลิกร้องได้แล้วน้ะ ไปกินขนมกันเถอะ
เราก็ยิ้มหวานให้สิ้ ก็เลยลุกขึ้นยืนไปกินอาหารว่างตอนอนุบาล เราก็แอบกรุ่มกริ่มคนเดียวรู้สึกเริ่มดีใจล้ะเพราะเขาน่ารักดี และพอหลังจากกินขนมกันเสร็จก็ถึงเวลากลับบ้าน เราก็รอแม่มารับแต่เขากลับไปก่อนเราแล้วเราก็รอพอแม่มารับล้ะดีใจมากๆ ก็เลยเล่าให้แม่ฟังว่า
เรา : แม่ๆ วันนี้(ชื่อเล่นเขา)น่ารักมากเพื่อนคนอื่นมันเอาของหนูไปแล้วมันก็เอาไปซ่อนแล้ว(ชื่อเล่นเขา)ก็ไปเอามาคืนให้หนูด้วยแหละ
แม่ : หรอ เพื่อนผช.ที่แกล้งอย่าไปยุ่งกับมันน้ะยุ่งกับคนนี้ได้จำไว้น้ะลูก
เราก็เดินไปกับแม่ วันรุ่งขึ้นมาโรงเรียนตามปกติ
ก็เรียนๆสไตล์อนุบาลไปแต่กับเขาก็เขามาเล่นอยู่น้ะมาถามว่าเป็นไงบ้างมาคุยเรื่องหลายๆเรื่อง พอถึงเวลาตอนเย็นก็รอแม่เช่นเดิม พอแม่มารับก็ดีใจเช่นเดิม พอเดินออกมาโรงเรียนมาเจอเขาคนนั้นที่ป้ายรถเมล์แม่เราก็เลยทักแม่เขาเราก็ไปนั่งข้างๆมีขนมคนล้ะอันเราก็ยื่นให้ถามว่ากินมั้ย เขาก็บอกไม่อ้ะ แล้วเขาก็ยื่นของเขาให้เราเราบอกว่าไม่เป็นไรแต่เขายัดเยียดให้อ้ะบอกให้กินจะได้น่ารักๆ ทีนี้บรรดาแม่ๆก็อภิปรายกันจบแล้ว แม่เขาก็บอกเขากลับบ้านกันเถอะลูก แต่เขานั่งที่เดิมข้างๆเราไม่ยอมไป ลองคิดเป็นเด็กสมัยนี้น้ะถ้าคนที่รู้สึกทำแบบนี้ฟินไปเป็นวันล้ะค้ะ แต่ก็นั่นแหละค้ะแม่อ่าเนอะ ไม่อยากจากเราก็ต้องจาก เราก็เลยแอบใสเจียนิดๆ แต่ก็กลับบ้านเช่นกัน พอถึงบ้านแม่บอกว่า
แม่ : อนุบาล3เขาจะย้ายโรงเรียนล้ะน้ะ
ในห้วงความรู้สึกตอนนั้นรู้สึกแบบเอ้า ย้าย ย้ายทำไมทำไมต้องย้ายไม่ดีเลยอ้ะ แล้วใครจะช่วยเราอ้ะ พอฟังคำแม่มาก็นั่งเงียบก็เลบไม่พูดอะไรแต่ ช่วงนั้นมีใกล้สอบแบบอนุบาลแล้วก็เลยถือว่สเป็นช่วงเวลาที่เหลือเวลาน้อยเต็มที พอจบอนุบาลแต่ล้ะเทอมก็มีรับใบกับผอ.ทีนึง และตอนนั้นแหละค้ะถือว่าเป็นวันสุดท้ายล้ะจริงๆ เราก็แอบเศร้าดีน้ะว่าเขาจะไปจริงๆหรอทำไมไวขนาดนี้ เราก็เลยมายืนซุ้มที่ไว้ถ่ายูปอ่าค้ะเขาก็เดินมาแม่เขาก็มาด้วยเราก็คุยกัน
เรา : จะย้ายๆจริงๆหรอ แย่เลยใครจะช่วยเราจากไอนั่นล้ะ
อ : ใช่ๆ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราก็อาจจะได้เจอกันอีกน้ะ
เราก็เด็กฟังคำนั้นก็รู้สึกดีใจ บรรดาแม่ๆก็เลยบอกถ่ายรูปเป็นทีระลึกหน่อยสิ้ นั่นแหละค้ะ แช้ะ!!! ได้แล้วรูปนึงแห่งความทรงจำอันน่ารัก เคยกลับมานั่งดูตอนป.1น้ะล้ะคิดถึงดีแต่ผ่านมา10กว่าปีแล้วก็หายสาบสูญไปกับการย้ายบ้าน มันถือว่าเป็นโมเม้นที่แอบน่ารักเบาๆน้ะ สำหรับวัยป๊อปปี้เลิ้ฟเรามาเปิดกระทู้แบบนี้ก็อดคิดถึงความรักวัยใสไม่ได้ มันเป็นโมเม้นน่ารักเลยทีเดียว 55555 นี่แหละจบล้ะน้าา ขอบคุณที่ยอมอ่านน้ะมันอาจจะแบบไม่ได้ครบครันเพราะมันผ่านมา10กว่าปีก็จำได้เสมอ
ปล.คนนั้นชื่อเอิร์ธไม่รู้ตอนนี้เขาจะเป็นไงแต่อยากบอกคิดถึงเพื่อนคนนั้นเป็นสุดสักวันเจอกันน้ะเพื่อน555555555555555