สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 30
จขกท.อยากได้ห้องส่วนตัวเพราะ อึดอัด จะทำอะไรก็ไม่ส่วนตัวเพราะเป็นผู้หญิง การจะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าทำเรื่องส่วนตัวมันลำบาก ประกอบกับการมีปมในอดีตทำให้อึดอัด ที่จะต้องอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายตลอดเวลา(พ่อและเพื่อนพ่อ) แต่แม่ไม่ให้กั้นห้อง แถมยังด่าเนรคุณ จขกท น้อยใจ ที่ทำไมแม่ถึงคิดว่าตัวเองเป็นภาระ จึงเกิดความคิดว่า ถ้าไม่พร้อมจะมีลูกทำไม
ผมตีความถูกไหมครับ
ผมว่าหลายๆความเห็นพยายามจะเอาเรื่องตัวเองหรือเรื่องคนอื่นมาบลัฟ จขกท.ว่าชีวิตเค้าลำบากกว่า จขกท. ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าต้องการอะไร สภาวะความอดทนในการรับเรื่องต่างๆของแต่ละคนไม่เท่ากันครับ และผมคิดว่าการที่ผู้หญิงคนนึงถูกข่มขืนแล้วเกิดมีปมแบบนี้ขึ้นมา มันหนักหนามากนะครับ
ส่วนตัวผมว่า ผู้ปกครองคุณพร้อม แต่ไม่คิดจะทำ มีรายได้ขนาดนั้ย มีรถ 2คน มันควรมีที่อยู่หลักแหล่งได้แล้วครับ แบบนี้ผมเรียกว่าไม่มีการวางแผนอนาคต
ผมตีความถูกไหมครับ
ผมว่าหลายๆความเห็นพยายามจะเอาเรื่องตัวเองหรือเรื่องคนอื่นมาบลัฟ จขกท.ว่าชีวิตเค้าลำบากกว่า จขกท. ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าต้องการอะไร สภาวะความอดทนในการรับเรื่องต่างๆของแต่ละคนไม่เท่ากันครับ และผมคิดว่าการที่ผู้หญิงคนนึงถูกข่มขืนแล้วเกิดมีปมแบบนี้ขึ้นมา มันหนักหนามากนะครับ
ส่วนตัวผมว่า ผู้ปกครองคุณพร้อม แต่ไม่คิดจะทำ มีรายได้ขนาดนั้ย มีรถ 2คน มันควรมีที่อยู่หลักแหล่งได้แล้วครับ แบบนี้ผมเรียกว่าไม่มีการวางแผนอนาคต
ความคิดเห็นที่ 32
พ่อแม่บางคนไม่ได้รักลูกหรอกคับ
อาจจะเกิดลูกขึ้นมา เพื่อหวังพึ่งตอนแก่ หรือตอบสนองความต้องการของตัวเองเฉยๆ
โดยไม่ได้สนใจจะดูแลความรู้สึกของลูกเลย
ก็ไม่แปลกหรอก ที่เรื่องแค่นี้ เขาจะโกรธขนาดนั้น
อย่าโลกสวยให้มาก โลกนี้ไม่ใช่นิยาย
ที่จะมีประโยคเด็ดแบบนางเอกใสซื่อชอบพูดว่า "ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกนะ"
อาจจะเกิดลูกขึ้นมา เพื่อหวังพึ่งตอนแก่ หรือตอบสนองความต้องการของตัวเองเฉยๆ
โดยไม่ได้สนใจจะดูแลความรู้สึกของลูกเลย
ก็ไม่แปลกหรอก ที่เรื่องแค่นี้ เขาจะโกรธขนาดนั้น
อย่าโลกสวยให้มาก โลกนี้ไม่ใช่นิยาย
ที่จะมีประโยคเด็ดแบบนางเอกใสซื่อชอบพูดว่า "ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกนะ"
ความคิดเห็นที่ 73
เรามาอ่านทีหลังที่น้องเขียนเพิ่มค่ะ ขอแสดงความเห็นส่วนตัวนะคะ
หลายๆคอมเม้นที่มาบอกว่า คนลำบากกว่านี้ก็มีบลาๆๆๆ เราไม่เห็นด้วยที่จะเปรียบเทียบแบบนี้
หลายๆคอมเม้นที่บอกว่าเนรคุณ ที่ด่าว่าพ่อแม่ ที่เรียกร้อง นู่นนี่นั่น เราต่อต้านเรื่องนี่มาก ทำไมหรอคะ เป็นลูกแล้วไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจกับชีวิตความเป็นอยู่ ไม่พอใจกับสิ่งที่มี หรือชีวิตเลวร้าที่ต้องเจอเลยหรอคะ ต้องก้มหน้ารับเพราะเส้นแบ่งระหว่าคำว่า "กตัญญู" กับ"เนรคุณ"ที่คนอื่นขีดให้
หลายๆคนที่บอกว่าบุญแค่ไหนแล้วที่พ่อแม่ทำให้เกิดมา การเกิดมาของบางคนเป็นบุญ บางคนเป็นกรรมนะ คนที่คิดว่าบุญที่เกิดมา เคยทุกข์ที่สุดในชีวิตเท่าน้องเค้าเจอมั้ย หรือเท่ากับอีกหลายๆคนเจอมั้ย ถ้าไม่เคย อย่าเอาสิ่งที่ตัวเองเจอไปตัดสินคนอื่น
เราพยายามไม่ตัดสินใคร จากสิ่งที่เราไม่เคยประสบด้วยตัวเอง ยอมรับตรงๆว่าเราไม่เคยลำบากเท่าน้องเค้า(ในมุมมองของเรา) แต่ก็ไม่ได้สบายนัก(อันนี้ก็มุมมองของเราอีก)
คุณเคยเจอครอบครัวที่พ่อแม่สักแต่มีลูกออกมา "มีเยอะๆจะได้เอามาใช้งาน" มั้ยคะ แบบ พอมีก็ไม่ได้เลี้ยงให้อยู่กันตามมีตามเกิดจนคนข้างบ้านสงสาร ต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำแทนแม่ที่ไปเล่นไพ่พ่อที่ติดเหล้า โตมาหน่อย3-4ขวบต้องมานั่งเลี้ยงน้องแบเบาะที่แม่คลอดมาเพิ่ม 7ขวบมีน้อง2-3คนต้องกระเตง ไม่ได้เรียนหนังสือ อ่านออกเพราะพี่ข้างบ้านเมตตาสอน หน้าตาดีหน่อยโดนลวนลาม หนักเข้าโดนข่มขืน บางคนพ่อแม่รับรู้แต่ไม่สนใจ บางบ้านเลวร้ายขายลูกกิน หรือแลกเหล้าด้วยซ้ำ แบบนี้คำถามคือบุญมั้ยที่เกิดมา???
เราเคยเจอครอบครัวแบบนี้จริงๆนะคะ เคยเอาข้าวเอาน้ำแบ่งปัน เคยเอาลูกเล็กๆเค้าที่ป่วยไปรักษาเพราะพ่อแม่ไม่สนใจ ไข้ขึ้นจนชัก พี่มันเพิ่ง7-8ขวบถามจริงว่าเด็กแค่นั้นจะทำอะไรได้
เราไม่ได้ลำบากขนาดนั้น แต่ทุกบ้านมีปัญหาของบ้านนั้นที่คนนอกอาจจะไม่รู้ แต่ทำไมคนนอกที่รู้ปัญหาด้านเดียวถึงต้องรุม"ประนาม" เด็กคนนึง ที่เค้าก็บอบช้ำพอควรแล้ว ด้วยคำว่า ไร้จิตสำนึกบ้าง ไปตายซะบ้าง ทำไมถ้าคิดว่า Attitude น้องเค้าไม่ดี จะช่วยปรับ หรือแนะนำ ให้กำลังใจ
คุณเคยอยากตายมั้ย เคยทุกข์จนรู้สึกว่าเราเกิดมาเพื่ออะไรมั้ย? ถ้าไม่คุณไม่รู้หรอกว่าข้อความบางอันที่คุณพิมพ์เอามัน มันทำลายความรู้สึกอยากมีชีวิตอยู่ที่เหลือเพียงน้อยนิดของคนบางคนลงไปได้ขนาดไหน
ถึงน้องเจ้าของกระทู้ พี่เคยโดนลูกพี่ลูกน้องลวนลาม แต่ไม่สามารถเอาเรื่องได้ เพราะคำว่าบุญคุณ เคยโดนญาติสนิทโกงเงินจนไม่มีบ้านอยู่ เคยไม่มีกิน จนต้องกรอกน้ำก็อกประทังชีวิต เคยมีคนมาเสนอซื้อตัวตอนที่ลำบากที่สุด ไม่มีเงินติดบ้านเพราะพ่อเอาเงินไปให้คนอื่นหมด เราเคยอยากตายหลายครั้ง เกลียดพ่อ น้อยใจแม่ มันไม่ได้ผ่านมาง่าย แต่ทุกวันนี้พี่ผ่านมันมาแล้ว พี่ไม่กล้าพูดว่าพี่เข้าใจน้อง แต่พี่เป็นกำลังใจให้ ลองหางานทำ หาความรู้ ถีบตัวเองขึ้นมานะ มีอะไร อยากหาเพื่อนคุย ปรึกษา หลังไมค์ได้จ้ะ
หลายๆคอมเม้นที่มาบอกว่า คนลำบากกว่านี้ก็มีบลาๆๆๆ เราไม่เห็นด้วยที่จะเปรียบเทียบแบบนี้
หลายๆคอมเม้นที่บอกว่าเนรคุณ ที่ด่าว่าพ่อแม่ ที่เรียกร้อง นู่นนี่นั่น เราต่อต้านเรื่องนี่มาก ทำไมหรอคะ เป็นลูกแล้วไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจกับชีวิตความเป็นอยู่ ไม่พอใจกับสิ่งที่มี หรือชีวิตเลวร้าที่ต้องเจอเลยหรอคะ ต้องก้มหน้ารับเพราะเส้นแบ่งระหว่าคำว่า "กตัญญู" กับ"เนรคุณ"ที่คนอื่นขีดให้
หลายๆคนที่บอกว่าบุญแค่ไหนแล้วที่พ่อแม่ทำให้เกิดมา การเกิดมาของบางคนเป็นบุญ บางคนเป็นกรรมนะ คนที่คิดว่าบุญที่เกิดมา เคยทุกข์ที่สุดในชีวิตเท่าน้องเค้าเจอมั้ย หรือเท่ากับอีกหลายๆคนเจอมั้ย ถ้าไม่เคย อย่าเอาสิ่งที่ตัวเองเจอไปตัดสินคนอื่น
เราพยายามไม่ตัดสินใคร จากสิ่งที่เราไม่เคยประสบด้วยตัวเอง ยอมรับตรงๆว่าเราไม่เคยลำบากเท่าน้องเค้า(ในมุมมองของเรา) แต่ก็ไม่ได้สบายนัก(อันนี้ก็มุมมองของเราอีก)
คุณเคยเจอครอบครัวที่พ่อแม่สักแต่มีลูกออกมา "มีเยอะๆจะได้เอามาใช้งาน" มั้ยคะ แบบ พอมีก็ไม่ได้เลี้ยงให้อยู่กันตามมีตามเกิดจนคนข้างบ้านสงสาร ต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำแทนแม่ที่ไปเล่นไพ่พ่อที่ติดเหล้า โตมาหน่อย3-4ขวบต้องมานั่งเลี้ยงน้องแบเบาะที่แม่คลอดมาเพิ่ม 7ขวบมีน้อง2-3คนต้องกระเตง ไม่ได้เรียนหนังสือ อ่านออกเพราะพี่ข้างบ้านเมตตาสอน หน้าตาดีหน่อยโดนลวนลาม หนักเข้าโดนข่มขืน บางคนพ่อแม่รับรู้แต่ไม่สนใจ บางบ้านเลวร้ายขายลูกกิน หรือแลกเหล้าด้วยซ้ำ แบบนี้คำถามคือบุญมั้ยที่เกิดมา???
เราเคยเจอครอบครัวแบบนี้จริงๆนะคะ เคยเอาข้าวเอาน้ำแบ่งปัน เคยเอาลูกเล็กๆเค้าที่ป่วยไปรักษาเพราะพ่อแม่ไม่สนใจ ไข้ขึ้นจนชัก พี่มันเพิ่ง7-8ขวบถามจริงว่าเด็กแค่นั้นจะทำอะไรได้
เราไม่ได้ลำบากขนาดนั้น แต่ทุกบ้านมีปัญหาของบ้านนั้นที่คนนอกอาจจะไม่รู้ แต่ทำไมคนนอกที่รู้ปัญหาด้านเดียวถึงต้องรุม"ประนาม" เด็กคนนึง ที่เค้าก็บอบช้ำพอควรแล้ว ด้วยคำว่า ไร้จิตสำนึกบ้าง ไปตายซะบ้าง ทำไมถ้าคิดว่า Attitude น้องเค้าไม่ดี จะช่วยปรับ หรือแนะนำ ให้กำลังใจ
คุณเคยอยากตายมั้ย เคยทุกข์จนรู้สึกว่าเราเกิดมาเพื่ออะไรมั้ย? ถ้าไม่คุณไม่รู้หรอกว่าข้อความบางอันที่คุณพิมพ์เอามัน มันทำลายความรู้สึกอยากมีชีวิตอยู่ที่เหลือเพียงน้อยนิดของคนบางคนลงไปได้ขนาดไหน
ถึงน้องเจ้าของกระทู้ พี่เคยโดนลูกพี่ลูกน้องลวนลาม แต่ไม่สามารถเอาเรื่องได้ เพราะคำว่าบุญคุณ เคยโดนญาติสนิทโกงเงินจนไม่มีบ้านอยู่ เคยไม่มีกิน จนต้องกรอกน้ำก็อกประทังชีวิต เคยมีคนมาเสนอซื้อตัวตอนที่ลำบากที่สุด ไม่มีเงินติดบ้านเพราะพ่อเอาเงินไปให้คนอื่นหมด เราเคยอยากตายหลายครั้ง เกลียดพ่อ น้อยใจแม่ มันไม่ได้ผ่านมาง่าย แต่ทุกวันนี้พี่ผ่านมันมาแล้ว พี่ไม่กล้าพูดว่าพี่เข้าใจน้อง แต่พี่เป็นกำลังใจให้ ลองหางานทำ หาความรู้ ถีบตัวเองขึ้นมานะ มีอะไร อยากหาเพื่อนคุย ปรึกษา หลังไมค์ได้จ้ะ
ความคิดเห็นที่ 39
บอกตามตรงน่าเห็นใจ ที่มีแม่แบบนี้ ทำไมเขาไม่คิดแก้ไข
อะไรกันเลยหรืออย่างไร
แม่ใช้คำพูดไม่ถูกต้อง ขอแบบนี้มันเนรคุณตรงไหน ก็แค่บอกยังไม่มีเงิน
(ที่จริงมี แต่เอาไปเล่นพนันซิ นี่ถ้าผมเป็นผัวรับรองโดนตบสั่งสอน
หรือไม่ก็เลิกไปนานแล้ว) คนแบบนี้แสดงว่า
ความผิดผิดเพี้ยนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ความประพฤติก็ไม่สมเป็นแม่
อะไรกันเลยหรืออย่างไร
แม่ใช้คำพูดไม่ถูกต้อง ขอแบบนี้มันเนรคุณตรงไหน ก็แค่บอกยังไม่มีเงิน
(ที่จริงมี แต่เอาไปเล่นพนันซิ นี่ถ้าผมเป็นผัวรับรองโดนตบสั่งสอน
หรือไม่ก็เลิกไปนานแล้ว) คนแบบนี้แสดงว่า
ความผิดผิดเพี้ยนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ความประพฤติก็ไม่สมเป็นแม่
ความคิดเห็นที่ 13
แปลกนะ เราเคยตกระกำลำบากมากๆ แต่ไม่เคยบ่นด่าพ่อแม่สักครั้ง...ตอนประถมพ่อแม่เราเช่าเพิงหมาแหงนขายผลไม้ หลังคาเป็นหญ้าคา
แหละค่ะ แคบๆ พื้นเป็นดิน เรา 5 คนพ่อแม่ลูกอาศัยอยู่ในนั้น เวลายากจนมากๆ ครอบครัวเราก็ซื้อข้าววันละลิตรค่ะ บางครั้งก็ซื้อเชื่อร้านค้า
อาหารประจำบ้านคือผัดถั่วงอกอย่างเดียว เราอยู่แบบนี้จนจบประถม 6
พอขึ้นมัธยม เราย้ายบ้านเช่าใหม่ พ่อแม่ก็เช่าโรงอบสีรถเก่าๆ และร้าง เป็นห้องโล่ง 5 คูณ 3 เมตรชั้นเดียวต่ำๆ เพราะเค้าต้องการความร้อน
ในการอบสีรถนะค่ะ พื้นไม่เสมอกันด้วยนะ เพราะต้องมีลู่ให้รถขึ้นไปจอด
แม่ใช้ผ้าม่านมากั้นให้ลูก 3 คนนอน เตียงก็ทำมาจากไม้ลังมอเตอร์ไซส์ที่เอามาวางต่อกัน ในพื้นที่เท่านั้นเป็นทุกอย่างนะคะ ที่อ่านหนังสือ
ทำการบ้านของเรา ห้องครัว ห้องนั่งเล่น แถมห้องน้ำยังไปก่อเพิงใกล้ๆ เวลาอาบน้ำทีนึงมองเห็นท้องฟ้าเลยแหละ เอาท์ดอร์มากๆ
แต่เราก็อยู่กันได้ ประมาณอยู่ไปพ่อแม่ด่าเราไปใช้งานเรากับพี่น้องหัวปักหัวปำตั้งแต่ประถมแหละ เราทำมาหมดแล้ว ทั้งเดินเร่ขายล็อตเตอรี่
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน พอค่ำเราก็ไปรับจ้างร้านอาหารช่วยเสริฟ กว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืน ปิดเทอมก็เป็นช่วงหาเงินของเราเลยค่ะ
ไม่ได้เที่ยวตามประสาวัยรุ่นเลยแหละ
เราอยู่ในโรงอบสีรถตั้งแต่ ม.ต้นจนจบ ม.ปลาย...แต่ยิ่งเราลำบากเรายิ่งมานะ พยายามเรียน พยายามทำงานทุกอย่าง จนสุดท้าย
เราส่งตัวเองเรียนเต็มตัวตั้งแต่ปี 1 ซึ่งตอนนั้นเราอายุแค่ 18 เอง
(ที่ต้องส่งตัวเองเรียน เพราะพ่อแม่บอกว่าไม่มีปัญญาส่งค่ะ เนื่องจากพ่อแม่ไปซื้อที่แล้วสร้างเพิงเป็นบ้านให้อยู่ เงินหมดค่ะ แถมพ่อเราต้อง
นอนโรงบาลอีกเป็นเดือนๆ เราเลยต้องหาเงินเพื่อจ่ายค่าเทอมรวมทั้งค่ารถตอนไปเรียนเองทั้งหมด)
พอเราเรียนจบก็ทำงาน แล้วยังมากู้เงินสร้างบ้านให้พ่อแม่อีก พอพ่อแม่มีบ้านก็ไม่ได้ยกให้เรานะ เราต้องหาเงินสร้างบ้านเอาเอง สนุกมากชีวิต
ทีนี้คุณอย่าน้อยเนื้อต่ำใจเลยค่ะ อย่าคิดฆ่าตัวตายอีกเลย เพราะแค่ไม่มีห้องส่วนตัวมันเล็กน้อยเอง เราคิดว่าอยู่ที่ไหนก็ได้ขอให้มีที่ซุกหัวนอน
ซึ่งปลอดภัยในชีวิตเราก็พอ....เอาใจช่วยนะคะ เข้มแข็งมากๆ คุณอายุ 21 แล้ว ถือว่าโตแล้วค่ะ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ...พยายามมองคนที่ลำบากกว่า
เรานะคะ แล้วเราจะรู้สึกชีวิตตัวเองมีโชคมากๆ ดีกว่าคนอีกจำนวนเยอะแยะ
**ส่วนเรื่องพ่อแม่ เราถือว่าเป็นกรรมที่ทำร่วมกันมาทำให้เราได้เกิดเป็นลูกท่าน ถ้าเราบุญเยอะเราคงไปเกิดกับคนมีเงินมังคะ แต่เราบุญน้อย
เราก็ยอมรับชะตากรรมของเรา และพยายามทำให้ดีที่สุด...เราไม่โทษท่านนะคะที่ดูแลเราได้เท่านั้น แต่ถ้ามีโอกาสเราก็อยากให้พ่อแม่เราสบาย
เหมือนกันค่ะ เราถึงไม่เคยทิ้งพ่อแม่เลย เพราะเราคิดว่าขนาดพ่อแม่เราจน แต่ท่านก็ไม่เคยทิ้งเรา จนตอนนี้เรามีครอบครัวของตัวเอง
เราก็ยังเลี้ยงดูท่าน ถึงแม้บางครั้งเราจะน้อยใจบ้าง แต่เราก็พยายามลืมๆ มันนะค่ะ**
แหละค่ะ แคบๆ พื้นเป็นดิน เรา 5 คนพ่อแม่ลูกอาศัยอยู่ในนั้น เวลายากจนมากๆ ครอบครัวเราก็ซื้อข้าววันละลิตรค่ะ บางครั้งก็ซื้อเชื่อร้านค้า
อาหารประจำบ้านคือผัดถั่วงอกอย่างเดียว เราอยู่แบบนี้จนจบประถม 6
พอขึ้นมัธยม เราย้ายบ้านเช่าใหม่ พ่อแม่ก็เช่าโรงอบสีรถเก่าๆ และร้าง เป็นห้องโล่ง 5 คูณ 3 เมตรชั้นเดียวต่ำๆ เพราะเค้าต้องการความร้อน
ในการอบสีรถนะค่ะ พื้นไม่เสมอกันด้วยนะ เพราะต้องมีลู่ให้รถขึ้นไปจอด
แม่ใช้ผ้าม่านมากั้นให้ลูก 3 คนนอน เตียงก็ทำมาจากไม้ลังมอเตอร์ไซส์ที่เอามาวางต่อกัน ในพื้นที่เท่านั้นเป็นทุกอย่างนะคะ ที่อ่านหนังสือ
ทำการบ้านของเรา ห้องครัว ห้องนั่งเล่น แถมห้องน้ำยังไปก่อเพิงใกล้ๆ เวลาอาบน้ำทีนึงมองเห็นท้องฟ้าเลยแหละ เอาท์ดอร์มากๆ
แต่เราก็อยู่กันได้ ประมาณอยู่ไปพ่อแม่ด่าเราไปใช้งานเรากับพี่น้องหัวปักหัวปำตั้งแต่ประถมแหละ เราทำมาหมดแล้ว ทั้งเดินเร่ขายล็อตเตอรี่
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน พอค่ำเราก็ไปรับจ้างร้านอาหารช่วยเสริฟ กว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืน ปิดเทอมก็เป็นช่วงหาเงินของเราเลยค่ะ
ไม่ได้เที่ยวตามประสาวัยรุ่นเลยแหละ
เราอยู่ในโรงอบสีรถตั้งแต่ ม.ต้นจนจบ ม.ปลาย...แต่ยิ่งเราลำบากเรายิ่งมานะ พยายามเรียน พยายามทำงานทุกอย่าง จนสุดท้าย
เราส่งตัวเองเรียนเต็มตัวตั้งแต่ปี 1 ซึ่งตอนนั้นเราอายุแค่ 18 เอง
(ที่ต้องส่งตัวเองเรียน เพราะพ่อแม่บอกว่าไม่มีปัญญาส่งค่ะ เนื่องจากพ่อแม่ไปซื้อที่แล้วสร้างเพิงเป็นบ้านให้อยู่ เงินหมดค่ะ แถมพ่อเราต้อง
นอนโรงบาลอีกเป็นเดือนๆ เราเลยต้องหาเงินเพื่อจ่ายค่าเทอมรวมทั้งค่ารถตอนไปเรียนเองทั้งหมด)
พอเราเรียนจบก็ทำงาน แล้วยังมากู้เงินสร้างบ้านให้พ่อแม่อีก พอพ่อแม่มีบ้านก็ไม่ได้ยกให้เรานะ เราต้องหาเงินสร้างบ้านเอาเอง สนุกมากชีวิต
ทีนี้คุณอย่าน้อยเนื้อต่ำใจเลยค่ะ อย่าคิดฆ่าตัวตายอีกเลย เพราะแค่ไม่มีห้องส่วนตัวมันเล็กน้อยเอง เราคิดว่าอยู่ที่ไหนก็ได้ขอให้มีที่ซุกหัวนอน
ซึ่งปลอดภัยในชีวิตเราก็พอ....เอาใจช่วยนะคะ เข้มแข็งมากๆ คุณอายุ 21 แล้ว ถือว่าโตแล้วค่ะ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ...พยายามมองคนที่ลำบากกว่า
เรานะคะ แล้วเราจะรู้สึกชีวิตตัวเองมีโชคมากๆ ดีกว่าคนอีกจำนวนเยอะแยะ
**ส่วนเรื่องพ่อแม่ เราถือว่าเป็นกรรมที่ทำร่วมกันมาทำให้เราได้เกิดเป็นลูกท่าน ถ้าเราบุญเยอะเราคงไปเกิดกับคนมีเงินมังคะ แต่เราบุญน้อย
เราก็ยอมรับชะตากรรมของเรา และพยายามทำให้ดีที่สุด...เราไม่โทษท่านนะคะที่ดูแลเราได้เท่านั้น แต่ถ้ามีโอกาสเราก็อยากให้พ่อแม่เราสบาย
เหมือนกันค่ะ เราถึงไม่เคยทิ้งพ่อแม่เลย เพราะเราคิดว่าขนาดพ่อแม่เราจน แต่ท่านก็ไม่เคยทิ้งเรา จนตอนนี้เรามีครอบครัวของตัวเอง
เราก็ยังเลี้ยงดูท่าน ถึงแม้บางครั้งเราจะน้อยใจบ้าง แต่เราก็พยายามลืมๆ มันนะค่ะ**
แสดงความคิดเห็น
บอกแม่ว่าอยากมีห้องส่วนตัว แต่โดนด่าว่าเนรคุณ
ในห้องนอนที่เราใช้ชีวิตมีอยู่ 4ชีวิต มีเรา มีพ่อ มีแม่
คือเราอึดอัดอะ เรา21แล้วนะ เราต้องการพื้นที่ส่วนตัวบ้าง
เราเลยขอไปนอนตรงมุมนึง ที่มีตู้เสื้อผ้ากั้น แต่แม่เราก็แย่งไปแล้วให้เรานอนกับน้องกับพ่อ
เราบอกแม่ว่า ขอห้องได้มั้ย หนูโตแล้วนะ แม่ก็บอกว่าเราเนรคุณ จะตบปากให้
ขอห้อง แล้วกุมีปัญญามั้ย แค่ส่งmng เรียนกุก็เหนื่อยจะแย่
พอได้ยินประโยคนั้น มันทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่า
ไม่มีปัญญามีบ้าน แต่ทำไมถึงมีปัญญามีลูก
คือเราไม่เข้าใจคนที่บอกว่ามีลูกแล้วลำบาก ชีวิตตกต่ำ แต่ก็เลือกที่จะมีลูก
แล้วพาลูกมาลำบากด้วย คืออยากรู้ว่าพวกเค้าคิดอะไรอยู่
เคยถามมั้ย ว่าเราอยากเกิดมามั้ย เคยถามมั้ยว่าเราอยากมาลำบากด้วยรึเปล่า
เพิ่มเติม คือเราขออธิบายว่า เราเป็นผู้หญิงถูกมั้ยคะ
เวลาอยู่ในห้อง เวลาแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า เรามีพ่อมีน้อง อายุ18อยู่ในห้องซึ่งเป็นเพศชาย
ถึงจะเป็นพ่อกับน้องก็เถอะ แต่ก็รู้สึกไม่โอเคเท่าไหร่
ยิ่งเวลาพ่อหรือน้องเราเปลี่ยนเสื้อผ้า เค้าก็จะแก้ผ้าเลย
เหลือกางเกงในตัวเดียว เราเลยอึดอัด
คือเราเคยโดนลูกพี่ลูกน้องข่มขืนมาก่อน มันเลยทำให้เราฝังใจ ไม่อยากไว้ใจใคร
ยิ่งเวลาพ่อพาเพื่อนมากินเหล้าที่ห้องยิ่งแล้วเลย มันอึดอัดแบบบอกไม่ถูก
ถามว่าบ้านเราจนมั้ย ตอบว่าไม่ได้จนขนาดนั้น มีเงินมีทองบ้าง มีรถตู้หนึ่งคัน รถเก๋งอัลติสหนึ่งคัน พ่อเงินเดือน50000ส่วนแม่ขายของ
เฉลี่ยได้กไลอาทิตย์ละ5000-8000
ส่งเราเรียนค่าเทอม3000(พ่ออยากให้เรียน แต่แม่ไม่อยากให้เรียน เคยบังคับให้ออกมาทำงานร้านเหล้า)
ส่วนค่ากินอยู่รายอาทิตย์เราได้จากการเล่นดนตรี บางครั้งแม่ก็เอาไปแทงหวยไปเล่นไพ่
เงินเดือนพ่อ แม่ก็เก็บหมดให้พ่อแค่หมื่นนึง ที่เหลือเอาไปเล่นไพ่ แทงหวย ไปซื้อเสื้อผ้าตัวเอง
เงินเดือนชนเดือนแทบทุกเดือน หมุนเงินไม่ทันแทบทุกเดือน เราก็เลยมาทำงานมินิมาร์ทวันละ300
เอาไว้จ่ายค่าเทอมเวลาเงินที่บ้านหมุนไม่พอ
ส่วนตอนนี่เราอยู่หอพักนักศึกษามหาวิทยาลัยค่ะ แต่ช่วงศุกร์-อาทิตย์จะกลับบ้าน
มาช่วยแม่ขายของค่ะ แต่ช่วงปิดเทอมก็ต้องมาอยู่บ้านถาวรเดือนนึงเต็มๆเลย เราถึงอึดอัด