ตั้งแต่เริ่มเข้า ม.4 ผมก็มาเรียนปรับพื้นฐานเป็นวันแรกได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ๆหลายคนแต่มีอยู่คนนึง ที่ทำให้ผมหลงในความสวยของเธอ ขาวหมวยๆ ง่ายๆว่าหลงรักเลยก็ว่าได้แต่ก็ยังไม่กล้าจะทำอะไรมากเพราะพึงจะเปิดเรียนแรกๆยังไม่อยากให้เสียมิตรไปซะก่อนเพราะต้องอยู่ด้วยกันอีก 3ปี นู้น แต่ก็ไม่ลดความตั้งใจ แอบสืบข้อมูลเธอจาก Face บ้าง และก็ลองทักทายเธอบ้าง
แต่ก็คุยผ่านๆไปได้สักพักและผมก็บอกชอบเธอไปแบบไม่รออะไรเลยและเธอก็แบบหะ ใช่หรอ ชอบเราหรอ ผมก็บอกใช่เราชอบเธอจริงๆ แต่เธอตอบผม่วา เรามีแฟนแล้วนะ จะรอได้หรอคบกันนานนะ ผมตอบเธอเลยว่า ผมรอได้จะรอจนเธอโสด ตอนนั้นผมจริงจังกับเธอมากๆจริงแล้วก็รอมาตลอด จนถึงวันวาเลนไทน์นั้นแหละผมเลือกดอกกุหลาบไว้แค่ 1 ดอกเท่านั้นไว้ให้สำหรับคนๆเดียว ในวันนั้นผมได้แต่ถือดอกไว้ทั้งวันไม่กล้าที่จะให้ใจสั่น ตึบๆทั้งวัน แต่แล้วตอนเลิกเรียนผมรวมความกล้าวิ่งเอาดอกกุหลาบให้เธอ เธอก็ยิ้มและบอกแค่ คำขอบคุณ เท่านั้น และผมก็แอบตามดูเธอตอนก่อนจะกลับบ้านแต่แล้วทำผมใจเกือบสลายเพราะเห็นเธอเดินถือช่อกุหลาบใหญ่กลับบ้าน และมาอีกวันเป็นวันที่เธอได้คบกับคนที่ให้ช่อกุหลาบเธอ ผมคิดเลยว่ากุหลาบดอกเดียวจะเทียบไรกับกุหลาบเป็นช่อได้ ผมแอบน้อยใจมาพักใหญ่ และพยายามตัดใจมาตลอด แต่ทำไม่ได้เลยจริงๆ เจอหน้ากันทุกวันเรียนห้องเดียวกัน
พอขึ้น ม.5 ผมเริ่มรู้สึกหมดหวังไปเรื่อยๆเพราะเธอกับเขาดูรักกันมากไม่มีแววจะเลิกกันเลยก็ทำใจไป แต่มาถึงวันเกิดเธอผมก็ยังซื้อของขวัณให้เธออยู่นะและผมบออกว่ารักษาดีๆอย่าเอาไปทิ้งนะ เธอก็บอกจะเก็บไว้ไม่ทิ้งนะ ผมก็แอบดีใจมาบ้างแหละดีกว่าเธอกลับถึงบ้านและโยนใส่ถังขยะ และก็ไม่ได้คุยกันเลย *เธอไม่เคยทักผมก่อนสักเดียว* จนถึงวันวาเลนไทน์ปีนี้ผมคงไม่มีอะไรจะให้เธอแล้วเพราะเธอได้ของจากคนรักของเธอผมก็งอยไปวันนั้น
ถึง ม.6 ปีสุดท้ายที่จะได้เจอ แต่แล้วเธอกับแฟนของเธอก็มาเลิกกัน ผมก็ไปสืบว่าทำไมเพราะอะไรทำไมถึงเลิกผมเองคิดเลยว่าอยากเจอแฟนเธอจริงๆและอยากต่อยมันสัก3ที มันทำให้เธอเสียใจได้ไงทิ้งเธอไปได้ยังไงทำไมไม่ดูแลเธอดีๆ มันโชคดีแค่ไหนได้ใจเธอไปทั้งที่ผมอีกคนไม่สามารถจะบอกรักเธอได้เป็นตัวอจิฉามาตลอด ผมก็พยายามจะทักไปปลอบเธอแต่เธอก็ยังเพ้อถึงเขาอยู่ดีผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว และผมก็คิดอยู่ทุกคืนจะทำยังไงจะบอกความในใจกับเธอดีมั้ยในวันสุดท้ายก่อนจะไม่ได้เจอกันอีกคิดหนักจริงๆ กับคำว่ารอมา3ปี เธอคงลืมไปแล้วก็ได้ว่าผมเคยบอกกับเธอไว้ว่าจะรอจนวันที่เธอโสด ผมรู้สึกหมดหวังควรทำยังไงดี
ทำยังไงดีแอบชอบเพื่อนห้องเรียนเดียวกันแต่ไม่กล้าบอก
แต่ก็คุยผ่านๆไปได้สักพักและผมก็บอกชอบเธอไปแบบไม่รออะไรเลยและเธอก็แบบหะ ใช่หรอ ชอบเราหรอ ผมก็บอกใช่เราชอบเธอจริงๆ แต่เธอตอบผม่วา เรามีแฟนแล้วนะ จะรอได้หรอคบกันนานนะ ผมตอบเธอเลยว่า ผมรอได้จะรอจนเธอโสด ตอนนั้นผมจริงจังกับเธอมากๆจริงแล้วก็รอมาตลอด จนถึงวันวาเลนไทน์นั้นแหละผมเลือกดอกกุหลาบไว้แค่ 1 ดอกเท่านั้นไว้ให้สำหรับคนๆเดียว ในวันนั้นผมได้แต่ถือดอกไว้ทั้งวันไม่กล้าที่จะให้ใจสั่น ตึบๆทั้งวัน แต่แล้วตอนเลิกเรียนผมรวมความกล้าวิ่งเอาดอกกุหลาบให้เธอ เธอก็ยิ้มและบอกแค่ คำขอบคุณ เท่านั้น และผมก็แอบตามดูเธอตอนก่อนจะกลับบ้านแต่แล้วทำผมใจเกือบสลายเพราะเห็นเธอเดินถือช่อกุหลาบใหญ่กลับบ้าน และมาอีกวันเป็นวันที่เธอได้คบกับคนที่ให้ช่อกุหลาบเธอ ผมคิดเลยว่ากุหลาบดอกเดียวจะเทียบไรกับกุหลาบเป็นช่อได้ ผมแอบน้อยใจมาพักใหญ่ และพยายามตัดใจมาตลอด แต่ทำไม่ได้เลยจริงๆ เจอหน้ากันทุกวันเรียนห้องเดียวกัน
พอขึ้น ม.5 ผมเริ่มรู้สึกหมดหวังไปเรื่อยๆเพราะเธอกับเขาดูรักกันมากไม่มีแววจะเลิกกันเลยก็ทำใจไป แต่มาถึงวันเกิดเธอผมก็ยังซื้อของขวัณให้เธออยู่นะและผมบออกว่ารักษาดีๆอย่าเอาไปทิ้งนะ เธอก็บอกจะเก็บไว้ไม่ทิ้งนะ ผมก็แอบดีใจมาบ้างแหละดีกว่าเธอกลับถึงบ้านและโยนใส่ถังขยะ และก็ไม่ได้คุยกันเลย *เธอไม่เคยทักผมก่อนสักเดียว* จนถึงวันวาเลนไทน์ปีนี้ผมคงไม่มีอะไรจะให้เธอแล้วเพราะเธอได้ของจากคนรักของเธอผมก็งอยไปวันนั้น
ถึง ม.6 ปีสุดท้ายที่จะได้เจอ แต่แล้วเธอกับแฟนของเธอก็มาเลิกกัน ผมก็ไปสืบว่าทำไมเพราะอะไรทำไมถึงเลิกผมเองคิดเลยว่าอยากเจอแฟนเธอจริงๆและอยากต่อยมันสัก3ที มันทำให้เธอเสียใจได้ไงทิ้งเธอไปได้ยังไงทำไมไม่ดูแลเธอดีๆ มันโชคดีแค่ไหนได้ใจเธอไปทั้งที่ผมอีกคนไม่สามารถจะบอกรักเธอได้เป็นตัวอจิฉามาตลอด ผมก็พยายามจะทักไปปลอบเธอแต่เธอก็ยังเพ้อถึงเขาอยู่ดีผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว และผมก็คิดอยู่ทุกคืนจะทำยังไงจะบอกความในใจกับเธอดีมั้ยในวันสุดท้ายก่อนจะไม่ได้เจอกันอีกคิดหนักจริงๆ กับคำว่ารอมา3ปี เธอคงลืมไปแล้วก็ได้ว่าผมเคยบอกกับเธอไว้ว่าจะรอจนวันที่เธอโสด ผมรู้สึกหมดหวังควรทำยังไงดี