คือเราอายุ16คะ อยู่มอปลาย เรามีปัญหาตรงที่ว่าเราเข้ากับเพื่อนผู้ชายไม่ได้เลย คือคุยได้ประโยค สองประโยคก็มากแล้วคะ คือไปต่อไม่ถูกแล้วก็จะเงียบไปเลย หรือบางทีโดนเพื่อนผช.ในห้องแซวว่าทําไมเงียบจัง น่ากลัวจัง มือเราจะสั่นแล้วก็เหงื่อออกมือเยอะมากคะ แต่ถ้าเราอยู่กับเพื่อนผู้หญิงก็ไม่มีปัญหา คุยได้เรื่อยๆคะ แต่เดิมเราอยู่โรงเรียนหญิงล้วนตั้งแต่อนุบาล1ถึงประถม6 แล้วมาต่อมัธยมที่โรงเรียนสห ขนาดเพื่อนผู้ชายที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่ตอนมอ1 ถึงมอ5 ก็เคยบอกว่าเนี่ยเคยคุยกะเราไม่ถึง20ประโยคเลยมั้ง เราก็ว่าเค้าเว่อร์ไปรึเปล่า แต่พอเรามาคิดๆดู เออก็จริงของเค้าแหะ
                     เราเองก็เคยมีปมกับผู้ชายตอนเราเด็กๆนะ เราไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะสาเหตุนี้รึเปล่าเราถึงเป็นแบบนี้จนถึงปัจจุบัน เราจําได้ว่าตอนเด็กๆเราเคยไปทัศนศึกษากับที่โรงเรียน ล่ะมันก็จะมีเด็กโรงเรียนอื่นมาทัศนศึกษาเช่นเดียวกับเรา ขณะที่เราเดินผ่านกลุ่มเด็กผช.โรงเรียนหนึ่ง อยู่ๆมันก็มีคนแซวเราว่าเราฟันเหยิน มันบอกว่า "ถ้าน้องไม่ฟันเหยินน้องจะสวยมากนะ "ล่ะมันก็หัวเราะกัน เท่านั้นยังไม่พอเพื่อนสนิทเราก็หัวเราะเราด้วย เราจําได้ว่าเราหน้าชา แบบเดินแทบไม่ถูกเลยอ่ะ คนอื่นอาจจะขําเรานะแต่เราอ่ะอยากจะร้องไห้มากๆ คือใครก็ไม่รู้จัก อยู่ดีๆก็มาว่า มาแซวเราเฉย ขนาดเรื่องนี้ผ่านมานานมากแล้วแต่เวลาเรานึกถึงทีไรหน้าเราจะชาทุกที เราไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
                      เราอยากรู้คะว่าเราเป็นโรคจิตหรืออะไรรึเปล่าคะ มีวิธีรักษามั๊ย ใครเคยเป็นแล้วทํายังไงกันคะ เราพยายามปรับตัวแล้วคะแต่มันก็เหมือนเดิม