ปัญหาของละครเรื่องนี้ อย่างเดียวล้วนๆ คือ ไม่สามารถโน้มน้าวใจให้คนเชื่อได้ว่า กวีกับละเวง(ภาคโดนัท) รักกันมากจริงๆ
ดูให้ตายยังไงก็ไม่เห็นความผูกพัน เอาเข้าจริงๆ ละเวงภาคก้อยยังดูรักกับกวีมากกว่าภาคโดนัทซะอีก ทั้งๆ ที่ออกมาน้อยมาก
และกวีก็เชื่อง่ายไปว่า คนในร่างวสีคือละเวง ง่ายเหมือนสะกดจิตให้เชื่อ
วสีบอกกวีแค่เบรคเดียว เบรคต่อมาเนียนเป็นแฟนกันได้สบายมาก
น่าจะมีบทตะขิดตะขวงใจบ้าง กระอักกระอ่วนบ้าง เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง แล้วค่อยๆ มีพัฒนาการไปพร้อมคนดู จะน่าเชื่อกว่านี้
นึกถึงความเป็นจริง อยู่ดีๆ เราจะคุ้นเคยกับใครสักคนที่ไม่เคยเห็นหน้า มันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ  ต่อให้ข้างในคือคนที่เรารู้จักจริงๆ ก็เถอะ
แต่นี่ตัดแปะกันชุ่ยมาก ไม่มีความอินแต่อย่างใด เหมือนรถสีขาวที่ติดสติกเกอร์ "รถคันนี้สีเขียว" แล้วให้คนอ่านเชื่อตาม ใครจะไปเชื่อ
น่าเสียดายที่ ep 1-4 ทำไว้ดีมาก ปูเรื่องมาเตรียมให้ละเวงเตรียมใจอ่อนให้โยธาเต็มที่ แต่อยู่ดีๆ ก็หักดิบเบรคคนดูหัวทิ่มซะงั้น
เอ้า เบรคหัวทิ่มก็ได้ ไม่ว่า มาถึงป่านนี้แล้ว เราไม่ยึดติดแล้วว่าพระเอกต้องเป็นโยธา แต่มันต้องทำให้คนดูอินกว่านี้ได้สิ