เรื่องมีอยู่ว่า "เราแอบรักเพื่อน" ค่ะ แอบรักข้างเดียวด้วย 😭😭 . .
เราอยู่ ม.4 ห้องเดียวกับเขานี่แหละค่ะ
ตอนวันปฐมนิเทศเราเห็นเขาแว้บๆ ไม่คิดว่าจะอยู่ห้องเดียวกับเรา เพราะห้องเราเป็นเด็กรร.เก่าหมดเลย และคือเราไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยไงละ 3ปีตอนอยู่ม.ต้น เขาเรียน รร.เดียวกับเรา นี่แหละ แต่เราดันไม่เคยรู้จักไม่เคยเห็ยหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย เราเป็นคนชอบคนง่าย ง่ายมากกกกก
แต่ตอนนั้นยังไม่คิดว่าตัวเองชอบเขานะ แล้วพอมาเรียนได้สัก1อาทิตย์ ยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยค่ะ จำผิดๆถูกๆ แล้วเพื่อนก็แอดเราเข้ากลุ่มห้อง . . ในเฟส เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรนะ เพราะเราไม่ติดเฟสบุ๊ค(บังเอิญมันเหมือนป่าช้ามา2เดือนละล่ะค่ะ) แล้วก็มีแจ้งเตือนมาว่า . . . . . . (ชื่อเฟสเขา) ได้ส่งคำร้องขอเป็นเพื่อนคุณ (ประโยคนี้รึเปล่า)
เราก็ตกใจเล็กน้อย หึ้ยยยยยยยยยยยย . . นี้มัน ____ รึเปล่าไรงี้ เลยคลิกเข้าไปดู โอโหใช่จริงด้วย เรานี่กดรับแทบไม่ทันเลย จากนั้นก็เข้าไปส่องไปไลค์รูปจนหมดทุกรูป ไม่พอแอบเซฟมาเก็บไว้ในเครื่องตัวเองอีกต่างหาก (อิบ้านี่โรคจิตมาก) แต่เชื่อมั้ย เขาไม่มาไลค์เรากลับเลยแม้แต่น้อย
เหมือนแค่ว่าอีนี่คนในห้องแอดไปเฉยๆ แบบนี้อ่ะ . . ก็แอบน้อยใจนะ แล้วมือก็ดั้นดันไปคลิกตรงเพิ่มเขาเป็นเพื่อนสนิท . . แต่ก็ไม่ปลดออกนะ ทิ้งไว้อย่างนี้แหละ
ไม่มีอะไรคืบหน้าเล้ยยยยยยยยยยยย เราก็ได้แต่ทำหน้าที่คนแอบรักที่ดี ส่องเฟสเขาทุกวัน แอบมองเขาทุกวัน แอบยิ้มตามเมื่อเขายิ้มทุกครั้ง แล้วเราก็ค่อยๆสังเกตทุกๆอย่างที่เป็น
เขา อันดับแรก เราสังเกต เบอร์รองเท้ากับยี่ห้อรองเท้านี่แหละ หึหึ จากนั้นก็เริ่มที่เลขประจำตัวนักเรียน การเขียนหนังสือ การใส่นาฬิกา ต่างๆนาๆ พิมพ์ไว้ในโทรศัพท์ . . จนผ่านไปได้อีก1อาทิตย์มีงานกลุ่มแล้วพวกเราจับฉลากได้กัน (โชคชะตาเป็นใจ อิอิ) แล้วก็ต้องเขียนรายชื่อสมาชิกในกลุ่มส่งอาจารย์
แต่เราดั้นดันแสดงออกไม่ได้ว่าเราจำชื่อเขาได้เขียนชื่อเขาเป็นเลยเนียนๆยื่นปากกาให้เขาเขียนชื่อ อร้ายยยยยยยยย เขาจับมือเราทางอ้อมด้วย ปากกาเล่มนั้นเป็นที่บูชาเรียบร้อยแล้วเราไม่กล้าใช้เลย นู้นอยู่บนตู้เตียงนอนนู้นนนนน... แล้วมีอะไรหลายๆอย่างที่เราต้องคุยกันผ่านไลน์กลุ่มงาน (คุยแต่งาน) แล้วเย็นวันนั้นเขาทักเฟสเรามา(เรื่องงาน) แล้วเราก็ช่วยเขาจนสำเร็จลุล่วงไป วันนั้นเวลานั้นเรายิ้มแทบแก้มปริเลย 😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊 แล้วคือเราชวนคุยไม่เป็น ไม่รู้จะต่อบทสนทนากับเขายังไง แต่วันนั้นเขาก็ชวนเราคุยนะ แบบแค่ 'ทานอะไรยังคับ' 'ทำอะไรอยู่คับ' โอ้ยรู้สึกดีไปอีก4วันเลย ตอนนั้นในหัวสมองเรานะเราคิดว่าเขาช่างเป็นคนที่เรียบร้อยอะไรซะเหลือ
เกิ้นนนนน ต่างกับเรามาก (หรือเป็นเพราะเรายังไม่สนิทกันไม่รู้) ขนาดในแชทเรายังไม่กล้าที่จะพูดอะไรกับเขาเลย แล้วต่อหน้าที่รร.จะมีหรอ (หลบสายตาเขาตลอด) ไม่ได้พูดกับเขาจริงๆเลยสักวันตั้งแต่นั้นมา เราก็ช่วยเขามาโดยตลอดไว่าว่าจะเป็นงาน เป็นการบ้าน หรืออะไรต่างๆ
จากที่เขาพูดเรียบร้อยๆ ก็กลับกลายเป็นว่าเริ่มพูดเล่นแบบไม่ต้องมีคงมีคับอะไรกัน คุยกันทุกวันวันละนิดไม่ได้พูดเยอะอะไรมากมาย แค่ทานข้าวรึยัง ทำอะไรอยู่ ... . ฝันดีอะไรแค่นี้เอง แล้วก็พูดกันมา สัก 2อาทิตย์ คำถามซ้ำๆเดิมๆนั้นแหละ.. แล้ววันนั้นเราไม่ไปรร. เพราะต้องไปธุระ เขาก็ไม่ได้มีท่าทีจะทักมาถามเราเลยว่าทำไมเราถึงไม่มา รร. อะไรทำนองนี้ เห้อ พูดแล้วเศร้า
เราก็เลยแกล้งๆโพสต์ไปประมาณว่าเราหายไปไม่เห็นเขาจะสนใจไรงี้ แล้วอีกสักประมาณ5-6นาทีนี่แหละเขาก็มากดไลท์ให้เป็นคนแรก(ไม่ต้องแปลกใจไปคะเฟสเรามันไม่ได้1นาที10ไลค์แต่เฟสเราเป็น1วันอยู่ที่20ไลค์ยังมีเลย)แล้วเขาก็ทักเฟสเรามาว่า เราขอใช้นามสมมุติให้เขาว่าPละกันนะ
P: วันนี้หายไปไหนมา นิสัยไม่ดีหนีเรียน :p
เรา : พูดได้คนอย่างเรานี่นะหนี 5555
P:รู้อยู่น่า แล้วเป็นไรนะไม่มารร.
เรา:ไปธุระกับพ่อมา
P:อ่อ (สติ้กเกอร์รูปหัวใจ)-------> >[________]< (หน้าเราตอนนั้นเองถ้ากรี้ดได้กรี้ดไปแล้ว)
เรา : การบ้านมีไรม้งละวันนี้
P : รอแป๊ปเดี๋ยวดูให้ จำไม่ได้ ปกติpจะมาถาม...(ชื่อเรา)ตลอด แต่วันนี้กลับกัน แปลกๆ
เรา : โอ้ยแปลกตรง?รีบๆละ เดี๋ยวเราทำไม่เสร็จ
จากนั้นpก็อ่านไม่ตอบเราก็คิดว่าเขานี่จะหาการบ้านให้เราอยู่แต่มันนานมากอ่ะจนเราเริ่มคิดว่าเขาคงไม่สนใจการหาการบ้านให้เราแล้วละ จนผ่านไปชั่วโมงกว่า pทักเรามาว่า
P:ขอโทษๆ ลืมไปเลยว่าต้องหาการบ้านให้ โกรธได้เลยนะ เราไม่ง้อ แบร่
แค่เห็นขค.ว่าลืมเราก็คิดละว่า อื้มเราไม่ได้สำคัญอะไรที่จะให้เขามาสนใจหรอก เราคิดที่จะถอดใจตั้งแต่ตอนนั้นเลยแหละ แต่พอไปเจอหน้าเขาที่รร.ตอนเช้าเราก็ลืมเรื่องทั้งหมดเลย เราบังเอิญเดินเข้ารร.ไล่เลี่ยกัน(แต่เราแอบเร่งฝีเท้าให้เดินไปตรงๆเขา) เรายิ้มให้เขาแต่รู้มั้ยเขากลับเบือนหน้าหนีเราซะงั้น เราทำหน้าต่อไม่ถูกเลย แต่ต้องปั้นหน้ายิ้มไปงั้นๆทั้งๆที่ใจนี่ร้องไห้รอบที่ล้านละ แล้วพอตอนเย็นมา เราไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปรร.(ลืม)พอกลัยมาถึงบ้านก็มีแจ้งเตือนข้อความจากเขา แอบดีใจนะแต่ตอนนั้นเฟลมากกว่า
P:ยิ้มให้เราแบบนี้คิดไรป่ะเนี่ย
เรา : แหวะ!อย่าหลงตัวเองหน่อยดิ เรายิ้มไปตามมารยาท pนั้นแหละไร้มารยาท ไม่ต้องมาพูดเลย
P: ก็เขินเป็นนี่ ปะๆทานข้าว
เรา:ทานหน้ารร.แล้ว อิ่ม ทานไรอ่ะ?
P:ยังไม่รู้เลยเดี๋ยวลงไปดูก่อน
เรา : ระวัง 5555
P: (อ่านแต่ไม่ตอบ)
ผ่านมาเกือบเดือน..มีบ้างที่pทักเรามาถามนู้นถามนี่ แต่ส่วนมากเราจะเป็นฝ่ายทักไปหาเขามากกว่า แต่เขาก็ใช่ว่าจะตอบเราหมดนะ ส่วนมากจะอ่านไม่ตอบเลยมากกว่า พักหลังๆมานี้ เราสังเกตุได้ว่าเขาจะมองเราบ้างตอนเวลาเรียน เหมือนจ้องเราอ่ะ แต่ก็คงจะคิดไปเองแหละ
#ไว้มาต่อนะคะ
เจอแบบนี้ไปต่อหรือถอยหลังดี?
เราอยู่ ม.4 ห้องเดียวกับเขานี่แหละค่ะ
ตอนวันปฐมนิเทศเราเห็นเขาแว้บๆ ไม่คิดว่าจะอยู่ห้องเดียวกับเรา เพราะห้องเราเป็นเด็กรร.เก่าหมดเลย และคือเราไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยไงละ 3ปีตอนอยู่ม.ต้น เขาเรียน รร.เดียวกับเรา นี่แหละ แต่เราดันไม่เคยรู้จักไม่เคยเห็ยหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย เราเป็นคนชอบคนง่าย ง่ายมากกกกก
แต่ตอนนั้นยังไม่คิดว่าตัวเองชอบเขานะ แล้วพอมาเรียนได้สัก1อาทิตย์ ยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยค่ะ จำผิดๆถูกๆ แล้วเพื่อนก็แอดเราเข้ากลุ่มห้อง . . ในเฟส เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรนะ เพราะเราไม่ติดเฟสบุ๊ค(บังเอิญมันเหมือนป่าช้ามา2เดือนละล่ะค่ะ) แล้วก็มีแจ้งเตือนมาว่า . . . . . . (ชื่อเฟสเขา) ได้ส่งคำร้องขอเป็นเพื่อนคุณ (ประโยคนี้รึเปล่า)
เราก็ตกใจเล็กน้อย หึ้ยยยยยยยยยยยย . . นี้มัน ____ รึเปล่าไรงี้ เลยคลิกเข้าไปดู โอโหใช่จริงด้วย เรานี่กดรับแทบไม่ทันเลย จากนั้นก็เข้าไปส่องไปไลค์รูปจนหมดทุกรูป ไม่พอแอบเซฟมาเก็บไว้ในเครื่องตัวเองอีกต่างหาก (อิบ้านี่โรคจิตมาก) แต่เชื่อมั้ย เขาไม่มาไลค์เรากลับเลยแม้แต่น้อย
เหมือนแค่ว่าอีนี่คนในห้องแอดไปเฉยๆ แบบนี้อ่ะ . . ก็แอบน้อยใจนะ แล้วมือก็ดั้นดันไปคลิกตรงเพิ่มเขาเป็นเพื่อนสนิท . . แต่ก็ไม่ปลดออกนะ ทิ้งไว้อย่างนี้แหละ
ไม่มีอะไรคืบหน้าเล้ยยยยยยยยยยยย เราก็ได้แต่ทำหน้าที่คนแอบรักที่ดี ส่องเฟสเขาทุกวัน แอบมองเขาทุกวัน แอบยิ้มตามเมื่อเขายิ้มทุกครั้ง แล้วเราก็ค่อยๆสังเกตทุกๆอย่างที่เป็น
เขา อันดับแรก เราสังเกต เบอร์รองเท้ากับยี่ห้อรองเท้านี่แหละ หึหึ จากนั้นก็เริ่มที่เลขประจำตัวนักเรียน การเขียนหนังสือ การใส่นาฬิกา ต่างๆนาๆ พิมพ์ไว้ในโทรศัพท์ . . จนผ่านไปได้อีก1อาทิตย์มีงานกลุ่มแล้วพวกเราจับฉลากได้กัน (โชคชะตาเป็นใจ อิอิ) แล้วก็ต้องเขียนรายชื่อสมาชิกในกลุ่มส่งอาจารย์
แต่เราดั้นดันแสดงออกไม่ได้ว่าเราจำชื่อเขาได้เขียนชื่อเขาเป็นเลยเนียนๆยื่นปากกาให้เขาเขียนชื่อ อร้ายยยยยยยยย เขาจับมือเราทางอ้อมด้วย ปากกาเล่มนั้นเป็นที่บูชาเรียบร้อยแล้วเราไม่กล้าใช้เลย นู้นอยู่บนตู้เตียงนอนนู้นนนนน... แล้วมีอะไรหลายๆอย่างที่เราต้องคุยกันผ่านไลน์กลุ่มงาน (คุยแต่งาน) แล้วเย็นวันนั้นเขาทักเฟสเรามา(เรื่องงาน) แล้วเราก็ช่วยเขาจนสำเร็จลุล่วงไป วันนั้นเวลานั้นเรายิ้มแทบแก้มปริเลย 😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊 แล้วคือเราชวนคุยไม่เป็น ไม่รู้จะต่อบทสนทนากับเขายังไง แต่วันนั้นเขาก็ชวนเราคุยนะ แบบแค่ 'ทานอะไรยังคับ' 'ทำอะไรอยู่คับ' โอ้ยรู้สึกดีไปอีก4วันเลย ตอนนั้นในหัวสมองเรานะเราคิดว่าเขาช่างเป็นคนที่เรียบร้อยอะไรซะเหลือ
เกิ้นนนนน ต่างกับเรามาก (หรือเป็นเพราะเรายังไม่สนิทกันไม่รู้) ขนาดในแชทเรายังไม่กล้าที่จะพูดอะไรกับเขาเลย แล้วต่อหน้าที่รร.จะมีหรอ (หลบสายตาเขาตลอด) ไม่ได้พูดกับเขาจริงๆเลยสักวันตั้งแต่นั้นมา เราก็ช่วยเขามาโดยตลอดไว่าว่าจะเป็นงาน เป็นการบ้าน หรืออะไรต่างๆ
จากที่เขาพูดเรียบร้อยๆ ก็กลับกลายเป็นว่าเริ่มพูดเล่นแบบไม่ต้องมีคงมีคับอะไรกัน คุยกันทุกวันวันละนิดไม่ได้พูดเยอะอะไรมากมาย แค่ทานข้าวรึยัง ทำอะไรอยู่ ... . ฝันดีอะไรแค่นี้เอง แล้วก็พูดกันมา สัก 2อาทิตย์ คำถามซ้ำๆเดิมๆนั้นแหละ.. แล้ววันนั้นเราไม่ไปรร. เพราะต้องไปธุระ เขาก็ไม่ได้มีท่าทีจะทักมาถามเราเลยว่าทำไมเราถึงไม่มา รร. อะไรทำนองนี้ เห้อ พูดแล้วเศร้า
เราก็เลยแกล้งๆโพสต์ไปประมาณว่าเราหายไปไม่เห็นเขาจะสนใจไรงี้ แล้วอีกสักประมาณ5-6นาทีนี่แหละเขาก็มากดไลท์ให้เป็นคนแรก(ไม่ต้องแปลกใจไปคะเฟสเรามันไม่ได้1นาที10ไลค์แต่เฟสเราเป็น1วันอยู่ที่20ไลค์ยังมีเลย)แล้วเขาก็ทักเฟสเรามาว่า เราขอใช้นามสมมุติให้เขาว่าPละกันนะ
P: วันนี้หายไปไหนมา นิสัยไม่ดีหนีเรียน :p
เรา : พูดได้คนอย่างเรานี่นะหนี 5555
P:รู้อยู่น่า แล้วเป็นไรนะไม่มารร.
เรา:ไปธุระกับพ่อมา
P:อ่อ (สติ้กเกอร์รูปหัวใจ)-------> >[________]< (หน้าเราตอนนั้นเองถ้ากรี้ดได้กรี้ดไปแล้ว)
เรา : การบ้านมีไรม้งละวันนี้
P : รอแป๊ปเดี๋ยวดูให้ จำไม่ได้ ปกติpจะมาถาม...(ชื่อเรา)ตลอด แต่วันนี้กลับกัน แปลกๆ
เรา : โอ้ยแปลกตรง?รีบๆละ เดี๋ยวเราทำไม่เสร็จ
จากนั้นpก็อ่านไม่ตอบเราก็คิดว่าเขานี่จะหาการบ้านให้เราอยู่แต่มันนานมากอ่ะจนเราเริ่มคิดว่าเขาคงไม่สนใจการหาการบ้านให้เราแล้วละ จนผ่านไปชั่วโมงกว่า pทักเรามาว่า
P:ขอโทษๆ ลืมไปเลยว่าต้องหาการบ้านให้ โกรธได้เลยนะ เราไม่ง้อ แบร่
แค่เห็นขค.ว่าลืมเราก็คิดละว่า อื้มเราไม่ได้สำคัญอะไรที่จะให้เขามาสนใจหรอก เราคิดที่จะถอดใจตั้งแต่ตอนนั้นเลยแหละ แต่พอไปเจอหน้าเขาที่รร.ตอนเช้าเราก็ลืมเรื่องทั้งหมดเลย เราบังเอิญเดินเข้ารร.ไล่เลี่ยกัน(แต่เราแอบเร่งฝีเท้าให้เดินไปตรงๆเขา) เรายิ้มให้เขาแต่รู้มั้ยเขากลับเบือนหน้าหนีเราซะงั้น เราทำหน้าต่อไม่ถูกเลย แต่ต้องปั้นหน้ายิ้มไปงั้นๆทั้งๆที่ใจนี่ร้องไห้รอบที่ล้านละ แล้วพอตอนเย็นมา เราไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปรร.(ลืม)พอกลัยมาถึงบ้านก็มีแจ้งเตือนข้อความจากเขา แอบดีใจนะแต่ตอนนั้นเฟลมากกว่า
P:ยิ้มให้เราแบบนี้คิดไรป่ะเนี่ย
เรา : แหวะ!อย่าหลงตัวเองหน่อยดิ เรายิ้มไปตามมารยาท pนั้นแหละไร้มารยาท ไม่ต้องมาพูดเลย
P: ก็เขินเป็นนี่ ปะๆทานข้าว
เรา:ทานหน้ารร.แล้ว อิ่ม ทานไรอ่ะ?
P:ยังไม่รู้เลยเดี๋ยวลงไปดูก่อน
เรา : ระวัง 5555
P: (อ่านแต่ไม่ตอบ)
ผ่านมาเกือบเดือน..มีบ้างที่pทักเรามาถามนู้นถามนี่ แต่ส่วนมากเราจะเป็นฝ่ายทักไปหาเขามากกว่า แต่เขาก็ใช่ว่าจะตอบเราหมดนะ ส่วนมากจะอ่านไม่ตอบเลยมากกว่า พักหลังๆมานี้ เราสังเกตุได้ว่าเขาจะมองเราบ้างตอนเวลาเรียน เหมือนจ้องเราอ่ะ แต่ก็คงจะคิดไปเองแหละ
#ไว้มาต่อนะคะ