ก่อนแต่งงาน  
พ่อแม่ : คิดดีแล้วใช่ไหม จะมีผัวต้องขยันอดทนนะ  จะมาทำตัวเหมือนตอนอยู่กับพ่อแม่ไม่ได้แล้วนะ
เรา : จร้า
พ่อแม่ : พอมีครอบครัวแล้วก็ถือว่าโตขึ้นอีกขั้นหนึ่ง ต้องมีความรับผิดชอบ
เรา : จร้า ยิ้มมมมมม
พ่อแม่ : เพื่อนฝูงทั้งหลายก็ต้องห่าง ทำอะไรต้องคิดถึงใจเค้าใจเรา ยิ่งถ้ามีลูกจะยิ่งลำบากขึ้นมาก ทุกอย่างต้องทำใจ เพราะนั้นคือสิ่งที่เราเลือกเอง

พอหลังแต่งงานและมีลูก
เรา : ฮัลโหล แม่ เลี้ยงลูกเหนื่อยมากเลยอ่ะ  ต้องทำงานบ้านเองหมดเลย  งานก็ต้องออกมาเลี้ยงลูก  วันๆไม่ได้ไปไหนเลยอ่ะ  ไม่ได้เจอเพื่อนเลย  เหนื่อยเหงา อ่ะ
แม่ : ก็บอกแล้วไงว่าต้องอดทน ก็อยากแต่งเองนิ 55555
เรา : โฮ  แม่ พี่เค้าทำแต่งานกลับมาก็ไม่ช่วยอะไรเลย
แม่ : แต่ก่อนพ่อกับแม่ก็เป็นอย่างหนูนี้แหละ  บอกแล้วหนูต้องอดทน  ถ้าหนูอยากมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนพ่อกับแม่งัย  
เรา : จ๊ะแม่ รักแม่

หลังจากมีลูกไปสักพักนึง
แฟน : นี้ช่วงนี้เป็นอะไรกลับจากทำงานมาแทนที่จะทำหน้าให้มันดีๆหน่อย เหนื่อยนะเนี้ย
เรา : เราก็เหนื่อยเหมือนกันนั้นละ  คิดว่าอยู่บ้านเลี้ยงลูกทำงานบ้านแล้วมันสบายหรือไง  วันๆหมดไปกับการทำงานบ้านเลี้ยงลูกเนี้ย หัวฟูเป็นอีเผิ้งงงงเนี้ย
แฟน : เอ้า ก็เป็นเมียเป็นแม่ มันก็เป็นหน้าที่ที่ต้องทำอยู่แล้วไม่ใช่หรอ
เรา : ก็อยากให้ช่วยกันมั้ง  กลับมาช่วยดูลูกมั้งก็ยังดี ไม่ใช่กลับมาแล้วก็ออกไปหาเพื่อน
แฟน : แล้วจะเอายังไง นี้ทำงานหาเงินมาให้ใช้นะ ออกไปหาเพื่อนมั้งไม่ได้หรือไง
น้ำตาตกในไม่รู้จะทำไงดี  พอดีพ่อแม่แฟนมาหาหลานมารับรู้ปัญหาพอดีเลยเรียกเรากับแฟนไปคุยกัน
พ่อแฟน : ทะเลาะอะไรกัน
แฟน : ก็ผมทำงานเหนื่อยอ่ะ อยากไปหาเพื่อนบ้างนิดหน่อยเอง  
เรา : ก็แค่อยากให้พี่เค้าช่วยดูลูกบ้าง หนูอยู่บ้านหนูก็ทำงานบ้านเลี้ยงลูกมันก็เหนื่อยเหมือนกัน  กลางคืนก็ต้องตื่นให้นมลูกอีก
แม่แฟน : นี้ทั้งสองคนเลย  พอแต่งงานกันแล้วมันต้องสละในทุกอย่าง ทั้งเพื่อนและสังคม  ทำอะไรต้องถึงถึงผัวนึกถึงเมียนึกถึงลูกก่อนอันดับแรก  ชีวิตมันไม่ได้อิสระตั้งแต่แต่งงานแล้ว  
พ่อแฟน : หนูเองก็ต้องปรับตัวใหม่ เป็นแม่คนมันก็ต้องเสียสละอย่างนี้แหละ ต้องเลี้ยงลูก ดูแลผัวให้ดี  ส่วนไอ้หนูเองก็ต้องเห็นใจเมียบ้างนะ  แม่ลูกอ่อนมันเหนื่อยเองเป็นผู้ชายเองต้องคอยดูแลลูกเมียให้ดี  มีอะไรก็ช่วยๆกัน อย่าคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของใครของมัน  ผัวเมียก็เหมือนคนๆเดียวกัน ช่วยกันให้ตลอดรอดฝั่ง  มีอะไรก็คุยกันซะไม่ใช่มายืนเถียงกันอย่างงี้
เราแฟน : ยกมือไหว้ขอโทษที่ทำให้พ่อแม่ทุกข์ใจ

หลังจากนั้นพอลูกเริ่มโตขึ้นกินนมเป็นเวลา  รู้จักมองของเล่น  เราก็เริ่มสบายขึ้นหน่อยตามลำดับ  ส่วนแฟนเราก็กลับจากทำงานก็นอนเล่นกับลูก ไม่ค่อยออกไปไหน  นานๆจะนัดพบปะเพื่อนสักทีนึง  ส่วนเราก็ทำหน้าที่แม่บ้านไปพอลูกเริ่มโตหน้อยก็พาลูกออกไปเดินห้างบ้างเจอเพื่อนบ้าง  ทุกวันนี้เรากับแฟนเข้าใจกันมากขึ้นปรับและจูนกันจนครอบครัวเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์สักที   ตอนแรกเกือบล่มแล้วเพราะแม่ลูกอ่อนนี้เหนื่อยจริง 55555 และที่ผ่านมาเราใช้ชีวิตแบบอิสระอยู่คนเดียว เสื้อผ้ามีแต่ของตัวเองอ่ะเนาะที่ต้องซักส่วนข้าวจะกินก็ได้ไม่กินก็ได้  แต่พอแต่งงานกับข้าวถึงเราไม่กินเราก็ต้องทำไว้ให้แฟนอยู่ดี   ตอนนี้เราผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว  ขอให้คนที่มีปัญหาอย่างเรา (หรือมีแต่เราที่มีปัญหาก็ไม่รู้) ผ่านไปได้ด้วยดีนะค่ะ