มหายานสืบทอดคำสอนด้วยภาษาสันสกฤต  ซึ่งเป็นภาษาที่ยากกว่าภาษาบาลี ดังนั้นเมื่อเข้าไปสู่ประเทศอื่น การแปลจึงใช้วิธีแปลจากตัวภาษาสันสกฤต ให้เป็นภาษาของประเทศนั้นๆ ไปเลย ฝ่ายมหายานจึงไม่มีพระไตรปิฎกฉบับภาษาสันสกฤตที่เขียนด้วยอักษรของชาตินั้นๆ  แต่มีพระไตรปิฎกแปลของชาตินั้นไปเลย

ในขณะที่ฝ่ายเถรวาทมุ่งความถูกต้องของการรักษาและสืบทอดให้คงเดิมที่สุด ถ้าจะมีผิดเพี้ยนก็ต้องเพี้ยนน้อยที่สุด และสามารถลงหรือเทียบเคียงกันได้กับพระไตรปิฎกเถรวาทภาษาบาลีของชาติอื่นๆ ดังนั้นการทรงจำและการรักษาด้วยภาษาบาลีจึงสำคัญ  พระไตรปิฎกของชาติพุทธเถรวาทส่วนมากจึงมีสองฉบับ คือฉบับภาษาบาลีเขียนด้วยอักษรของชาตินั้นๆ กับฉบับแปลเป็นภาษาของชาตินั้น

อีกอย่างเดิมระบบการเรียนรู้และการรับฟังคำสอนมักจะมาจากพระสงฆ์ พระสงฆ์รู้ภาษาบาลีก็ศึกษาคำสอนแล้วจึงนำมาสั่งสอนชาวบ้านด้วยภาษาของชาตินั้นๆ   ชาวบ้านจึงไม่จำเป็นต้องรู้ภาษาบาลีก็ได้ แต่การสวดก็ยังต้องเป็นการสวดภาษาบาลี เพื่อรักษาระบบการทรงจำและคำสอนดั้งเดิมเอาไว้   แต่ในยุคปัจจุบันที่ระบบการศึกษาแพร่หลาย และความที่พระสงฆ์จะออกไปสั่งสอนชาวบ้านได้แบบทั่วถึงก็น้อยลง ส่วนมากก็อยู่วัด การเผยแผ่คำสอนที่ชาวบ้านเข้าถึงได้ง่ายจึงสำคัญ โดยอาจไม่จำเป็นต้องมาที่วัด  ทำให้พวกหนังสือสวดมนต์แปล หรือคำสอนจากคัมภีร์ที่แปลมาแล้วจึงมีความสำคัญ ก็เลยมีการจัดพิมพ์ออกมา

พูดไปแล้ว ไทยเรานี่แม้แต่สมัยเดิมพระไตรปิฎกภาษาบาลีเองก็ไม่ได้เขียนด้วยอักษรไทยด้วยซ้ำ แต่เขียนด้วยอักษรขอม อย่าว่าแต่ชาวบ้าน แม้แต่พระที่ไม่ได้เรียนอักษรขอมก็อ่านไม่รู้เรื่อง แม้แต่สมัยรัชกาลที่๕เอง ที่จะทรงให้จัดพิมพ์พระไตรปิฎกบาลีอักษรไทย ก็ยังมีเสียงคัดค้านจากพระว่า จะทำให้พระไตรปิฎกศักดิสิทธิ์น้อยลง (โดยถือว่าอักษรขอมศักดิสิทธิ์กว่า)

อันนี้ต่างกับฝ่ายมหายานตรงที่มหายาน ไปเผยแผ่ในชาติที่มีวัฒนธรรมเป็นของตัวเอง อย่างจีนที่มีขงจื้อกับเต๋า  กับญี่ปุ่นที่มีชินโต อยู่แล้ว ศาสนาพุทธและคำสอนแบบพุทธเป็นคำสอนที่ใหม่เอามากๆ  ทำให้การต้องแปลคำสอนเป็นภาษาของชาตินั้นๆ เป็นความเร่งด่วนอย่างสำคัญที่ต้องทำ เพราะต้องให้ผู้ปกครองและชาวบ้านในประเทศนั้นได้รู้ว่าศาสนาใหม่ที่เข้ามานี้คือศาสนาอะไร มีคำสอนอย่างไร ดีกว่าที่เขานับถืออยู่แล้วรึเปล่า