แนะนำตัวก่อนเราชื่ออ้วน (สมมุติ) ตอนนี้อยู่ปี 1 เรียนเอกชนแถวๆบางนา  ตอนมอปลายเรียนเอกชนแถวๆคลองเตย
เรื่องมันเริ่มตั้งแต่ เกือบๆ2ปีที่แล้ว เราได้เริ่มรู้จักกับผู้ชายคนนึงผ่านแอพตัวนึงไม่บอกแล้วกันเนอะว่าแอพอะไร ก็คุยกันปกติมาก ชื่ออะไร เรียนไหน อายุเท่าไหร่ บ้านอยู่ไหน พี่เขาชื่อ ก (แต่เราเรียกพี่ ก ว่าลุง) เรียน กพส  บ้านอยู่เยาวราช อายุ 19 หลังจากรู้จักกันมากขึ้น ลุงนิสัยกวนตีนมาก ถึงมากที่สุด เราก็เริ่มคุยกันบ่อยมากขึ้น จนแอดไลน์คุยกัน โทรคุยกันบ้างบางครั้ง จะมีคำๆนึงที่ชอบพูดคือ คถ แต่ไม่ได้หมายถึงคิดถึงนะ มันคือควายถึก -.- อะคุยกันมาประมาน3เดือน เราก็นัดเจอกัน เราตกลงกันว่าจะไปเจอกันที่สนามหลวง เราไปกับเพื่อนอีกสองคนรวมเป็นสาม ตื่นเต้นมาก ครั้งแรกเลยที่นัดเจอคนที่รู้จักผ่านแอพแบบนี้ กังวลไปหมด จะเป็นยังไง เขาจะรับเราได้มั้ย เขาจะเปลี่ยนไปหรือป่าว อะต่อ เราไปถึงก่อน คนก็เยอะทั้งในสนามและตรงข้ามที่เป็นตลาด เราเลยไปเดินตลาดเพื่อรอเวลา ซื้อของกินไปนั่งกินในสนาม จนลุงมาถึง เราก็โทรคุยกัน
ลุง : แกอยู่ไหน เราถึงแล้ว
เรา : อยู่กลางๆสนามเดินมาๆ
ลุง : เราสายตาสั้นมองไม่เห็น เดินมารับหน่อย
(เถียงกันอยู่นานจนสุดท้ายเราก็เดินออกไปรับ)
ตอนแรกที่เราเห็นคือ เห้ย ใช่หรอวะ คือดูดีกว่าในรูป  ตัวสูง ไม่ได้ผอมแต่ไม่อ้วน หุ่นดีอะ ขาว เนียนกว่าเราอีก เราก็เอ้อ รวบรวมสติ มือเย็นไปหมด ตื่นเต้นมาก เดินก้มหน้า ไปจนถึงตรงที่เพื่อนนั่งรออยู่ ลุงก็คุยกับเพื่อนเราสนุกเฮฮา ส่วนเราหรอ หึ ก้มหน้าอย่างเดียวเลยจ้า กดมือถือใหญ่ เขินมาก ลุงก็แกล้งแหย่เล่น แซวว่าทำไมต้องก้มหน้าด้วย แหม ก็มันเขิล TT แล้วก็พูดอยู่แบบนั้นอะ จนฝนตก ซวยมาก ไม่มีร่ม ไม่มีที่หลบฝน แต่ดีหน่อยมันเหมือนมีห้องเหมือนห้องของ รปภ อะ เราไม่รู้มันเรียกว่าอะไร เราก็จะไปหลบกันตรงนั้น แต่คนก็เข้าไปยืนกันจนเต็มแล้ว เหลือให้ยืนนิดหน่อย แต่ ! หลังคาไม่มี 55555 แล้วลุงก็เอามือมาบังตรงหัวให้ เห้ย นอกจากจะกวนตีนแล้วทำตัวน่ารักก็เป็น พอฝนเริ่มเบาลง ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ลุงส่งเราขึ้นแท็กซี่ ส่วนลุงกลับรถเมย์ ระหว่างที่อยู่บนรถ เราก็โทรคุยกัน  จำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรบ้าง แต่จำความรู้สึกตอนนั้นได้ มันทั้งรู้สึกดี ดีไปหมด ดีจนเราอยากจะคุยกับคนๆนี้แบบจริงๆจังๆ หลังจากนั้นลุงก็เรียกเราอ้วนมาตลอด เหมือนมันจะไปกันได้ด้วยดี
          แต่ ก็มีสิ่งที่ทำให้ลุงมองเราเปลี่ยนไป เรางี่เง่า แต่เข้าใจไหมคะว่า พอเราเริ่มรู้สึกกับคนๆนึงมากๆ เรามักจะลืมตัว เราเริ่มเอาแต่ใจ ตั้งกฏนู้นนี่นั่น  ต้องโทรคุยกันทุกวัน ต้องตอบไลน์เร็ว ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ก็แค่มีความรู้สึกดีๆต่อกันแค่นั้น แต่พอคิดได้ มันก็สายไปแล้ว ลุงไม่ได้รู้สึกแบบเดิมกับเราอีกแล้ว ลุงเริ่มหาย ไม่ตอบไลน์ ตอบข้ามวัน ตอบสั้น ด้วยนิสัยเราที่ขี้น้อยใจ ชอบคิดไปเอง จนทำให้เราตัดสินใจจะหายไปจากชีวิตลุง จากวันแรกจนถึงวันนั้นประมาน4เดือน เราลบบัญชีไลน์ของเรา แล้วสมัคอันใหม่มาแทน เพื่อนที่โรงเรียนก็พอจะรู้เรื่องบ้าง ก็คอยอยู่ข้างๆเราเสมอ เราก็เริ่มหาคนใหม่คุยเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดมาก แต่อย่างที่ทุกคนอาจจะเคยได้ยินมาบ้าง "ไม่มีใครแทนใครได้" จริงค่ะ สุดท้ายเราก็กลับไปหาลุง กลับไปได้ยังไง ก็เราจำไอดีไลน์ลุงได้ บ้ามากเลยนะ หายไปเองกลับไปเอง โอเค เราก็คุยกับลุงตรงๆเลยค่ะ เราไม่โอเคที่เขาตอบช้า ที่ชอบหาย ลุงก็บอกว่าไม่โอเคกับเราตรงไหนบ้าง อย่างเรื่องงี่เง่า เอาแตใจเกิน เราตกลงกันว่าจะค่อยๆแก้ไขกันไป มีความสุขมากค่ะ ได้กลับมาคุยกัน ไปได้ดีมากๆ แต่เมื่อเราเรียกร้องถึงสถานะที่ลุงมีให้เรา เรากลับไม่เคยได้คำว่าแฟนจากลุงเลย มีแค่รู้สึกดี ลุงปัดที่จะพูดเรื่องนี้มาตลอด อาจจะเพราะรักษาน้ำใจเรา คงไม่กล้าพูดตรงๆว่าคิดยังไงกับเรา จนทะเลาะกันบ่อยมาก ไม่ได้ทะเลาะแบบรุนแรง ออกแนวน้อยใจกันมากกว่า แล้วคนที่น้อยใจคือเราเอง ก็เรื่องเดิมๆค่ะ สถานะ มันไม่ชัดเจนสักที จนเพื่อนเริ่มรู้เรื่องกันมากขึ้น เพราะเราเริ่มไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว เพ้อหนักมาก เพื่อนเริ่มไม่โอเคกับลุง บอกให้เลิกยุ่งได้แล้ว บลาๆๆๆๆ หลังจากนั้น ก็ไปๆมาๆ หายๆคุยบ้าง หายบ้าง เป็นแบบนี้ จนปลายปี เพื่อนสนิทเราเกลียดลุงเข้าไส้เลย
       แล้วก็ถึงช่วงห่าง เรื่องเดิมค่ะ สถานะ แต่ครั้งนี้ชัดเจนมาก
เรา : เป็นแฟนกันไหม ?
ลุง : เราคิดกับแกแค่พี่น้อง
โหว น้ำตามาจากไหนเยอะแยะ เหมือนฟ้าผ่า คนตบหน้าแรงๆ ชาทั้งตัว เจ็บมาก เรารักลุงไปแล้ว รักไปแล้วจริงๆ การที่เราคุยกัน ทะเลาะกัน ห่างกัน เราก็กลับมาหากันทุกครั้ง มันมากกว่ารัก มันผูกพันไปแล้ว ...
       สุดท้าย เราก็เลือกที่จะเดินออกมาจากที่ตรงนั้น ที่ๆเราไม่มีตัวตนในสายตาลุง ไม่ได้มีค่าอะไร จำได้ว่าพูดกับลุงไปว่า "เค้ามีพี่ชายคนเดียวเค้าไม่ได้อยากมีพี่ชายเพิ่มแล้ว"
        ใจพังมาก ไม่มีชิ้นดี ไม่คิดจะรับใครเข้ามาแล้ว พอแล้ว เหนื่อยที่พยายามกับคนๆนึงสุดท้ายเป็นไปไม่ได้ เราก็เพ้อนะ เพ้อมาก เพื่อนเรียกหมาหงอยเลยช่วงนั้น เราก็คิดค่ะ เวลาเท่านั้น "ถ้ามันใช่ยังไงก็กลับมา"
       จนคืนวันที่ 31 ธค มีข้อความเข้า... ข้อความจากลุง เราหารูปไม่เจอ ส่งมาสวัสดีปีใหม่ ขอให้มีความสุข ให้ตั้งใจเรียน ดูแลตัวเองดีๆ ขอให้เจอคนดีๆ ประมานนี้ ความรู้สึกตอนนั้นมันทั้งมีความสุข คิดถึง คิดถึงมาก ดีใจเป็นของขวัญปีใหม่ที่ดีที่สุดของปีนั้นเลย
         แล้วเราก็กลับมาคุยกันแบบจริงจังอีกครั้ง เราเริ่มทำตัวดีขึ้น ไม่ตามเหมือนเมื่อก่อน คุยกันมาเรื่อยๆไม่ทะเลาะกันเลยค่ะ มันผูกพันมากกว่าเดิมอีก
          วันตรุษจีน ลุงชวนไปเยาราช ว้าววว เราตกลงไปค่ะ เราไปถึงประมานสองทุ่ม เพราะไปทำธุระมาพึ่งเสร็จ แล้วก็พอดีกับที่เพื่อนลุงกลับพอดี เพราะเพื่อนลุงก็มา ลุงก็เดินกับเพื่อนลุงก่อน ส่งเพื่อนลุงกลับ ก็มาเดินกับเราต่อ เราก็โทรคุยกันว่าอยู่ตรงไหน เราไม่รู้ว่าตรงนั้นมันเรียกว่าอะไรมันเป็นสี่แยก ลุงอยู่ฝั่งตรงข้าม ยืนตรงข้ามกัน เพราะเราข้ามถนนไม่เป็น 55555
ลุง : อ้วนข้ามมา
เรา : ไม่กล้าาา
ลุง : เร็วๆเดี๋ยวดูรถให้ -.- เสียงเริ่มหงุดหงิด
เรา : ไม่เอาอ่าาา ลุงข้ามมารับหน่อยนะ
ลุง : เรื่องมากจริง เออๆ วางสาย
ลุงก็เดินข้ามมารับ แล้วก็เดินข้ามไปด้วยกัน ตอนนั้นในความคิดเรา จับมือสิ จับมือออ 5555 แต่นางก็เดินของนางไป ฝันสลาย
         พอมาเดินในงาน คนเยอะมากกก เดินต่อกันเป็นแถว เราเดินข้างหน้า ลุงเดินจับไหล่อยู่ข้างหลัง เดินดูนู่นนี่นั่น ลุงหิวน้ำ ก็ไปซื้อน้ำกัน
ลุง : อ้วนจะเอาน้ำไร
เรา : เอาอะไรก็ได้
ลุง : น้ำเปล่าครับ บอกแม่ค้า
ลุง : เปิดขวดใส่หลอด หันมาหาเรา อะ กินก่อน
ยื่นขวดมาแล้วก็จับหลอด ป้อนจ้าาาา โอ้ยยยยยยย นึกหน้าตัวเองไม่ออกเลย เขิลมาก ++++++ แต่ทำนิ่ง อะเราก็กิน เสร็จ เดินกันต่อ ของกินเยอะนะ
ลุง : กินนี่มั้ย นู้นมั้ย นั่นมั้ย
เรา : ไม่เอาอะ
ลุง : เรื่องมากจริงจัง
ดูปากมัน ปากเสียมาก
เรา : สตรอเบอรี่ กินๆๆๆ
ลุง: อะๆๆ
ซื้อเสร็จ เดินต่อ เราก็ป้อนลุงบ้าง กินเองบ้าง
จนเขาเชิดสิงโตกัน
ลุง : ไม่ถ่ายรูปหรอ
เรา : ไม่เอาอะ ถ่ายไปเดี๋ยวก็ลบ
ตอนนั้น โกธรตัวเองมาก ทำไมไม่ถ่าย เราคิดแค่ว่าเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันอีก ....
เดินกันอีกรอบ เจอลูกโปร่งที่มันลอยได้
เรา : จะเอาาาาา
ลุง : ลูกโปร่งอะนะ
เรา : นะๆๆๆๆๆๆ (เราก็ไม่ได้อยากได้มากหรอก แต่จะแกล้งลุง) ซื้อเสร็จ
เรา : อะถือด้วย 55555555
แล้วลุงก็เอาไปถือ เหมือนเด็กเลยอะ น่ารัก
เราก็เดินออกมาข้างนอก ลุงบอกเดี๋ยวพาไปกินอะไรนี่แหละ แล้วมันต้องข้ามถนน
"จับมือแล้วเว้ยยยยย" ลุงก็จับมือข้ามถนน ลอยๆๆๆ เขิลไปอีก จับแค่ตอนข้ามนะ แล้วก็ปล่อย -.- เราก็เดินๆดูของกิน แต่เราเรื่องมากเองอะ เลยไปนั่งตรงวงเวียน ตรงข้ามมันมีเซเว่น เลยไปซื้อมาม่ากินกัน สุดท้ายก็จบที่มาม่า กับน้ำอีกขวดนึง ก็นั่งกินกันตรงวงเวียน คุยกัน
เรา : ตอนนี้ก็คือพี่น้องหรอ
ลุง : แกทำเรารู้สึกแย่ไปแล้ว ไม่รู้ดิ
เรา : มากกว่านั้นไม่ได้แล้วหรอ
ลุง : จะเอาแบบไหนอะ
เรา : ก็มากกว่านั้นอะ ไม่เอาพี่น้อง
ลุง : โอเคๆ คุยกันไปเรื่อยๆก่อน เราเคยรักคนๆนึงมาก แล้วก็เสียใจ เรากลัว ...
เรา : อืมมมมมม
(เราจำไม่ได้ว่าสุดท้ายมันคือสถานะอะไรแต่ไม่ใช่แฟน) นั่งคุยกันมาเรื่อยๆ แล้วก็คุยเรื่องเพื่อนลุงคนนึง ลุงสงสัยว่าเพื่อนคนนั้นชอบลุง แต่ลุงยังไม่แน่ใจ หืมมม ตอนนั้น ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เราก็ไม่ได้สนใจอะไร ไม่ได้ถามชื่อ ไม่รู้เลยว่าคนไหน ก็คุยเรื่องอื่นต่อ จนเพื่อนเรามา มันมากับแฟน เวลาก็ประมาน ตี1 ได้ละ ไม่อยากกลับเลย กลัวความสุขนี้หายไป เราไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ เรามีความสุขที่ได้อยู่กับลุง เราก็แยกย้ายกันกลับ เรากลับกับเพื่อน ลุงก็ส่งขึ้นแท็กซี่ ลุงก็เดินกลับบ้าน
      ยิ้มปากแทบฉีก โลกทั้งใบสดใสมาก เอาลูกโปร่งผูกไว้หัวเตียง นอนมองมันแบบนั้นอะ หลังจากวันนั้น เราก็ไปเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟังที่โรงเรียน คนที่เกลียดลุงอะ (ชื่อกวาง )กวางบอกว่ามันก็ไม่ชัดเจนอยู่ดี แต่ถ้าลุงทำดีขนาดนี้แล้วก็โอเคแล้ว ใช่เว้ย มันโอเคมาก โอเคมากจริงๆ ลุงตอบเร็วขึ้น เร็วเลยอะ ความรู้สึกที่ไม่มีสถานะ แต่รับรู้ได้ มันมีความสุขนะ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ปกติดีทุกอย่าง จนเพื่อนเรามาคุยกับเรา บอกให้ไปเครีย เอาให้มันชัดเจนไปเลย  เราก็ลองเอามาคิดๆ เพื่อนพูดก็ถูก เลยชวนลุงไปกินข้าว จะพากวางไปให้รู้จักด้วย วันนั้นเป็นวันเสา สอบแกทแพทรอบสองวันแรก  นัดกันที่ MBK ไปกินคโยชอน บทสรุปเป็นไง เดี๋ยวมาต่อ