เราเป็นคนไม่ชอบเด็ก แล้วก็ไม่เคยคิดอยากจะมีลูกค่ะ ไม่เข้าใจว่ามีอะไรน่าสนใจกับการเลี้ยงเด็ก(อันนี้คิดว่าเป็นทางเลือกในการใช้ชีวิตของแต่ละคนค่ะ คนอื่นจะอยากมีลูกหรือรักเด็กก็ไม่เป็นไร แต่อยากให้เคารพในความรู้สึกของเรา ไม่ทำเหมือนเราผิดปกติที่คิดแบบนี้)
อาจจะเป็นเพราะเรามาจากครอบครัวที่ไม่อบอุ่น หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะเคยเจอเด็กที่เรียกง่ายๆว่า เด็กเป-ร-ต(ขออภัยที่ต้องใช้คำแรง แต่นี่คือคำที่ทุกคนเรียกเด็กคนนั้น รวมทั้งญาติเค้าด้วย) แต่เรายังพอใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้อยู่ เลยไม่เคยคิดว่าต้องหาสาเหตุที่ตัวเองคิดแบบนี้

ตอนนี้เราอายุ25ค่ะ เริ่มมีเพื่อนร่วมรุ่นแต่งงานแล้ว อันที่จริงเราก็เคยมีแฟนที่คุยๆกันเรื่องแต่งงาน แต่มีปัญหามากเรื่องมีลูก จากที่แทบไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยมีปัญหากันเลย กลายเป็นว่าแฟนเครียดมากจนไม่สบาย(แฟนอายุมากกว่าเราหลายปีค่ะ ทำให้จริงจังเรื่องการแต่งงานมากกว่าเรา) เราเองก็ไปปรึกษาหลายๆคน แต่คำตอบที่ได้มาก็เช่น...

แอบกินยาคุมไปสิ
เลิกกันเหอะ ในเมื่อสิ่งที่อยากได้ไม่เหมือนกัน

สุดท้าย เราก็พาแฟนไปหาCouple Counseling(ช่วงนั้นอยู่ต่างประเทศค่ะ)  ได้คำแนะนำว่าให้รู้จักและเข้าใจพื้นเพที่ต่างกันขออีกฝ่ายก่อนคิดเรื่องแต่งงาน ปัญหานี้เลยเป็นอันพักไปชั่วคราว แต่หลังจากนั้นเราก็เลิกกับแฟนด้วยเหตุอื่นค่ะ

จากนั้นก็มีคนมาคุยเหมือนกัน แต่พอฝ่ายชายเริ่มบอกว่าอยากคบในฐานะแม่ของลูก เราจะเริ่มเห็นเดจาวูค่ะ
มีคนเคยบอกว่าพออายุมากขึ้น หรือได้เจอคนที่รักจริงๆจะเปลี่ยน[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เป็นตรรกะที่เราไม่เข้าใจจนถึงตอนนี้ ทำไมรักแฟน=อยากได้ลูกของแฟน เด็กไม่ใช่ตัวแทนของแฟนซะหน่อย แต่สมมุติว่าเราไม่เปลี่ยน บางทีก็อดคิดเล่นๆไม่ได้ว่าเราจะได้แต่งงานมั้ย

เลยอยากถามค่ะว่าคนที่คิดแบบนี้สามารถหาคู่ชีวิตโดยไม่ต้องมีลูกได้รึเปล่า

โดยส่วนตัวแล้ว เรากะว่าจะบอก่ายชายตั้งแต่เป็นแฟนค่ะ จะให้มารู้หลังแต่งงานแล้วไม่ได้ และถึงจะต้องเป็นโสดตลอดเพราะคิดอย่างนี้ก็ยอมค่ะ