เอาจริงๆ ว่าเมื่อวานดูฮอร์โมนเพราะตามเส้นเรื่องดาวก้อยเป็นหลัก แต่พอดูเรื่องของเภาไปเรื่อยๆ กลับรู้สึกว่าเรื่องเภาที่คนอื่นรู้สึกว่าไม่สนุก น่ารำคาญ ไม่มีอะไรเลย มันดูจริงกว่าเรื่องคนอื่น

เราเป็นคนนึงที่ชอบดนตรี ชอบฟังเพลง เราเลยอยากเล่นดนตรีเป็นซักอย่างนึง เราเคยลองเล่นเบส เลยไปซื้อเบสมา แต่ทำงานแล้วไม่มีเวลาไปเรียน เลยหัดเองงูๆ ปลาๆ สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่อง ตั้งวางไว้เป็นของประดับห้อง

ช่วงอูคูเลเล่ฮิต ก็ไปซื้ออูคูมา ลองเล่น พอได้ แต่เล่นไม่ต่อเนื่อง เลยเริ่มท้อ แล้วก็ขี้เกียจ เอาไปแขวนโชว์เป็นของแต่งในห้องอีกชิ้น

วันนึงเปิดยูทูป เห็นคนเล่นฟลูทแล้วรู้สึกชอบเสียงฟลูท ไปหาที่เรียน ไปซื้อฟลูทพลาสติกมาลองหัด แต่ไม่มีเวลาได้ซ้อมอย่างต่อเนื่อง ก็หยุดเรียนไป ฟลูทก็ใส่กล่องเก็บในตู้

วันนึงเห็นพี่ไปหัดเล่นกีต้าร์แล้วเล่นได้ เลยอยากลองมั่ง ไปซื้อกีต้าร์มา เปิดกูเกิล เปิดยูทูป ซื้อหนังสือ หัดเล่นอยู่เดือนนึงพอเริ่มเจ็บนิ้วก็พักให้นิ้วหายเจ็บ พอเจ็บอีกก็พักอีก สุดท้ายก็เป็นของแต่งห้องชิ้นที่สาม

เดินลงมาข้างล่างก็มีคีย์บอร์ด ที่ตอนนี้จิ้มไม่ถูกแล้วว่าตัวไหนโน้ตไหน ลืมไปหมด เพราะความอยากลอง แต่ไม่มีความอดทนมากพอ



เภาเป็นตัวละครนึงที่วัยรุ่นทั่วไปจับต้องได้ เป็นคนที่ในกลุ่มๆ นึงต้องมีซักคนนึง ที่ชอบเล่นดนตรี ไม่ว่าจะเพราะอยากโชว์สาวหรือเพราะชอบนักดนตรี เมื่อเภาอยู่ในกลุ่ม เราจะมองว่าเพื่อนคนนี้ตลก บ้าๆ บอๆ แต่มันมีความฝันของมัน มันจริงจังกับความฝันของมัน แต่พอมาอยู่ในจอทีวี กลายเป็นคนนอกกลุ่มของเรา เรามักจะมองคนแบบนี้ว่าเป็นคนน่ารำคาญ ทั้งที่มันแค่สนใจอะไรบางอย่างมากๆ เท่านั้นเอง

ต้นหนเล่นได้ชัดในคาแรคเตอร์ของเด็กที่สนใจอะไรบางอย่างมากๆ มากจนวันนึงเภาลืมไปว่าบางทีเราก็ควรสนุกไปทำนองของตัวโน้ตไปเรื่อยๆ เหมือนเราขึ้นบันได ค่อยๆ เดินไปทีละขั้นเพื่อความมั่นคง อย่าไปวิ่งขึ้นบันไดทีละสองสาทขั้น ถ้าล้ม มันจะเจ็บมาก

วันแรกๆ เภายังสนุกกับการลองหัดจับคอร์ด แกะเพลง ไปเรื่อยๆ ชอบซีนที่วันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ยังเป็นเภาที่หยิบกีต้าร์มาเล่นทั้งเช้าทั้งเย็น เภาดูเป็นเด็กที่มีความสุขกับดนตรี เภายิ้มมีความสุขในวันที่แกะเพลงจนเล่นได้อย่างคล่อง

จนวันนึงเริ่มตั้งความหวังกับการเข้าวงซีสเคปมากขึ้น ทำให้เภาพยายามมากขึ้นจนความสนุกที่เคยมีมันหายไป ยิ่งพอมาเจอเพื่อนร่วมห้องที่เข้ามาลองออดิชั่นด้วยฝีมือที่เหนือกว่าตัวเองมากมาย กลายเป็นความกดดันว่าต้องทำได้เทียบเท่ากับเสือ

สีหน้า ท่าทางตอนที่นั่งเลียนแบบเสือในห้องซ้อมดูจริงจังมากจนเชื่อว่าต้นหนคือเภาที่เพิ่งเริ่มเล่นกีต้าร์แล้วอยากเล่นให้ได้อย่างเพื่อน เภาพยายามอย่างหนัก เครียดมากจนแอร์ยังเอาไม่อยู่ หน้านิ่ว คิ้วขมวด พยายามจนสายขาดฟาดหน้าแหกก็ยังไม่ท้อ ทำให้รู้ว่าเด็กคนนี้มีความพยายามที่จะก้าวไปข้างหน้ามากขนาดไหน

จนถึงฉากที่เสือขึ้นเวทีแล้วเภาไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ที่เสือได้ขึ้นเวที แต่เภายังมีความหวังเพราะความพยายามอย่างหนักของเภา ชอบที่ตัดคนอื่นออกไป ทำให้รู้ว่า ณ วินาทีนั้น เภาสนใจแต่เรื่องของดนตรีจริงๆ ไม่เกี่ยวกับแฟนเก่า ไม่เกี่ยวกับวงซีสเคป ไม่เกี่ยวกับใครเลย แต่เภาสนใจแค่เสียงกีต้าร์ของเสือที่ตัวเองพยายามจนทำได้อย่างเค้า

แต่จุดเปลี่ยนอยู่ที่อิมโพรไวส์ของเสือที่เภายืนช็อคอยู่กลางวง มันเหมือนแบบ เฮ้ย กูพยายามแทบตายทำให้ได้อย่างมัน วันนี้มันนำไปอีกขั้นแล้ว ทำเท่าไหร่มันก็เหมือนไกลออกไปทุกที เภามันท้อจนถึงขั้นเลิกเล่น เพราะมันพยายามจนมันเหนื่อย แต่มันก็ตามเป้าหมายไม่ทันซักที โดยที่เภาลืมไปว่ามันเพิ่งหัดได้ไม่เท่าไหร่ จะตามคนอื่นทันได้ยังไง เสือบอกว่าเล่นนิดหน่อย ไม่ได้แปลว่ามันเพิ่งหัดเล่น ไม่ได้แปลว่ามันจะเล่นไม่เก่ง

อย่างที่เค้าบอกกันว่า หลายๆ คนที่โฟกัสเรื่องบางเรื่องจนคิดถึงแต่ผลลัพธ์ แต่ลืมคิดถึงวิธีการที่ได้มันมา

ยังหวังว่าอีพีต่อๆ ไป เภาจะยังคงไม่ทิ้งความฝันเรื่องดนตรีไป ยังหวังว่าเภาจะคิดได้แล้วกลับไปพยายามใหม่ อยากให้มีใครซักคนไปเตือนว่าทุกอย่างมันมีขั้นตอนของมันเอง เราไม่มีทางลัดเพื่อความสำเร็จ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องของสิ่งที่ต้องใช้ฝีมือ

ฝีมือเกิดขึ้นจากการฝึกฝน การก็อปปี้แนวทางของคนอื่นไม่ทำให้เราเก่งขึ้น แต่มันทำให้เราอยู่ใต้เงาของคนคนนั้นตลอดไป ถ้าวันนึงเภาคิดได้ แล้วกลับมาใช้แนวทางของตัวเอง เดินขึ้นไปเรื่อยๆ วันนึงเภาก็จะขึ้นไปยืนข้างคนอื่นๆ ได้ อาจจะช้าหน่อย แต่มั่นคง


ปล. #ทีมดาวก้อย #ทีมก้อยดาว อีพีนี้เกินสามนาที ดีใจมาก แต่น่าจะยังมีดราม่าซ่อนอยู่จากแววตาก้อย มันดูลังเลยังไงชอบกล 555555