จะเริ่มต้นกับเรื่องนี้อย่างงัยเมื่อเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยม มาแย่งความรักจากเราไป "เมื่อเพื่อนมาเป็นคนรักของพ่อเรา" จนถึงวันนี้ผ่านมา4 ปีแร้ว แต่เรื่องนี้มันยังไม่ผ่านออกจากไปสักทีตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาเหยียบในบ้านเรา ตั้งแต่รู้จักผุ้หญิงคนนี้มาตั้งแต่ ม.4 รู้นิสัยของเค้ามาตลอดว่าเค้าเป็นอย่างไรมีคนคอยเตือนตลอดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างไร แต่เราก้อไม่คิดว่าจะเกิดกับตัวเราเอง เรามีเพื่อนในกลุ่มทั้งหมด 4 คน เวลาที่ครอบครัวเราไปเที่ยวไหนก้อจะมีเพื่อนไปด้วยกันตลอด เวลาที่ไปเที่ยวไหนกับเพื่อนและครอบครัวเราได้อะไรเพื่อนก้อจะได้เหมือนเราเพราะ "แม่"ของเรารักเพื่อนเหมือนลูกอีกคน จนมาถึง ม.6 วันนึงเมื่อเพือนคนนั้นไปพูดกับเพื่อนอีกคนว่า "พ่อฉันรวยน่าจับ" เพื่อนก้อเอามาบอกเราแต่เราไม่คิดรัยมากนึกว่าเพื่อนคงพูดเล่น แต่พอไม่นานเราเริ่มสงสัยว่าทำไมเพื่อนเราต้องโทสัพหาพ่อเราและทำไมพ่อเรารุทุกอย่างว่าเรายุไหนทำอะไรแต่เมื่อเราถามพ่อ พ่อบอกว่าเค้าจะโทมาหาเรา เราเริ่มสงสัยทำไมเค้าไม่โทที่เบอเรา เมื่อเราจับติดว่าเค้าแอบคบกับพ่อตอนมัธยมเราก็ไปด่าเค้าว่าทำไมทำแบบนี้ แต่เค้าก็ไม่ยอมรับว่าเค้าทำ แต่พอนานๆไปเค้าไม่ได้คุยกับพ่อเรา เค้าก้อเริ่มมาคัยกับเรา เราก้อกลับไปคุยกับเค้าเหมือนเดิม จนมาปี 1 ใหม่ๆเราเริ่มรุว่าพ่อกับเพื่อนเราเค้ายังคุยกันมาตลอดแต่เค้าปิดบังเรามาตลอด เราก้อโทไปด่าเพื่อนเราอีก แต้ครั้งนี่เราโทไปหาเพื่อนเราเค้าเฉยฉากับเรามาก เค้าแค่ฟังและไม่พูดอารัยต่อให้เราด่าและอ้อนวอนเค้าอย่างไร เค้าก้อไม่ตอบกับเราเลย จนเราได้แต่ร้องออกมาอย่างเดียว เค้าถามเราว่าคุยจบแร้วยังเค้าจะได้วาง และเก็บกดและกดดันมากกับเรื่องนี้ เราเหมือนตายทั้งงเป็นเลย ที่เราพาผู้หญิงคนนี้เข้ามาในครอบครัวเราเอง และที่เสียจัยมากที่สุดเราเป็นคนที่พาผู้หญิงคนนี้มาทำร้ายแม่ แม่เราเสียจัยมากกับเรื่องนี้เพราะแม่เรารักเพื่อนเราคนนี้มากเหมือนกัน พอถึงเที่ยงคืนที่ทะเลาะกับเค้า เค้าก้อลงภาพในเฟสแล้วโพสว่า "ยุบนรถคัยหว่า"ทั้งที่ภาพนั้นเค้านั่งยุบนรถพ่อเรา และทำให้เราคิดได้ว่าที่ผ่านมาเค้าสองคนทรยศเรามาตลอด จนมาถึงทุกวันนี้เรายุ ปี3 เเร้วเรื่องนี้ก้อยังไม่ผ่านไปสักทีและมันเริ่มเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆเมื่อพ่อเราหลงเพื่อนเราคนนี้เหลือเกิน จากที่เราไปเที่ยวไปกินข้าวกับครอบครัวแต่ตอนนี้ในบางครั้งเราขาดพ่อ และบางครั้งถ้าเราไปกันแบบครอบครัวจากที่นั่งกินข้าวมีเสียงหัวเราะด้วยกันตอนนี้มันเหลือเเค่ความว่างเปล่านั่งกินโดยที่ไม่พูดอะไร กินเส็จต่างคนต่างลุกขึ้น เราทรมานเหลือเกิน เราจะทำอย่างงัยดีให้เรื่องนี้มันผ่านไปจากชีวิตเราสงสารแม่ที่ต้องทะเลาะกันทุกวัน แต่ละครั้งที่เรากลับไปบ้านต้องได้ยินพ่อกับแม่ทะเลาะกันตลอด จนเราไม่อยากกลับบ้านแร้ว #เราเหนื่อย #เราเสียจัย #เราเจ็บ #เราทรมาน (( กับเพื่อนทที่เราไว้ใจที่สุด))