ผมมาเรียนที่ไกลบ้านรวมๆ ก็ 6-7 ปีละครับ และมีแววว่าจะได้ทำงานใน กทม หรือปริมณฑลแน่ๆ เพราะสายที่เรียนมาค่อนข้างแคบ พอนึกๆไปก็สงสารพ่อกับแม่จังครับ เพราะที่บ้านไม่มีใครอยู่เลยมีท่านแค่สองคนซึ่งแก่มากด้วย จะลุกจะหยิบจับอะไรก็ลำบากจะหวังพึ่งเพื่อนบ้านก็ไม่ได้อีก
ได้แต่ถอนหายใจยาวๆครับ ว่าทำมัยเราไม่ได้อยู่ไกล้ชิดท่านเพื่อดูแล ชวนคุย ให้หายเหงานะ
ผมกลัวว่าวันหนึ่งผมมาทำงานไกลบ้านแล้วพอมีทุกอย่งพร้อม กลัวว่าท่านจะไม่อยู่รอเห็นความสำเร็จเราอะครับ
กลัวว่าถ้ามีใครคนใดคนหนึ่งไปก่อนท่านจะมาอยู่ที่ กทม กับเรามั้ยซึ่งแน่ๆคือไม่ ท่านห่วงบ้านและมรดกที่ดินอะครับตามประสาผู้สูงอายุ
ตอนนี้ยังไม่รู้จะวางแผนอนาคตตัวเองอย่างไรกับการได้ดูแลปรณณิบัติท่าน  
เลยหาวิธีแก้ก็คือพยามกลับบ้านให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ ไปแต่ละทีพยามชวนคุย สร้างเสียงหัวเราะให้ได้มากที่สุดเพราะกลับแต่ละครั้งได้ไม่นาน 3-4 วันก็มาเรียนต่อ TT
   วันนี้ได้โทรคุยกะเค้ารู้เลยว่าเสียงแม่ ชราลงมาก ยิ่งคิดยิ่งสงสารท่านครับอุสาร์ส่งมาเรียนแต่ไม่ได้อยู่ไกล้ชิดหรือดูแลแบบคนข้างบ้านเลย ที่เค้ามีลูกมีหลานเต็มบ้านนแต่บ้านเค้าก็ไม่ต้องเรียนหรือสร้างฐานะอะไร มันก็ต่างกันตรงนี้แต่ดูๆแล้วบ้านเค้าก็อบอุ่นดีเน้อะ
  ใครเจอแบบผมมาแชร์ความรู้สึกของคนไกลบ้านกันครับว่าท่านเตรียมรับมือกันอย่างไร ?
แท็กผิดขออภัยครับ