แค่อยากมาเล่าว่าฉันสะดวกสบายแค่ไหน  ก่อนอื่นคงต้องบอกก่อนเลยว่า ผมเป็นคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตบนท้องถนนในกรุงเทพมหานคร ที่การจราจรแสนจะติดขัดหรือเรียกว่าแออัดเกือบทุกเวลาก็ว่าได้ ในทุกๆเช้าผมขี่มอเตอร์ไซไปทำงาน และแน่นอนผมต้องขี่มันกลับในตอนเย็น ในเวลาที่รถติดผมจะลัดเลาะไปตามช่องว่างต่างๆที่เป็นระยะห่างของรถยนต์แต่ละคัน รถบางคันใจดีเว้นที่ให้เยอะจัง ผม ผงกหัวขอบคุณครับและยิ้มงามๆให้ รถบางคันอัดเบียดจนไม่เหลือช่องว่าง
เมื่อเห็นฉันวิ่งมา ไม่เป็นไรฉันไปช่องอื่นก็ได้ (ก็มันไปได้อย่าให้ฉันจอดตากแดดเลยมันร้อนแอร์ก็ไม่มี 555 อย่าอิจฉาฉันเลยนะ) รถบางคันบีบแตรไล่เพียงเพราะฉันเลาะผ่านช่องว่างที่หน้ารถ หรือเผลอแรงแซงขวาออกไป(ก็ต้องแซงบ้างอะเนาะทำไงได้^^ตอนตัวเองมาวิ่งบนไหลทางเค้าไม่เคยว่าเลยนะ) รถบางคันขับจี้ตูดตอนฉันขับขึ้นสะพานหรือตอนลงอุโมง (อุ๊บ!! แอบทำผิดกฏหมายต้องขอโทษด้วยที่เกะกะขวางทางแต่ไฟแดงมันนาน ทางกลับรถก็ไกล แดดมันก็แรง เค้าทำเพราะมีเหตุผลนะ อิอิ แต่ก็ต้องขอโทษอีกทีในความผิดของเรา)บางทีฉันวิ่งซ้ายมาดีๆ ตัวก็ปาดเข้ามาจอดเฉยเลย ฉันตกใจเบรกเอี๊ยดบีบแตรใส่บ้างแต่เค้าเกือบล้มจิงๆนะ(คนมันตกใจอะทำไงได้)

คุณมีแอร์แค่รถติดหน่อยแต่ก็ยังเย็นอยู่                    ส่วนฉันไม่มีแอร์แต่ไปได้เร็วกว่าก็อย่าอิจฉากันเลยนะ  
คุณรถใหญ่เข้าช่องไม่ได้                                         ส่วนฉันคันมันเล็กเข้าช่องสะดวกก็อย่าอิจฉากันเลยนะ
คุณมีหลังคาบังแดดฝน                                           ส่วนฉันมีแค่เสื้อกันฝนก็อย่าอิจฉากันเลยนะ
คุณรถใหญ่ขับไปได้ไกลกว่า                                    ส่วนฉันคันนิดเดียว ขับช้าๆกินลมไปก็อย่าอิจฉากันเลยนะ
คุณรถติดเปลืองน้ำมันกว่า                                      ส่วนฉันคันเล็กนี่นาเติมน้ำมันถูกกว่าก็อย่าอิจฉากันเลยนะ
และสุดท้ายตอนคุณรถติดถ้าต้องรีบนักหนา             โบกเรียกกันก็ได้จ้า เดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณเอง

ความสะดวกสบายของผมมีแค่นี้ ก็อย่าอิจฉากันเลยนะ (อยากรู้จังความสะดวกสบายของเพื่อนๆคืออะไร)

#climax