เราปลื้มเซเลปคนนึงคะ เลยทำให้เราเป็นแบบนี้อมยิ้ม02
                   นี้คือจุดเริ่มต้น..... และไม่มีจะจบลงเมื่อไหร
เราปลื้มเขามาก จากปลื้มยิ่งติดตามก็เป็นชอบ ยิ่งชอบก็มากกว่าชอบ
เราไม่รู้ว่ามากกว่าชอบ มันจะเรียกว่าความรักได้มั้ย เพราะมีคนบอกว่า การที่เราคลั่งไคล้ศิลปินมันไม่เรียกว่าความรัก
แต่การที่ติ่งเกาหลีเด็กผู้หญิงหลายคน ทุ่มเทเพื่อศิลปินของเขามันมากมายมากนะ แล้วมันจะต้องเรียกว่าอะไร ไม่ใช่ความรักแล้วมันคืออะไร
สิ่งที่เราเป็นอยู่มันมากกว่าแฟนคลับคะ เราไม่รู้ต้องเรียกว่าอะไร เรารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เลยทำให้เราเป็นแบบนี้ .....หรือเปล่า?
ทุกวันนี้ความสุขของเราคือการที่เราได้นั่งมโนภาพ นั่งปะติดปะต่อเรื่องราวในความคิดในจินตนาการ นั่งเพ้อเจ้อถึงเขา นั่งฝันลมๆแล้งๆ
เรามีความสุขมากเราสามารถนั่งคิดแบบนี้ได้ทั้งวันโดยไม่เบิ่อเลย แต่เราก็คิดนะ ว่าเราจะเป็นแบบนี้ได้นานแค่ไหน ได้ถึงเมื่อไหร จะนั่งหลอกตัวเองไปทำไม ทำไมเราไม่มาหาความสุขในโลกเป็นจริง ทำไมไม่ยอมรับความจริง ทำไมถึงงมงาย บางทีที่เรานั่งฝัน แล้วเราก็มานึกถึงความเป็นจริงที่ไม่ได้เป็บแบบที่เราคิด เราก็เหนื่อยนะ เราก็ท้อ เราหยุดไม่ได้ เราเดินกลับไม่ได้ ไปต่อไม่ถึง หรือเราไม่ยอมที่จะทำไม่ยอมหยุดกันแน่ แต่พอเรามาคิดอีกที ถ้าเราเลือกแล้ว เราก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เราเลือก เราเลยเป้นแบบนี้จนมาถึงทุกวันนี้ ทำยังไงถึงเราจะหยุดมันได้ หรือเพราะเราไม่มีใครในชีวิตจริง ในโลกความเป็นจริง ถ้าเรามีใครในโลกความเป็นจริงเราจะหยุดใช่มั้ย เราจะเลิกทำแบบนี้หรือเปล่า หรือเราจะทำต่อไป....หรือเปล่า?
             เราแค่อยากจะระบายเฉยๆ เผื่อจะมีใครที่เป็นแบบเรา