ฉันมีแฟนอยู่คนนึ่ง เราคบกันมาได้ไม่นาน ไม่ว่าจะไปไหนจะทำอะไรก็จะมีแต่กันและกัน เขาเป็นได้ทั้งแฟนทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้องในเวลาเดียวกัน เขาทำให้เราทุกอย่าง ยอมเราทุกอย่าง ไม่ว่าเราจะเบื่อเขา หรือรำคานเขายังไงก็ตาม เขาก็จะหาทางทำให้เราไม่เบื่อไม่รำคานเขา อยู่มาวันนึ่งด้วยความที่เราอยู่ม.6แล้ว ต้องเลือกที่เรียน เลือกคณะ เราจึงทักพี่คนนึงถามถึงเรื่องคณะเรื่องหอที่มหาลัยเป็นไงบ้าง ด้วยความคิดที่เราเบื่อแฟนเรา เราจึงคุยกับพี่เขาต่อเรื่อยๆและอีกอย่างด้วยความที่พี่เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าเรา เราจึงคุยกันทุกคอ แล้วเราก็คุยกับแฟนเราน้อยลง คือตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาเลยนะก็คุยตามปกติเนี้ยแหล่ะตามประสาพี่น้อง แต่มีอะไรไม่รู้ทำให้เราคิดที่จะบอกเลิกแฟนเรา ตอนนั้นคิดในใจอยู่อย่างเดียวว่า เราไม่อยากทำให้แฟนเราเสียใจที่ทนเห็นเราคุยกับคนอื่น ในที่สุดเราก็บอกเลิกแฟนเราไป ในความคิดเราเราว่ามันเป็นการแก้ปัญหาที่ดี แต่ในความคิดของคนอื่นมันดูว่าไร้สาระ ว่าไร้เหตุผล พอเราบอกเลิกแฟน เราก็เลิกคุยกับพี่เขา เลิกคุยกับทุกคนที่ไม่ใช่เพื่อนเพราะเรายังรักเขาอยู่ ตอนแรกกะจะบอกเลิกแล้วไปเซอร์ไฟร์ซขอคืนดีในวันเกิด แต่มันก็สายไปละ เราก็ได้แต่ยืนมองเขาอยู่ห่างๆด้วยความผิดหวังและความโกรธ โกรธที่ตัวเองทำอะไรไปไม่คิด โกรธที่ตัวเองทำอะไรไม่คิดถึงใจเขา ทุกวันนี้เราก็ง้อเขาตลอดเลยนะถึงแม้ว่าเราจะไม่เคยง้อใครมาก่อนก็ตาม จนมาถึงทุกวันนี้เราก็ได้กลับมาคบกันนะ แต่มันไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะเขาเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่ดูแลเอาใจใส่เราทุกอย่าง กลับเมินเฉยเราอย่างเราไม่มีตัวตน เราก็ยอมเขาทุกอย่างนะ แต่ทำไมเขาไม่สนใจเราเหมือนเมื่อก่อน หรือเขาจะหมดใจไม่รักเราแล้ว หรือเขามีคนใหม่ไปแล้วก็ได้ แต่เราก็ยังคงอยู่ตรงนี้ที่เดิม รอวันที่เขาจะให้อภัยเราแล้วกลับมาเป็นคนเดิมของเราแม้มันจะไม่มีทางเป็นไปได้แล้วก็ตาม