สวัสดีคะเพื่อนๆ ><
เป็นกระทู้แรกของเราที่ต้องทำส่งอาจารย์ หากผิดพลาดประการใดก็ขอภัยด้วยนะคะ
ก่อนอื่นขอบอกลักษณะของตัวเองก่อนนะคะพื้นเพป็นคนผิวดำ แบบดำมากม้ากกกกกกกมาก!! ดำแบบนิคโกรเลยก็ว่าได้
และมีปานดำที่บริเวณตาซ้าย จะเห็นได้ชัดเจนมากดูเผลินๆอาจจะคล้ายโดนต่อย
และนี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะทำอะไรหลายๆอย่าง....
ตอนนี้ดิฉันอายุ20แล้วคะย้อนไปเมื่อ10ปีที่แล้วอย่างที่เกริ่นไว้แต่แรกแล้วว่าเป็นคนผิวดำตอนนั้นยังไม่เห็นรอยปานชัดเจนเท่าไหร่จนขึ้นมัธยมร็จักใช้ครีม ดูแลตัวเองมากขึ้น หน้าก็ขาวขึ้นระดับหนึ่งแต่ที่เด่นชัดขึ้นมามากคือรอยปาน ตอนนั้นคิดว่ามันไม่ใช่อุปสรรคสำหรับการใช้ชีวิตเลย จนช่วงที่ปิดเทอมใหญ่ฉันได้ไปทำงานที่กทมกับพี่สาว เป็นแคชเชีย์ขายโดนัทแน่นอนว่าต้องพบปะผู้คนเป็นจำนวนมาก บางคนก็ถามด้วยความสงสัยว่าหน้าไปโดนอะไรมา บางคนก็นินทาซุบซิบกับเพื่อนแต่เหมือนจงใจให้เราได้ยิน ประมาณว่า อีนี้มันโดนใครต่อยมาวะ เขียวสะ!! เด็กบางคนก็ชี้หน้าละก็ขำ ถามแม่ว่าทำไมพี่เขาไม่เหมือนคนอื่น บางคนก็มองเป็นเรื่องตลก แม้แต่ผู้จัดการร้าน ยังหัวเราะทุกครั้งเจอฉัน ตอนนั้นก็ไม่โกรธเขาหรอกก็ได้แต่ยิ้มฝืดๆแบบทำหน้าไม่ถูก คือช่วงนั้นยอมรับว่าน้อยใจมากและคิดหาวิธีแก้ไข จนได้เข้าไปปรึกษาคลินิกเลเซอร์ที่กทม ว่าต้องทำยังไงถึงจะหาย หมอบอกว่าเคสหนูเป็นเคสที่ทำได้ยากและเสี่ยงเพราะปานค่อนข้างใกล้บริเวณดวงตามากหากเลเซอร์ไปอาจทำให้เสี่ยงต่อการสูญเสียของดวงตา ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนโดนถีบยอดหน้ากลางมหาสมุทรแปซิฟิกTT มันทำให้ฉันไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากพบเจอผู้คน ไม่กล้าสู้หน้า ไม่กล้าที่จะไปไหน คือท้อออออะ ทุกครั้งที่ส่องกระจกมองเห็นตัวเองน้ำตาก็ไหลทุกครั้ง
ขอโทษด้วยนะคะ คนเราเลือกเกิดไม่ได้คะ คนที่โดนล้อไม่ตลกด้วยจริงๆ ....
เคยโดนล้อเรื่องปมด้อยกันไหมคะ
เป็นกระทู้แรกของเราที่ต้องทำส่งอาจารย์ หากผิดพลาดประการใดก็ขอภัยด้วยนะคะ
ก่อนอื่นขอบอกลักษณะของตัวเองก่อนนะคะพื้นเพป็นคนผิวดำ แบบดำมากม้ากกกกกกกมาก!! ดำแบบนิคโกรเลยก็ว่าได้
และมีปานดำที่บริเวณตาซ้าย จะเห็นได้ชัดเจนมากดูเผลินๆอาจจะคล้ายโดนต่อย
และนี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะทำอะไรหลายๆอย่าง....
ตอนนี้ดิฉันอายุ20แล้วคะย้อนไปเมื่อ10ปีที่แล้วอย่างที่เกริ่นไว้แต่แรกแล้วว่าเป็นคนผิวดำตอนนั้นยังไม่เห็นรอยปานชัดเจนเท่าไหร่จนขึ้นมัธยมร็จักใช้ครีม ดูแลตัวเองมากขึ้น หน้าก็ขาวขึ้นระดับหนึ่งแต่ที่เด่นชัดขึ้นมามากคือรอยปาน ตอนนั้นคิดว่ามันไม่ใช่อุปสรรคสำหรับการใช้ชีวิตเลย จนช่วงที่ปิดเทอมใหญ่ฉันได้ไปทำงานที่กทมกับพี่สาว เป็นแคชเชีย์ขายโดนัทแน่นอนว่าต้องพบปะผู้คนเป็นจำนวนมาก บางคนก็ถามด้วยความสงสัยว่าหน้าไปโดนอะไรมา บางคนก็นินทาซุบซิบกับเพื่อนแต่เหมือนจงใจให้เราได้ยิน ประมาณว่า อีนี้มันโดนใครต่อยมาวะ เขียวสะ!! เด็กบางคนก็ชี้หน้าละก็ขำ ถามแม่ว่าทำไมพี่เขาไม่เหมือนคนอื่น บางคนก็มองเป็นเรื่องตลก แม้แต่ผู้จัดการร้าน ยังหัวเราะทุกครั้งเจอฉัน ตอนนั้นก็ไม่โกรธเขาหรอกก็ได้แต่ยิ้มฝืดๆแบบทำหน้าไม่ถูก คือช่วงนั้นยอมรับว่าน้อยใจมากและคิดหาวิธีแก้ไข จนได้เข้าไปปรึกษาคลินิกเลเซอร์ที่กทม ว่าต้องทำยังไงถึงจะหาย หมอบอกว่าเคสหนูเป็นเคสที่ทำได้ยากและเสี่ยงเพราะปานค่อนข้างใกล้บริเวณดวงตามากหากเลเซอร์ไปอาจทำให้เสี่ยงต่อการสูญเสียของดวงตา ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนโดนถีบยอดหน้ากลางมหาสมุทรแปซิฟิกTT มันทำให้ฉันไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากพบเจอผู้คน ไม่กล้าสู้หน้า ไม่กล้าที่จะไปไหน คือท้อออออะ ทุกครั้งที่ส่องกระจกมองเห็นตัวเองน้ำตาก็ไหลทุกครั้ง
ขอโทษด้วยนะคะ คนเราเลือกเกิดไม่ได้คะ คนที่โดนล้อไม่ตลกด้วยจริงๆ ....