ดูช่วงครึ่งแรกสนุกดี ดูแล้วน่าติดตามมาก แต่พอเริ่มเข้าช่วงครึ่งหลัง หรือช่วงที่ได้ไปอีกมิติจริงๆ แล้ว
ดูน่าเบื่อ ดูแล้วเหมือนทำเหตุการณ์ไม่ถึงเท่าที่ควร ขาดความสมจริงยังไงๆ ไม่รู้ ได้ไปที ทั้งเมืองกลับมีคนอยู่แค่กลุ่มเดียวเท่านั้น
แล้วยิ่งเสียดายสุดๆ ตรงจุดนึง ตรงเรื่องความรู้สึก (รัก) ระหว่างคู่ อธีน่า (หุ่นยนต์สาวน้อยน่ารัก) กับ แฟรงค์ (พระเอก)
ที่ตั้งแต่ช่วงค่อนกลางเรื่อง มีสื่อให้เห็นถึงความรู้สึกภายในที่อึดอัดอยู่ภายในใจ ไม่ยอมรับที่จะพูดออกมาของทั้งคู่
ผมดูแล้วรู้สึกอัดอั้นมาก แบบว่ามันต้องถึงจุดที่ต้องปะทุความในใจออกมากันแน่ๆ ช่วงท้าย
แต่พอถึงเวลานั้นจริงๆ มันไม่รู้สึกว่า "ถึง" อย่างที่คิดเลย คือ ดูธรรมดามากมาย
อธีน่า กำลังจะหยุดการทำงานแล้ว อธีน่า เป็นฝ่ายระบายความรู้สึกที่หุ่นยนต์ไม่มีโปรแกรมมาก่อน
และสามารถตีความได้เองว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรที่มีต่อพระเอก
แต่ฝ่ายพระเอก ไม่แม้แต่จะพูดเอ่ยปากว่ามันคืออะไร แปลว่ายังคงมีความรู้สึกว่านี่คือ หุ่นยนต์ อยู่เหรอ?
ผมว่าจริงๆ ฉากนี้ น่าจะทำให้ พีค ได้มากกว่านี้น่ะ เป็นฉากเรียกน้ำตาคนดูได้เลย แต่กลับทำไม่ได้
แล้วยิ่งตอนที่พระเอก ทิ้งร่าง อธีน่า เพื่อไประเบิดเครื่องนั้นทิ้ง
คือแบบว่า ปล่อยทิ้งจนไม่รู้สึกถึงความรักภายในใจพระเอกเลย

เสียดายมาก เสียดายจุดนี้มาก

ปล. ตั้งแต่กลางเรื่องไป ผมว่านักแสดง/ตัวละคร ที่ทำให้ผมดูแล้วรู้สึกติดตามมากที่สุดกลับเป็น อธีน่า (Raffey Cassidy)