เราเรียนไม่เก่ง ไม่ใช่เด็กดี.. แต่บางเรื่องเราคิดว่าเราพยายามเต็มที่แล้ว เราพยายามคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่วายโดนผู้ใหญ่บางคนดูถูก ว่าหน้าอย่างเราทำไม่ได้หรอก วันๆก็อยู่เป็นขี้ข้าเขาแบบนี้แหละ ไม่ได้งานดีๆทำหรอก ทั้งๆที่เราก็พยายามเรียนแล้วนะ พ่อแม่เราก็ให้กำลังใจเต็มที่ ส่วนเขาเราก็เคารพและนับถือเป็นผู้ใหญ่ของบ้าน เราแคร์ความรู้สึกของทุกคน เวลาเราพูดอะไรเราจะคิดเสมอว่า คนอื่นจะรู้สึกยังไง แต่ผู้ใหญ่พวกนี้เขาไม่คิดบ้างเหรอว่าเราเป็นเด็กแต่เราก็เสียใจเป็นนะ เราพิมพ์ไปก็น้ำตาไหลไป โดนดูถูกทุกวันมันก็เสียใจนะ บางทีเราก็คิดว่าเราไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ พ่อแม่ก็แยกย้ายไปมีครอบครัวใหม่ เราต้องอยู่คนเดียว ตั้งแต่ป.5แล้ว พยายามทำเป็นว่าอยู่ไหว เพื่อไม่ให้พ่อแม่ต้องหนักใจ ทุกวันนี้เราอยู่บ้+นเดียวกับผู้ใหญ่คนนั้น.. เราไม่เคยเถียงอะไรเขาเลยนะ พูดดีกับเขามาตลอด แต่เหมือนเขาเกลียดเรามากๆมากที่สุดในโลกเลย มีเครื่องซักผ้าแต่ไม่ให้เราใช้ ให้เราซักมือ  เราเหนื่อยอ่ะ เรารู้ว่ามีคนอื่นที่แย่กว่าเรา เรารู้.. แต่บางทีการรับอะไรไว้คนเดียวมันก็คงมากเกินไปใช่ไหม เราไม่ได้ระบายกับใครเลย เรากลัวเขารำคาญ.. เราแอบร้องไห้าคนเดียวบ่อยๆ บางครั้งก็ทำร้ายตัวเอง.. โทษตัวเองว่ารักษาใครไว้ในชีวิตไม่ได้เลย.. พ่อแม่ก็ทิ้ง.. เราคิดมากตลอด ทำอะไรพยายามอะไรก็รู้สึกไม่เป็นผลเลย ทำดีไม่มีใครชื่นชม ทำไม่ดีครั้งเดียวก็ขุดมาพูดมาดูถูกตลอด เราอยากระบายเฉยๆ เพราะในชีวิตจริง ไม่มีใครให้รับฟัง