ขออภัยที่ต้องตั้งเป็นกระทู้คำถามนะคะ เพราะตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ค่ะ

นี่เป็นกระทู้แรกของดิฉัน กระทู้แรก ที่ไม่ได้เล่าเรื่องประสบการณ์ตรงใดๆ
แต่เขียนมาเพื่อบอกกล่าวความรู้สึก ถึงละครเรื่องหนึ่งที่ดิฉันเคยชื่นชอบ และยังคงชื่นชอบอยู่
ถึงแม้ความชื่นชอบนั้น อาจจะลดลงไปบ้างจากข่าวคราวที่ออกมาก็ตาม  
แต่ก็ยังเสียเวลา นั่งเรียบเรียง หลังขดหลังแข็ง เพื่อได้ระบายความรู้สึกออกมาบ้าง


การวิจารณ์นี้จะไม่มีการเหมารวมเรื่องที่มีการบิดเบือนจากบทประพันธ์ โดยจะวิจารณ์จากในละครเพียงเท่านั้น
ด้วยมุมมองของผู้หญิง 1 คน

ใช่ค่ะ! ในมุมมองของผู้หญิง 1 คน อาจจะไม่ได้ต้องการผู้ชายที่เป็นเจ้าชายที่แสนดีมาปกป้อง

แต่ในมุมมองของคนดูอย่างดิฉัน กลับพบว่า ผู้ชายแสนดี ที่ถูกกล่าวอ้างว่ามีรักแท้
ผู้เศร้าโศกคร่ำครวญถึงการจากไปของหญิงอันเป็นที่รัก กลับไม่ได้ทำในสิ่งที่ควรจะเป็นเท่าที่ควร

การที่เขามานั่งพูดกับรูปที่เป็นสัญลักษณ์ของผู้หญิงที่เขารัก แปลว่าเขายังไม่ลืมเธอก็จริงอยู่
แต่การที่เขาไปพูดจาสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น เพียงเพราะเธอ “คล้าย” กับผู้หญิงที่เขาอ้างว่ารัก

ทั้งยังปล่อยให้เธอเข้าใกล้เขา ใช้ของของคนรักที่จากไป(หมวกกันน็อค)
ไปส่งเธอ ปล่อยให้เธอมาเข้าใกล้,แนบชิด ไม่ว่าจะเป็นการปล่อยเธอเข้ามากอด หรือโอบเอวขณะซ้อนมอเตอร์ไซด์
หรือแม้แต่การ(ตั้งใจ)ชงกาแฟไปให้เธอเพียงคนเดียวทั้งที่มีพนักงานหรือลูกน้องเก่าแก่ที่นั่งอยู่ในแผนกนั้นหลายคน
โดยไม่แคร์สายตาอรชุนซึ่งเป็นน้องของผู้หญิงที่ตนเองบอกว่ารักอยู่เต็มปากเลยด้วยซ้ำ

ถ้าหากจะมองว่าที่เป็นแบบนี้เพราะสัญชาตญาณ
ใช่ค่ะ! มันอาจเป็นไปได้
แต่ต้องไม่ลืมว่าตัวละครกวียังไม่รู้ว่าเธอสองคนคือผู้หญิงคนเดียวกัน

ซึ่งถ้าปล่อยให้เข้าใกล้ ก็น่าจะเป็นเพราะความเผลอไผลตามความรู้สึก
แต่เมื่อนึกขึ้นได้ ก็น่าจะพยายามกันให้เธอออกห่างบ้าง
เพื่อรักษาคำพูดที่ว่า “จะไม่มีใครมาแทนที่คุณได้”

มากกว่าการพร่ำขอโทษละเวงที่ผิดสัญญากับรูปภาพที่ไร้ตัวตนของเธอ
เพื่อลดความละอายใจ และความผิดบาปที่เกิดขึ้น

สำหรับดิฉัน เราไม่ได้เรียกแบบนี้ว่า “ รักแท้ ” หรอกนะคะ

ดิฉันไม่เคยมองเห็นการพยายามต่อต้าน หรือป้องกันตัวเองจากการเผลอใจไปรัก “คนอื่น” ที่ตัวละครกวีแสดงออกมาเลยค่ะ
ซึ่งไม่ได้เกี่ยวกับว่าเล่นเก่งหรือเล่นไม่เก่ง(เพราะความรู้สึกของดิฉัน ตัวละครกวีก็ถ่ายทอดการแสดงออกมาได้ดีพอสมควร
ดีกว่าตัวแสดงในหลายๆเรื่องเลยด้วยซ้ำ) จึงตัดเรื่องนี้ออกไปได้เลย แค่มองลึกลงไปในบท บทที่ “ใช้” ดำเนินเรื่อง




#ละเวงpart1 มาถึงตัวละครละเวง
ตัวละครนี้เป็นคนแกร่งจนกร้าว เธอไม่ได้เติบโตขึ้นมา ท่ามกลางความรักและการเอาใจใส่เหมือนกับอมาวสี
ก็เลยไม่แปลกที่เธอจะมีอุปนิสัยเช่นนี้ และเป็นความจริงทุกอย่างค่ะ ที่ละเวงเป็นคนรักของกวี ที่กำลังจะแต่งงานกัน
ไม่ว่าจะร่างของเธอจะเปลี่ยนไป แต่หัวใจของเธอก็ยัง “ควร” จะรักผู้ชายที่ชื่อว่ากวี

ซึ่งก็แน่นอนอยู่แล้ว ว่าจิตสำนึกของเธอต้องต่อต้าน ผู้ชายทุกคนที่เข้ามาใกล้เธอ
แม้ผู้ชายคนนั้น จะเป็น “คู่หมั้น” ของร่างเธอที่เธออาศัยอยู่ก็ตาม





#โยธา
ผู้ชายคนนี้อาจดูเพอร์เฟคในสายตาของคนที่มอง(แบบผ่านๆ)
เขาหล่อ รวย และนิสัยดี
ใช่ค่ะ! แต่ต้องไม่ลืมว่า เขามีบาดแผลในใจ ที่ใหญ่ไม่น้อย
จากการถูกคนรัก(กรองทอง) ทอดทิ้งเขาไป

ซึ่งในมุมมองของคนบางคน อาจสมเพชเพราะเขาเองก็ดูไม่ได้ให้ความสำคัญตอนที่เป็นแฟนกับกรองทองเท่าที่ควร

และนั่นคือความไม่เพอร์เฟคข้อที่ 1 ของโยธา
เขามีวสีที่เติบโตมาด้วยกันให้ต้องคอยปกป้องมาโดยตลอด
จิตสำนึกของเขา สั่งเอาไว้เสมอว่า อมาวสีอยู่ไม่ได้..ถ้าไม่มีเขา
จึงไม่แปลก ที่เขาต้องไปทันที ที่วสีต้องการ

เขาเป็นพี่ชายที่แสนดีสำหรับวสี แต่เป็นคนรักที่แย่สำหรับกรองทอง

แต่เราต้องไม่ลืมว่า โยธาไม่เคยรับรู้ถึงปัญหาเรื่องนี้เลย ในมุมมองของโยธา
เขาถูกคนที่รักทิ้งไป ทั้งๆที่เขาไม่รู้ว่าเขาทำผิดอะไร


ดังนั้น.. เมื่อเขาเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์กับอมาวสีในแบบคนรัก
จึงไม่แปลกเลย ที่เขาจะพยายามเยียวยาสิ่งล้ำค่าที่เหลืออยู่เพียงสิ่งเดียวนี้ ไว้กับเขาให้นานที่สุด

หัวใจของโยธาจึงแทบแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เมื่อรู้ว่า ของล้ำค่าชิ้นนั้น กำลังจะจากเขาไป
เขาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาเธอไว้.. ปกป้องเธอ.. รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ“ทุกคำ”
แม้ใครจะมองว่าไม่เหลือโอกาส

จะเห็นได้จากฉากที่เขายืนยันว่าได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้น ทั้งๆที่ทางการแพทย์ยืนยันว่าเธอตายไปแล้วด้วยซ้ำ
เขาพร่ำบอกทุกคนว่าเธอจะต้องฟื้นกลับมา เขาขอโอกาสแทนตัวเธอ โอกาสให้เธอได้มีชีวิตอยู่ต่อไป

แม้ใครที่กลับมานั้น จะไม่ใช่วสีที่เขารอคอยก็ตาม

ความรู้สึกของเขารับรู้แต่เพียงว่า “วสีของผม ..กลับมาแล้ว”


สำหรับดิฉันแล้ว โยธาไม่ได้เป็นเพียงคนรักของอมาวสี
แต่เขาคือคนที่ต่อ “ลมหายใจ” ให้กับเธอด้วย

และไม่ว่าเขาจะเจ็บช้ำใจมากแค่ไหน เมื่อรู้ว่าผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารอคอย
จดจำอะไรเกี่ยวกับตัวเขาไม่ได้เลย ซ้ำยังต่อต้านเขา

เขาก็ยังเลือกที่จะกดทุกความรู้สึกนั้นเอาไว้ในใจ
และเพียรใช้ความรักของเขา ...เพื่อ“รักษา”เธอ ทำให้วสีคนเดิมของเขากลับมา

พยายามปรับปรุงตัวเองใหม่ พยายามที่จะเข้าใจเธอ
พยายามยอมรับสิ่งใหม่ๆที่เธอเป็น พยายามอดทนกับทุกสิ่งที่เป็นเธอ

และในที่สุดเขาก็ได้เรียนรู้ที่จะมีความสุขและหัวเราะไปกับสิ่งที่เธอเป็น ..ในแบบนี้




#ละเวงpart2 ละเวงในร่างของอมาวสี
เธอเลือก..ที่จะสืบหาตัวตนของเธอ
เลือก..ที่จะกลับไปเจอกวี
เลือก..ที่จะไม่สนใจในสิ่งที่โยธาทำ
มันน่ารำคาญ มันน่าเบื่อ

แต่พอหันกลับมามองทีไร ก็จะเจอผู้ชายคนนี้ ที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ
ผู้ชายที่เธอไม่เคยสนใจ ผู้ชายที่เธออยากผลักไสให้ไปพ้นๆ
แต่ผู้ชายคนนี้แหละ ที่ปรากฏตัวเป็นคนแรกเสมอ ..เมื่อเธอต้องการ

คอยดูแล.. คอยใส่ใจ.. คอยมา เข้าใจ ในความเป็นเธอ..
คอยปกป้องเธอเมื่อมีทุกข์ภัย เขาไม่เคยเลยสักครั้ง ที่จะทอดทิ้งเธอไว้ข้างหลัง

ไม่มีเลยสักครั้ง ที่จะเห็นคนอื่นสำคัญกว่าเธอ แม้เธอจะเห็นเขาเป็นคนสุดท้ายตลอดมา


แต่เรื่องนี้จะไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้นเลย ถ้าละเวงไม่หวั่นไหว
ไม่ปล่อยให้โยธาเข้ามาใกล้เธอได้มากขึ้นๆ
จากที่ตอนแรก เขาไม่สามารถแม้เพียงจะ “สัมผัส” ตัวเธอได้เลยด้วยซ้ำ(กฎข้อที่ 4)

และนั่น..ทำให้โยธารู้สึกว่าเขายังมีโอกาส ..โอกาสที่จะชนะใจเธอ





คุณอาจจะต้องการที่จะสื่อละครออกมาในลักษณะความมั่นคงในรักแท้ และคุณทำสำเร็จแล้วค่ะ !!!
เพราะในสายตาของผู้ชม รักแรกที่เป็นรักแท้ซึ่งพิสูจน์ให้พวกเขาได้เห็น ก็คือ ความรักของโยธา ความรักธรรมดาๆของผู้ชายคนนี้


มันอาจดูเป็นเรื่องตลกที่เกิดเรื่องทะเลาะกัน จนกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต เพียงเพราะเรื่องคนรักของละเวง
แต่นั่น อาจเป็นเรื่องที่พิสูจน์ได้ว่าความรัก และความดี ยังคงมีอยู่จริงบนโลก ..ได้เช่นกัน



แน่นอนว่า.. มันจะไม่เกิดเรื่องราวลุกลามบานปลายมากขนาดนี้ ถ้าตัวละครโยธา แสดงได้ไม่ดี หรือบทละครไม่ดี
นั่นจึงแสดงให้เห็นได้ว่า มันดีทุกรายละเอียด ทั้งโปรดักชั่น การถ่ายภาพ ความสมจริงต่างๆ
(ต้องขอขอบคุณทีมงาน ขอบคุณแฟร์ ขอบคุณนักแสดงทุกคน แม้แต่นักแสดงประกอบ ที่ใส่ใจลงไปในผลงาน ทำให้ออกมาดีขนาดนี้)
จนสามารถทำให้คนดูอย่างเราๆ อินและเข้าถึง จนออกมาเป็นความรู้สึกที่จะเสียดาย เสียใจ และผิดหวัง ถ้าท้ายที่สุดโยธาไม่ได้เป็นพระเอก

เพราะเรารู้สึก “รัก” ตัวละครโยธานี้เข้าอย่างจัง อย่างที่ทางคุณ ปูมาให้เราได้ดูและรู้สึกรัก
และรักแรกที่คนดูเห็น ก็ใช่ว่าจะลืมได้ง่ายๆ เช่นกัน จริงไหมคะ


แน่นอนว่า.. ดิฉันยังคงมีความหวัง และยังคงหวังอย่างเต็มเปี่ยม
ว่าท้ายที่สุดแล้วโยธาอาจจะได้เป็นพระเอกของละเวง
ตราบใดที่ละครยังไม่คายคำเฉลยนั้นออกมา

เพราะทางผู้จัด ได้ออกมายืนยันว่า ได้มีการปรึกษานักเขียนทุกการปรับเปลี่ยนบท ทุกขั้นตอน
และดิฉันเลือกที่จะเชื่อใจทางคุณ
นั่นก็เท่ากับว่า ยังมีความหวังที่โยธาจะได้เป็นพระเอกของเรื่องนี้
เพราะท่านผู้ประพันธ์คงไม่ยอมให้มีการปรับเปลี่ยนตรงจุดนั้นอย่างแน่นอน

ส่วนเรื่องภาพที่มีการค้นกันออกมา และเอกสารหลักฐานอื่นๆ ดิฉันขอเลือกที่จะปิดตาข้างนึง
และเลือกรับรู้แต่เพียงหลักฐานที่อยากเชื่อ เช่นว่าโยธาคือบทพระเอกของเรื่องนี้นะคะ
และจะรอคอยจนถึงวันนั้น...


หรือจนกว่าจะมีการสละเรือ ถ้าทนขมขื่นใจมากๆไม่ไหวจริงๆ

ปล.ต้องขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วย ที่ดิฉันไม่สามารถที่จะแนบรูปภาพประกอบที่เต็มไปด้วยความหมายของละครเรื่องนี้ได้เป็น
แต่เชื่อเหลือเกินว่า...
ทุกท่านที่ได้ดูละครเรื่องนี้เหมือนกับดิฉัน จะสามารถนึกถึงแววตาที่ มั่นคง และหนักแน่น  และที่สำคัญรัก
ในยามที่โยธามองมายังวสีได้
และคงอยากให้อมาวสีคนนี้ เป็นอมาวสีของเขา ตลอดไป...



ขอทิ้งท้ายไว้สักประโยคนะคะ..

คนดีที่มีรักแท้ ไม่ควรจะต้องตายอย่างโดดเดี่ยวหรือผิดหวังในความรัก กับผู้หญิงที่เขา “รักจนสุดหัวใจ”



-ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านค่ะ-