ผมเป็นเด็กเรียนดี เกรดดี แต่ผมโดนเพื่อนล้อว่าปัญญาอ่อนบ้าง ไม่เต็มบ้าง บางทีขนาดเพื่อนในกลุ่มก็ยังล้อ ช่วงแรกๆผมไม่เครียด แต่พอผมเริ่มเข้ามัธยม ผมรุ้สึกเครียดกับคำพวกนี้มาก นานวันเข้าเพือนก็เริ่มไม่ไว้ใจ ตอนเข้าค่ายลุกเสือ ช่วงที่จับคู่กัน ผมหันไปหาสมาชิกในหมู ยังไม่เอาเลย แต่พอให้ออกมาพุดเรื่องเรียน ทำพวกที่ต้องใช้สมอง พวกมันขอให้ผมทำ ทั้งพุดหน้าเวที พวกงานต่างๆผมตลอด พวกมันบอกว่าผมเก่ง แล้วพอช่วงทำอาหารมันไม่ให้ผมทำ จริงๆผมอยากก็อยากช่วย แต่มันพุดมาว่า ไม่ต้องทำ นั่งเฉยๆไปแหละ ทำไม่เปนหรอก ผมบอกไปว่าผมทำเป็น มันก็ไม่ให้ทำ คนอื่นก็ด้วย มันไล่เหลือแต่เพื่อนมัน แล้วผมก็เริ่มมีปากเสียงกับมัน ผมต่อยไม่เก่ง เป็นคนไม่กล้าต่อย บอกครูก็โดนหาขี้ฟ้อง เลยไม่ทำอะไร กองเลิก ผมเลยคิดหยิ่ง ทำตัวนิสัยไม่ดี ให้มันเลิกคิดสะที ทุกคนเลิกคิดสะที ว่าผมไม่ได้ปันยาอ่อน เต็ม แล้วมีสติครบถ้วน กองแยกไปเปล่ยนชุด ผมทำตัวหยิ่ง เพื่อนพุดไม่คุยด้วย มันกับเพื่อนก็มองหน้าผม ด่าผมไอปันยาอ่อน ผมทำเปนไม่ได้ยิน นั่งเปลี่ยนเสื้อ แต่..เพื่อนในห้องเกือบหมดมองผม แล้วหัวเราะเบาๆ ผมเครียดมากครับ กดดัน เปิดเทอม2 ผมทำตัวหยิ่ง แต่คุยกับเพื่อนผมเหมือนเดิม เปลี่ยนนิสัยจากคนร่าเริงเปนคนขี้โมโห พุดจาประชด ด้วยคำแรงๆ ใครจะทำอะไรผม ฟ้องครูหมด แต่ผมรุ้สึกว่าตนเองเป็นคนปอดแหก ผมเลยคิดที่จะเอาคืนให้สาสม ตั้งแต่การขโมยหนังสือไปซ่อน จนถึง ปลอมเฟสหลอกแฟนมัน ตอนผมเข้ามาใหม่ๆผมเปนคนใส่เสื้ออกนอกกางเกง ไม่รักษาความสะอาด ผอม ดูเหมือนคนติดยา พูดเรื่องบ้าๆบอๆ ตั้งแต่ ป3 ผมเปลี่ยนนิสัยตอน ม1 อาจจะพุดบ้าไปนิดหน่อย ผมปรับการเรียนจนท็อปของห้อง ตอนนี้ยุ ม2 ผมควรจะทำไงดีครับ กับเรื่องแบบนี ทุกวันนี้ผมยังหยื่ง ขี้โมโห พุดประชด ผมต้องเลิกใช่ไหมครับ ที่ รร.ผมส่วนมากเป็นเพื่อนกับผมก็แค่ขอกิน ขอให้ช่วยงาน ขอให้ทำการบ้าน ขอยืม ขอๆๆๆอย่างเดียว ผมไม่เคยขอใครนอกจากเพื่อนสนิท