คือแต่ก่อนเรารู้สึกว่าการคบแบบนี้ เป็นอะไรที่มีความสุขดีนะครับ แต่หลังเราเริ่มไม่โอเค เลยอะซึ่งเราได้ไปเจอกับผญคนนึง เราก็ได้คุยกัน ได้เจอกันบ้าง เพราะมหาลัยก็ใกล้กัน บ้านก็อยู่ใกล้ๆกันครับ แต่คนละซอย .. เดินทางไปหาก็ไม่ลำบากมาก แต่วันนึงเราได้เปิดใจคุยกับเธอก็บอกว่า อยากคบใครแบบไม่ผูกมัด จะได้แบบไม่ต้องบังคับ ให้ต่างคนต่างอึดอัดกัน ตอนแรกผมก็ยังโอเคนะ หลังๆผมรู้สึกว่าไม่เลย หรือผมอาจรักเธอคนนี้มากไป แต่ถ้าสมัยผมยังมีเขี้ยวเล็บ ผมไม่เคยกังวลขนาดนี้หรอกครับ แต่ว่าตอนนี้ต่างคนต่างถอดเขี้ยวเล็บออก เก็บไว้ที่บ้านครับ เป็นกานเข้าหาที่ไม่ได้ใส่หน้ากากเข้าหากันเลย เธอเป็นคนที่แปลกดีครับ ส่วนน้อยเลยที่จะเจอผู้หญิงแบบนี้ แต่ว่าที่เราได้รู้จักเธอมากขึ้น  เธอเป็นคนที่สนใจเพื่อน พี่น้องญาติๆของเธอเป็นพิเศษ แต่กับเรานั้นน้อยมากเลย นี่ขนาดเราเป็นเพื่อนพิเศษคนนึงของเธอนะเนี่ย เรายังมีสิทธิ์ได้แค่นี้ แต่เราก็ไม่สามารถล้ำเส้นไปมากกว่าเพื่อนของเธอคนนึง แต่เราก็ได้เปิดใจคุยกันแล้วนะ ว่าผมอะจะรอวันที่เขาพร้อมจะมีใครจิงๆ พร้อมที่จะเปิดใจ เพราะะเธอบอกว่ามันเหมือนมีกำแพงมากั้นเธอไว้ ถ้าวันนึงเธอสามารถทำลายมันออกมาได้เขาจะกลับมาหาผมครับ ซึ่งเขาก็บอกผมว่า ถ้าวันนึงได้มาขอกันแต่งงาน เขาจะใส่ใจผมมากขึ้น เหมือนผูกมัดแหละครับผมเลยสังสัยอยู่ว่า ถ้าการคบกันแบบผูกมัดจะ สามารถคบกันได้ยั่งยืนมั้ยครับ และ การคบกันแบบไม่ผูกมัดแบบนี้ มันจะทำให้ผมรู้สึกชินกับแบบนี้เลยหรือป่าวครับ