คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
วันนั้นตอนเที่ยงเราก้อไปกินข้าวแล้วก้อแอบเอาดอกไม้ลงมาด้วย(โรงเรียนเราเขาห้ามเอาดอกไม้หรืออะไรก้อแล้วแต่มาถ้าเห้นเอาไปให้พม่าใน-โรงเรียนหมดเลยโหดดด)หลังจากกินข้าวเล้ดก้อเริ่มปฎิบัติการจ้า วันนั้นต้ายุบนห้องเรียนคือพักเที่ยงยุน่ะแต่ต้าไปนั่งเล่นยุกับเพื่อนหน้าห้องเรียน
ตอนนั้นเดินขึ้นไปกับเพื่อนเราอีกคนนึงชื่อ มิว(นามสมมุติ) เพื่อนต้านั่งยุเต้มเลย เราก้อไม่กล้าเขิลหนักมาก เราก้อเลยให้เอาไปให้ บนอาคารนั้นมันมีบรรไดสองข้าง ห้องต้ายุฝั่งซ้ายชั้น3ไอเรากลัวต้าเห้นวิ่งลงมาชั้นสองแล้วไปยุบรรไดอีกฝั้งนึ่งห่างจากห้องต้าประมาน 5ห้องอ่ะ เราก้อส่งสัญญานให้เพิ่ล ไอมิวก้อกลัวรีบวิ่งเอาไปให้ต้า แล้วบอกว่า 'มีคนฝากมาให้' ไอต้าก้องง แล้วเพิ่ลเราก้อวิ่งกลับไปที่บรรไดเราก้อวิ่งไปหาเพิ่ล เราก้อแอบมองต้ายุว่าจะชอบไหม (คือตอนนี้มายุบรรไดฝั่งซ้ายแล้วน่ะ) เราก้อแอบดูไปเรื่อยแต่ดันนนนต้าหันมาเห้นเราพอดี ต้ายกขึ้นแล้ววิ่งมาหาเรา ไอเราตกใจรีบวิ่งลงบรรได เราทำรองเท้าตกจ้าาา(เหมือนซินเด่อเรนล่าเป๊ะ.ตูนี้เข้าใจฟิลลิ่งนั้นเลย) ไอเราก้อจะขึ้นไปเก้บรองเท้าได้ยินเสียง ต้าวิ่งมาละ วินาทีนั้นรองเท้ากูไม่เอา
ละ กูวิ่งก่อน ต้าวิ่งตามมาทัน ตะดกนเรียกเราตั้งแต่ชั้นสามลงมาเลย พอเราหยุดต้าก้อวิ่งลงมาพอดี ถือช่อโฟเร่โร่มาด้วย
ต้า: ขอบคุนน่ะ ไม่ได้คุยกันตั้งนาน
เรา: (ตอนนั้นสตั้นไปประมานสองนาที) อาไม่เป้นไร ยิ้มแย้ๆ
ต้า: เขารุตั้งนานแล้วละ (ยังพูดเขาเหมือนเดิม)
เรา: รุอะไรอ่อ
ต้า: เห็นตั้งนานแหละว่าแอบมองยุ
เรา: (อึ้งเลย เห้นตอนไหนแว้)
ต้า: น่ารักเนอะ (แล้วก้อเดินขึ้นไป)
ไอเราก้อค้างเลยจ้า รองเท้ายังไม่เอาลงมาเลย ยืนค้างปนะมานสามนาทีต้าเดินลงมาอีกรอบ
ต้า: แพร!
เรา: ห้ะ! มีไรอ่อ? (เขิลนิดๆ)
ต้า: ยืนนิ่งยุได้ รองเท้าไม่เอาแล้วอ่อ
เรา: เอ้าาา ลืม
ต้า: ชมนิดเดียวนิ่งเลย (ยืนรองเท้ามาให้) อ่ะเอามาให้ละเด่วคนสวยเหนื่อย
เรา: ขอบใจน่ะ
ต้าก้อเดินกลับขึ้นไปไอเราก้อยังยืนนิ่งยุก้อมันตกใจอ่ะ ไม่ได้คุยกันตั้งสามปี แต่ต้าก้อยังพุดกับเราเหมือนเดิมเลย ยืนนิ่งจนกริ่งอ่ะ ก้อเข้าแถวตามปรกติ ตอนนั้นกำลังขึ้นห้องละ แต่ห้องต้าเดินตัดหน้าไปก่อนห้องเราเลยต้องหยุด เราตัวสูงอ่ะก้อเลยต้องยุข้างหลังแต่ตอนที่ห้องต้าเดินผ่านไปแอบเห้นต้าแว่บนึง ต้าหันมายิ้มกับเราอ่ะ ตูนิเหมือนจะเป้นลม คนอะไรไม่รุ น่ารักสาสสสส
เด่วมาต่อน่าาาา ไม่มีคนมาอ่านเลย ช่วยแชร์หน่อยน้าาาา
ตอนนั้นเดินขึ้นไปกับเพื่อนเราอีกคนนึงชื่อ มิว(นามสมมุติ) เพื่อนต้านั่งยุเต้มเลย เราก้อไม่กล้าเขิลหนักมาก เราก้อเลยให้เอาไปให้ บนอาคารนั้นมันมีบรรไดสองข้าง ห้องต้ายุฝั่งซ้ายชั้น3ไอเรากลัวต้าเห้นวิ่งลงมาชั้นสองแล้วไปยุบรรไดอีกฝั้งนึ่งห่างจากห้องต้าประมาน 5ห้องอ่ะ เราก้อส่งสัญญานให้เพิ่ล ไอมิวก้อกลัวรีบวิ่งเอาไปให้ต้า แล้วบอกว่า 'มีคนฝากมาให้' ไอต้าก้องง แล้วเพิ่ลเราก้อวิ่งกลับไปที่บรรไดเราก้อวิ่งไปหาเพิ่ล เราก้อแอบมองต้ายุว่าจะชอบไหม (คือตอนนี้มายุบรรไดฝั่งซ้ายแล้วน่ะ) เราก้อแอบดูไปเรื่อยแต่ดันนนนต้าหันมาเห้นเราพอดี ต้ายกขึ้นแล้ววิ่งมาหาเรา ไอเราตกใจรีบวิ่งลงบรรได เราทำรองเท้าตกจ้าาา(เหมือนซินเด่อเรนล่าเป๊ะ.ตูนี้เข้าใจฟิลลิ่งนั้นเลย) ไอเราก้อจะขึ้นไปเก้บรองเท้าได้ยินเสียง ต้าวิ่งมาละ วินาทีนั้นรองเท้ากูไม่เอา
ละ กูวิ่งก่อน ต้าวิ่งตามมาทัน ตะดกนเรียกเราตั้งแต่ชั้นสามลงมาเลย พอเราหยุดต้าก้อวิ่งลงมาพอดี ถือช่อโฟเร่โร่มาด้วยต้า: ขอบคุนน่ะ ไม่ได้คุยกันตั้งนาน
เรา: (ตอนนั้นสตั้นไปประมานสองนาที) อาไม่เป้นไร ยิ้มแย้ๆ
ต้า: เขารุตั้งนานแล้วละ (ยังพูดเขาเหมือนเดิม)
เรา: รุอะไรอ่อ
ต้า: เห็นตั้งนานแหละว่าแอบมองยุ
เรา: (อึ้งเลย เห้นตอนไหนแว้)
ต้า: น่ารักเนอะ (แล้วก้อเดินขึ้นไป)
ไอเราก้อค้างเลยจ้า รองเท้ายังไม่เอาลงมาเลย ยืนค้างปนะมานสามนาทีต้าเดินลงมาอีกรอบ
ต้า: แพร!
เรา: ห้ะ! มีไรอ่อ? (เขิลนิดๆ)
ต้า: ยืนนิ่งยุได้ รองเท้าไม่เอาแล้วอ่อ
เรา: เอ้าาา ลืม
ต้า: ชมนิดเดียวนิ่งเลย (ยืนรองเท้ามาให้) อ่ะเอามาให้ละเด่วคนสวยเหนื่อย
เรา: ขอบใจน่ะ
ต้าก้อเดินกลับขึ้นไปไอเราก้อยังยืนนิ่งยุก้อมันตกใจอ่ะ ไม่ได้คุยกันตั้งสามปี แต่ต้าก้อยังพุดกับเราเหมือนเดิมเลย ยืนนิ่งจนกริ่งอ่ะ ก้อเข้าแถวตามปรกติ ตอนนั้นกำลังขึ้นห้องละ แต่ห้องต้าเดินตัดหน้าไปก่อนห้องเราเลยต้องหยุด เราตัวสูงอ่ะก้อเลยต้องยุข้างหลังแต่ตอนที่ห้องต้าเดินผ่านไปแอบเห้นต้าแว่บนึง ต้าหันมายิ้มกับเราอ่ะ ตูนิเหมือนจะเป้นลม คนอะไรไม่รุ น่ารักสาสสสส
เด่วมาต่อน่าาาา ไม่มีคนมาอ่านเลย ช่วยแชร์หน่อยน้าาาา
แสดงความคิดเห็น
รักแรกในวัยเด็ก
เข้าเรื่องกันดีกว่า.กระทู้นี้จะมาเล้าเรื่องรักแรกในวัยเด็กจ้าาาา
อาจดูไร้สาระนิดนึงน่ะ
ตอนนั้นยุประมานตอน ป.1(ดูไร้สาระช่ะ)เรามีพี่ชายคนหนี่งชื่อตั้ม(นามสมมุติ)พี่เราชอบเล่นฟุตมากทั้งเช้าเที่ยงเย็นเล่นตลอดมาสอนเราเล่นด้วยก็หนุกดีน่ะ
จากการที่พี่เราชอบเล่นบอลนี่แหละทำให้เราได้เจอกัน พี่เราชอบเล่นบอลกับเพื่อนในโรงเรียนรุ่นน้องบ้างรุ่นพี่บ้างจนได้ไปเล่นกับเด็กกลุ่มนึง
พวกเขาเป็นพี่น้องกันมีทั้งหมด3คน คนโตชื่อ เต้ย(นามสมมุติ) คนกลางชื่อ หลง(นามจิง^^) คนสุดท้องชื่อ ต้า(นามสมมุติ)คนที่สามนี่แหละที่เราชอบ
บังเอิญวันนั้นเพื่อนพี่เราเขากลับบ้านก่อนพี่เราเลยได้ไปเล่นกับต้าแล้วก้อพี่ต้า แล้วเราก็ต้องนั่งยุแถวๆนั้นเพราะเด่วแม่มารับพร้อมกัน หลังจากนั้นพี่เราก้อเล่นบอลกับต้าบ่อยขึ้น จนมีช่วงที่สอบกลางภาคเรานั่งเล่นยุที่สนามเด็กเล่นแล้วต้าก้อเดินมาหาเรามาขอนั่งด้วย ตอนนั้นเรายังไม่รุสึกไรหรอก แต่พอได้เล่นกันมากๆเราก้อเห้นความน่ารักของต้า หลังจากวันนั้นทุกเย็นต้าจะมานั่งรอเราที่สนามเด็กเล่นทุกวันเลย เราเลยถามต้าว่า 'ไม่ไปเล่นบอลหรอ'
ต้าก้อบอกว่า 'เขาเบื่อละมานั่งเล่นกับเเพรดีกว่า' (คือต้าจะแทนตัวเองว่าเขาตลอด) พอได้ยินแล้วแบบว่าใจเต้นแบบแปลกๆ คือตอนนั้นยังเด้กอ่ะ
ต้าก้อมารอเราทุกเย้นเหมือนเดิม ถ้าวันไหนเราไม่มาโรงเรียนน่ะ ต้าจะงอลเรา จากที่ต้องมารอเราที่สนามเด้กเล่นก้อจะเปลี่ยนไปเล่นบอลสักสองสามวันแล้วก้อกลับมารอเราเหมือนเดิม เราเคยถามน่ะว่า 'ทำไมยุดีๆมาเล่นกับเราอีกละไม่ไปเล่นบอลอ่อ' ต้าก้อบอกว่า 'ก้อแพรไม่มาโรงเรียนปล่อยให้เขายุคนเดียว' เราแบบว่างงเลยอ่ะ หลังจากนั้นก้อเล่นกันปรกติพอพ่อต้ามารับน่ะตอนต้าเดินไปต้าจะเอามือมาไขว้ไว้ข้างหลังแล้วบายๆเราจากข้างหลัง สงสัยตอนนั้นกลัวพ่อเห้นมั้ง จนขึ้นป.2 เราก้อเล่นกันเหมือนเดิม จนเทอมสองอ่ะแม่ต้าให้เรียนพิเสดตอนเย้นที่โรงเรียน ต้าก้อไม่ได้บอกเราเราก้องงมากเลย(แต่เราคิดว่าต้าคงไปรอพี่อีกอาคารนึงมั้งคือเด้กประทมต้นกับปลายเรียนคนละตึกกัน) จนวันนั้นพี่หลงอ่ะ (พี่คนกลาง) มาเดินทำไรก้อไม่รุ แล้วเห้นเรานั่งยุคนเดียวเลยเข้ามาถามว่า 'ทำไมนั่งยุคนเดียว'
เราก้อบอกว่า 'มารอพี่ตั้มค่ะ.มาหาต้าหรอต้ายุอีกอาคารนึงค่ะ' พี่หลงก้อหัวเราะแล้วบอกว่า 'ต้ามันเรียนพิเสดพี่มารอมันเนี่ย' คืองงเลยจ้าาา
หลังจากนั้นก้อไม่ได้เจอต้ากับพี่หลงอีกเลย จนขึ้นป.5 (เริ่มโตขึ้นมานิด) ช่วงวาเลนไทน์ค่ะตอนนั้นพี่ตั้มยุ ม.2ละมันก้อมีแฟนจ้ามันพาเพื่อนมันที่บ้านเต้มเลยไอเราก้องง?มาทำไมแว้!!! เป้น10คนอ่ะ แต่ตาเหลืบเห้นโฟเรโร่เป้นกล่องเลย ก้อเลยไม่กล้าพูดไรกับพี่ตั้ม เลยไปถามแม่แม่บอกว่ามันมาทำช่อดอกไม้ให้แฟนกันเราก้อวิ่งไปนั่งดูเลยแม่เราก้อมานั่งช่วยพวกพี่ตั้มจนเส้ดครอบทุกคนก้อเริ่มทยอยกลับบ้านกันจนหมดเรากับแม่ก้อต้องเก้บขยะจ้าาาาตามประสาแม่ศรีเรือน5555เราก้อเก้บไปเรื่อยๆจนแม่ตะโกนมาว่า 'แพรเหลือช้อโกแล้ตเต้มเลยไม่ทำให้ต้าบ้างอ่อ' (คืนตั้งแต่เด้กๆแล้วเรามีไรเราเล่าแม่หมดเลยแม่ก้อรุมาตลอดนั้นแหละ) เราก้อแบบตะโกนกลับไปว่า 'ไม่ต้องหรอกทำไปก้อเท่านั้นแหละเสียเวลาเปล่า' (คือพูดจิงอ่ะไม่คุยกันมาตั้ง3ปีละจำกันได่ป่าวก้อไม่รุ)
แม่ฉันตะโกนตอบฉันมาเลยจ้าาว่า 'เสียเวลาอะไร.ทำแปปเดียวเองมันจะได้รุว่าแกชอบมัน.เด่วฉันทำให้' (ครอบครัวเราสนิทกันมากพ่อกับแม่พูดกูกับเรากับพี่ตลอดเแม่บอกว่าพูดแบบนี้แหละดีละถือว่าฉันเป้นเพื่อนแกละกัน) คือแบบมีกำลังใจเลยรีบไปช่วยแม่ทำเลยจนถึงตอนเช้าเราก้อถือช่อโฟเรโร่ไปโรงเรียน
ถึงตอนสนุกแล้วตอนนี้แหละโคดมันอ่ะเด่วมาต่ออยากรุว่าจะมีคนอ่านไหม