ตอนแรกเป็น Homesick ค่ะ ตั้งแต่ก่อนเปิดเทอม(มิ.ย)  แต่จนถึงป่านนี้ก็ยังไม่หาย ยังร้องไห้อยู่บ่อยๆ แล้วก็กลับบ้านบ่อยมาก ตั้งแต่เปิดเทอมมากลับทุกเดือนเลยค่ะ เดือนละครั้งสองครั้ง

พอได้เรียนมาสักพัก รู้สึกว่าสิ่งที่กำลังเรียนอยู่มันไม่ใช่สิ่งที่เราชอบ ท้อค่ะ แต่ก็ไม่อยากทำให้ที่บ้านผิดหวัง เพราะตอนสอบเข้าที่นี่ได้แม่ดีใจมากๆ เคยลองพูดกับที่บ้านเรื่องจะซิ่วนะคะ แต่เหมือนกับว่าพวกท่านไม่เห็นด้วย

เรื่องเพื่อนที่เรียนด้วยกันอยู่ก็มีปัญหาค่ะ ปรับตัวเข้าหากันไม่ได้ซะที พอเราเปลี้ยนไป มันก็พูดประมาณว่าเป็นอะไรนักหนา สังคมในมหาลัย อยู่เดี่ยวๆคงแย่ บรรยากาศมันไม่ใช่อ่ะค่ะ พูดไม่ถูกว่ามันคือไร แต่มันรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะเข้ากับทุกอย่างของที่นี่ไม่ได้
เวลาไปเรียนทุกวันนี้ เหมือนไปเรียนให้มันจบๆวันไป ไม่ได้สนุก หรือมีความสุขกับสิ่งนี้เลยค่ะ คิดแต่ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันศุกร์นะ อยากกลับบ้านจังเลย

เวลามีปัญหา ก็ไม่อยากไปบอกพ่อแม่เลยค่ะ ไม่อยากต้องให้ท่านคิดมากไปกับเรา บางทีเวลาอยู่รู้สึกเหมือนกำลังเผชิญปัญหาอยู่คนเดียวเลยค่ะ เครียดมากๆ

ถ้าจะซิ่วจริงๆ ก็กลัวพ่อแม่ลำบากใจที่ต้องคอยตอบคำถามว่าทำไมลูกถึงซิ่วล่ะ? กลัวท่านจะคิดว่าเราไร้สาระ เรื่องแค่นี้ก็ทนไม่ได้ แล้วเงินที่เค้าส่งเราปีนี้ก็เยอะพอสมควรเลยค่ะ เสียดายเวลาปีนึงที่หายไปด้วย เรารู้ค่ะว่าผลกระทบมันเยอะมากๆที่เราต้องคิด แต่ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหวจริงๆ

เราจะซิ่วเพราะเราไม่มีความสุขเลย บวกกับเราคิดถึงบ้านมากๆ เราจะผิดมากไหมคะ เราควรเริ่มคุยกับพ่อแม่ยังไงให้ท่านเข้าใจเราดีคะ

*แท็กผิดห้องขออภัยด้วยนะคะ